Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Rudkach
49°39′10″N 23°29′19″E/49,652778 23,488611 Kościół - sanktuarium Matki Bożej | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
• nadający tytuł |
od 2 lipca 2003 | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||
| 49°39′10″N 23°29′19″E/49,652778 23,488611
| |||||||||
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny[2] (ukr. Костел Внебовзяття Пресвятої Діви Марії) – sanktuarium Matki Bożej w Rudkach, w parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
W 1876 w krypcie kościoła pochowany został Aleksander Fredro.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
.JPG)
W początku XV wieku w Rudkach powstał drewniany kościół oraz parafia łacińska pw. św. Wojciecha, fundacji Ścibora, podległa diecezji przemyskiej. Kościół konsekrowany około 1435 roku, spłonął w czasie najazdu Tatarów w 1450 roku. Na miejscu zbudowano nowy, także drewniany. W 1550 roku pod wpływem ruchów reformatorskich kościół został zamieniony na zbór kalwiński[3].
W 1612 roku Jurij Czuryło przekazał do rudeckiego kościoła prawosławną ikonę Matki Bożej z pierwszej połowy XVI wieku, która pochodzi ze spalonej przez Tatarów cerkwi na Podolu. Przez kolejne wieki obraz był czczony zarówno przez katolików i prawosławnych.
W 1655 roku Andrzej Stano herbu Gozdawa, współwłaściciel Rudek, podkomorzy sanocki, syn właściciela Rudek Jerzego i Zofii Fredro rozpoczął budowę nowego kościoła. Prace przerwał najazd szwedzki.
Murowaną świątynię zbudowano w 1728 roku z fundacji Urbańskich. Konsekracji dokonano w 1841 roku. Świątynia posiada trzy nawy i może pomieścić prawie 2 tysiące ludzi[4].
2 lipca 1921 roku biskup przemyski Józef Pelczar koronował obraz Matki Bożej Rudeckiej. Wiosną 1946 roku rudecka świątynia została zamknięta, pełniąc funkcję hurtowni spożywczej i weterynaryjnej apteki. Obraz został konspiracyjnie wywieziony do Seminarium w Przemyślu[5]. W 1950 roku przeprowadzono jego konserwację. W 1961 roku obraz powtórnie koronował biskup Przemyski Franciszek Barda. W 1968 roku obraz został przekazany do kościoła w Jasieniu w celu utworzenia ośrodka maryjnego. Intronizacji przewodniczył kardynał Karol Wojtyła. W nocy z 7 na 8 lipca 1992 roku cudowny obraz został skradziony z kościoła w Jasieniu.
W grudniu 1995 do Rudek powróciła kopia obrazu, którą 2 lipca 1996 koronował abp Marian Jaworski. 2 lipca 2003 kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny ogłoszono sanktuarium Matki Boskiej Rudeckiej[6].
Przy kościele posługują siostry sercanki[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Strona Diecesji Charkowsko-Zaporowskiej obrządku łacińskiego
- ↑ Polski egzonim wprowadzony na 123. posiedzeniu KSNG.
- ↑ Jan Szczych, Sanktuaria Kościoła Lwowskiego, „Wrocławski Przegląd Teologiczny”, 18 (2010) nr 2, s. 186-188.
- ↑ Artykuł "Nowe sanktuarium maryjne na Ukrainie". [dostęp 2013-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Artykuł: "10. rocznica ponownej koronacji obrazu Matki Bożej Rudeckiej". [dostęp 2013-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Portal internetowy diecezji Charkowsko-Zaporoskiej "Kościoły oraz kaplice Ukrainy"
- ↑ RUDKI - filia - Oficjalna strona sióstr sercanek [online], sercanki.org.pl [dostęp 2023-08-26].
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Marek Walczak, Siedemnastowieczne rzeźby w kaplicy Fredrów przy kościele parafialnym w Rudkach [w] Sztuka kresów wschodnich: materiały sesji naukowej, Kraków, 1996, Nr II, s. 325-338. [dostęp 2016-12-22]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Rudki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 915.