Granatnik Typ 89
 |
Ten artykuł od 2011-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
50 mm |
| Wymiary | |
| Długość |
610 mm |
| Długość lufy |
254 mm |
| Masa | |
| broni |
4,35 kg |
| Inne | |
| Szybkostrzelność praktyczna |
20 strz/min |
| Zasięg maks. |
640 m (granat Typ 89), |
Granatnik Typ 89 (jap. 八九式重擲弾筒 hachi-kyū-shiki jū-tekidan-tō) – japoński granatnik wprowadzony do uzbrojenia w 1929 roku, używany w czasie II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1921 roku Cesarska Armia Japońska wprowadziła na uzbrojenie granatnik Typ 10. Miał on gładką lufę i miotał granaty ręczne Typ 10 (później także specjalne Typ 91). Jednak zasięg miotania i celność były niskie.
Dlatego w 1929 roku wprowadzono do uzbrojenia nowy granatnik Typ 89. Dzięki zastosowaniu gwintowanej lufy i specjalnie opracowanemu granatowi Typ 89 udało się znacznie zwiększyć zasięg i celność miotanych granatów. Z granatnika można było wystrzeliwać także starsze granaty Typ 91.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Granatniki Typ 89 stały się jedną z podstawowych broni japońskiej piechoty. Z reguły były obsługiwane przez trzy osoby (granatnik mógł być łatwo rozłożony na trzy części). Każdy pluton piechoty posiadał na uzbrojeniu trzy lub cztery granatniki.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Granatnik Typ 89 był zespołową bronią jednostrzałową, odprzodową, gwintowaną. Składał się z lufy, do której umocowana była od dołu tuleja zakończona płytą oporową. Wewnątrz tulei znajdował się mechanizm regulujący odległość miotania granatu i uderzeniowy. Granaty były odpalane z lufy pochylonej pod kątem 45 stopni (część granatników miała libellę ułatwiającą ustawienie broni pod tym kątem). Zasięg miotania zmieniano obracając umieszczone obok tulei pokrętło. Jego obracanie powodowało ruch umieszczonego w tulei nagwintowanego pręta. Zależnie od jego pozycji zmieniała się głębokość, na jakiej pocisk znajdował się w lufie. Jeśli znajdował się blisko wylotu, to duża przestrzeń pod pociskiem sprawiała, że ciśnienie gazów prochowych było niskie i odległość, na którą był miotany granat niewielka. Odwrotnie, odpalenie pocisku znajdującego się blisko dna lufy powodowało, że ciśnienie w lufie było wysokie i zasięg miotania duży. Wysuwanie pręta powodowało jednoczesne przesuwanie się przymocowanego do niego mechanizmu spustowego wzdłuż szczeliny w tulei. Po obu stronach szczeliny były umieszczone skale zasięgu (po prawej dla granatu Typ 91, po lewej dla granatu Typ 89).