Kościół św. Teresy w Łodzi (drewniany)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Teresy w Łodzi
kościół parafialny
Ilustracja
Drewniany kościół św. Teresy na tle murowanego. Fotografia Ignacego Płażewskiego z lat 60. XX wieku
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Wezwanie

św. Teresy

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Teresy w Łodzi”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Teresy w Łodzi”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Teresy w Łodzi”
Ziemia51°46′42,06″N 19°28′50,07″E/51,778350 19,480575

Kościół św. Teresy w Łodzi – drewniany kościół we wsi Chojny (późniejsza dzielnica Łodzi), pierwotnie pod wezwaniem św. Wojciecha, w 1927 przeniesiony na ul. Pomorską w Łodzi, później do wsi Łękawa. Ostatecznie rozebrany w latach 90. XX wieku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1493 roku we wsi Chojny został wybudowany drewniany kościół pw. św. Wojciecha. Przebudowany został w XVI wieku. Na początku XX wieku w Chojnach powstał nowy, murowany kościół, do którego przeniesiono parafię. Stary kościół został rozebrany i przekazany w 1927 roku Salezjanom sprowadzonym przez 1. ordynariusza łódzkiej diecezji – bp. Wincentego Tymienieckiego, którzy przy ul. Pomorskiej zaczęli tworzyć swoją parafię św. Teresy. W nowym miejscu kościół został zmontowany, ale w nieco innej formie. Przede wszystkim nie miał już wieży. W czasie II wojny światowej nie został zniszczony, ale okupant niemiecki zamknął go, przeznaczając na magazyn.

W latach 1950–1963 powstał obok niego nowy, murowany kościół. W 1961 drewniany kościół został ponownie zdemontowany i przeniesiony do wsi Łękawa koło Bełchatowa, gdzie funkcjonował do II połowy lat 90. XX w., kiedy to został rozebrany w związku z budową w tym miejscu nowej, murowanej świątyni.

Do czasu wywiezienia z Łodzi był to najstarszy łódzki kościół.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]