Przejdź do zawartości

Kamienica przy ul. Kurkowej 36 we Wrocławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica przy ul. Kurkowej 36
Ilustracja
Kamienica przy ul. Kurkowej 36
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Adres

ul. Kurkowa 36

Typ budynku

kamienica czynszowa

Styl architektoniczny

neomanieryzm

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Kurkowej 36”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Kurkowej 36”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ul. Kurkowej 36”
Ziemia51°07′14,74″N 17°01′39,00″E/51,120760 17,027500

Kamienica przy ul. Kurkowej nr 36 – XIX-wieczna kamienica, która znajdowała się we Wrocławiu przy ul. Kurkowej 36 na Przedmieściu Odrzańskim. Rozebrana po 2018 roku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Według architekta Izby Architektów Rzeczypospolitej Polskiej Jana Jerzmańskiego, budynek na działce nr 36 został wzniesiony po 1884 roku[1][a]. Według zachowanych dokumentów działka należała do osoby o nazwisku Gerlich, wymienionej w projekcie oficyny z 1886 roku, która zajmowała tylną część głównego budynku. Projektantem kamienicy był Joseph Linke[1].

Podczas działań wojennych w 1945 roku kamienice stojące wzdłuż ulicy Kurkowej w znacznej części zostały poważnie uszkodzone lub zniszczone. Budynek nr 36 ocalał i został szybko wyremontowany i zasiedlony. Przez kolejne kilkadziesiąt lat brak należytych remontów i napraw ze strony właściciela budynku[b] doprowadził go do bardzo złego stanu. W 2004 roku wysiedlono z niego ostatnich mieszkańców, a w 2006 wybuchł w nim pożar. W 2008 roku zniszczoną przez pożar i kilkuletni brak opieki kamienicę zakupiła firma Verity Development (następnie występującą jako Sunrise Development)[2][3], która planowała jej remont wraz z odbudową zburzonej podczas wojny sąsiedniej kamienicy nr 38[1][4]. W kolejnych latach pojawiły się informacje o zamiarze wyburzenia kamienicy pomimo wyrażonego w roku 2004 braku zgody Miejskiego Konserwatora Zabytków, Katarzyny Hawrylak-Brzezowskiej[5].

W 2017 roku Towarzystwo Upiększania Miasta Wrocławia oraz Towarzystwo Benderowskie złożyły wniosek do dolnośląskiego konserwatora zabytków o wpisanie kamienicy nr 36 do rejestru zabytków. Zgodnie z zachowanymi dokumentami kamienica posiadała kartę adresową zabytku nieruchomego wystawioną w 2015 roku. We wspomnianym dokumencie z 2004 roku konserwator zabytków napisała m.in.: Kamienica posiada cechy zabytkowe i figuruje w wykazie zabytków architektury i budownictwa będącym częścią „Studium Historyczno–urbanistyczno–konserwatorskiego wraz z wytycznymi konserwatorskimi dla obszaru miasta Wrocławia[5]. Kolejny konserwator zabytków nie rozpatrzył pozytywnie wniosku z 2017 roku, a pierwotne plany firmy deweloperskiej nie zostały zrealizowane; właściciel uzyskując rzekomą zgodę na rozbiórkę budynku rozebrał go w 2018 roku[3][6], z czym do końca nie zgadzali się przedstawiciele TUMW[7].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Czterokondygnacyjny budynek z podpiwniczeniem został wzniesiony na planie prostokąta, w stylu manieryzmu północnoniemiecko-niderlandzkiego.

Elewacja[edytuj | edytuj kod]

Ośmioosiowa fasada frontowa o szerokości 18 metrów podzielona była symetrycznie na trzy części, przy czym dwie zewnętrzne, dwuosiowe, tworzyły ryzalit pozorny. W czteroosiowej części środkowej umieszczono arkadowy portal flankowany prostokątnymi pilastrami z głowicami ozdobionymi dekoracją florystyczną, narożnymi wolutami oraz abakusem o wklęsłym boku. W zwieńczeniu łuku znajdował się dekoracyjny zwornik. Elewacja na wysokości parteru była boniowana; narożniki budynku do dachu zaznaczone były rustyką. Parter od części piwnicznej oddzielał prosty gzyms. Po obu stronach wejścia rozmieszczono prostokątne okna; w osiach zewnętrznych natomiast po dwa okna prostokątne zakończone łukiem z płaskorzeźbionymi kluczami w formie motywu antycznego. Na dwóch wyższych kondygnacjach okna w osiach zewnętrznych zostały nakryte trójkątnymi naczółkami (na trzeciej kondygnacji nad naczółkami znajdowały się klucze z płaskorzeźbioną rośliną), w czwartej kondygnacji okna miały jedynie profilowane opaski z płaskorzeźbionym kluczem[1].

Okna w czterech osiach środkowych otrzymały bogate zdobienia dekoratorskie, głównie w płytkich niszach zamkniętych półkoliście i wypełnionych motywami alegorycznymi, na drugiej kondygnacji parą dziecięcych trytonów przytrzymujących puchar[8]. Okna drugiej kondygnacji rozdzielono pilastrami z płaskorzeźbionym ornamentem rollwerkowym w strefie cokołu, kanelowaniem, głowicami z narożnymi wolutami oraz z motywami roślinnymi[1]. Okna w trzeciej kondygnacji rozdzielały lizeny, a nad nimi znajdowały się dekoracje w stylu Cornelisa Florisa. Drugą i trzecią kondygnację rozdzielał gzyms, powyżej którego, na impostach, pierwotnie umieszczono kule. Okna ostatniej kondygnacji były podobne do tych z bocznych osi. Elewację kończył prosty gzyms i płaski dach mansardowy z czterema małymi świetlikami od strony elewacji frontowej[1].
Tylna, siedmioosiowa elewacja, z trzyosiowym ryzalitem pozornym pośrodku, pozbawiona była dekoracji[1].

Wnętrza[edytuj | edytuj kod]

Budynek wzniesiono jako dwutraktową kamienicę z sienią przechodzącą przez środek, z której przechodziło się do klatki schodowej w trakcie tylnym. Na wszystkie kondygnacje prowadziły dekorowane schody dwubiegowe o konstrukcji stalowej. Na każdej kondygnacji znajdowały się dwa mieszkania w układzie amfiladowym o podobnym układzie pomieszczeń. Pomieszczenia od strony elewacji głównej posiadały sufity bogato zdobione sztukaterią[1].

Kamienica w filmie[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 2014 roku kamienica nr 36 wraz z sąsiadującą okolicą była planem filmowym w hollywoodzkiej produkcji Stevena Spielberga Most szpiegów (ang. Bridge of Spies), jako ulica powojennego Berlina[3][9][10].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Według „Karty ewidencyjnej zabytku nieruchomego” sporządzonego 1 stycznia 2015 przez Emilię Dymarską kamienica została wzniesiona w latach 60.–70. XIX wieku[5].
  2. Była to kamienica komunalna, zatem właścicielem aż do jej sprzedaży było miasto Wrocław, po ostatnich przekształceniach administracji państwowej i nowelizacji ustawy w 2001 roku jako miasto na prawach powiatu, tj. gmina (o statusie miasta) Wrocław.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]