Parti dévot
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8c/Marie_Leszczy%C5%84ska%2C_reine_de_France%2C_lisant_la_Bible_by_Jean-Marc_Nattier%2C_002.jpg/100px-Marie_Leszczy%C5%84ska%2C_reine_de_France%2C_lisant_la_Bible_by_Jean-Marc_Nattier%2C_002.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f5/%28Agen%29_Emmanuel-Amand_de_Vignerot_du_Plessis-Richelieu%2C_duc_d%27Aiguillon_-_Mus%C3%A9e_des_Beaux-Arts_d%27Agen.jpg/100px-%28Agen%29_Emmanuel-Amand_de_Vignerot_du_Plessis-Richelieu%2C_duc_d%27Aiguillon_-_Mus%C3%A9e_des_Beaux-Arts_d%27Agen.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c1/Palissot.jpg/100px-Palissot.jpg)
Parti des dévots („partia dewotów”) – nazwa ta odnosi się do kilku stronnictw prokościelnych w historii Francji:
1. Parti des dévots w XVII wieku – stronnictwo skupione wokół Marii Medycejskiej (pomagał jej Gaston Orleański, a skierowane przeciw kardynałowi Richelieu. Z kolejną partią dewotów walczył Ludwik XIV.
2. Parti des dévots („partia dewotów”) – konserwatywno-chrześcijańska frakcja na dworze francuskim w XVIII wieku, opozycyjna wobec filozofów (les philosophes Parti philosophique – Voltaire, Diderot) i ich protektorki Madame de Pompadour. Walka stronnictw rozpoczęła się po przybyciu na dwór tej ostatniej (1745), a przybrała na sile w latach pięćdziesiątych, gdy powstawała Wielka Encyklopedia Francuska. Szefem parti devot była de facto pobożna królowa Maria Leszczyńska, a należeli do niej m.in. Emmanuel de Vignerot du Plessis i dramaturg Charles Palissot de Montenoy.