Polski: Przemiany polityczne, które nastąpiły w Cesarstwie Austriackim w latach 60–tych XIX wieku, a także starania autonomistów galicyjskich przyczyniły się do uzyskania znacznej autonomii politycznej i kulturalnej Galicji. Obok mianowanego przez Wiedeń namiestnika (odtąd już z reguły narodowości polskiej) powstały takie instytucje samorządowe, jak Sejm Krajowy i Krajowa Rada Szkolna, wyposażone w znaczne prerogatywy.

W 1861 roku wprowadzono dla Galicji Statut Krajowy, określający kompetencje Sejmu Krajowego oraz ordynację wyborczą. W skład Sejmu Krajowego wchodziło: 3 arcybiskupów lwowskich (katolicki, unicki, ormiański), 5 diecezjalnych biskupów katolickich (2 przemyskich, krakowski, tarnowski i stanisławowski), rektorzy Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Lwowskiego, Politechniki Lwowskiej (od 1896 roku), prezes Akademii Umiejętności oraz posłowie z wyboru (wybierały ich następujące kurie: wielkiej własności ziemskiej, izb przemysłowo-handlowych, miast największych, gmin miejskich i wiejskich). Do kompetencji Sejmu Krajowego należało ustawodawstwo krajowe. Inicjatywę ustawodawczą mieli: rząd (namiestnik), Wydział Krajowy, komisje sejmowe oraz grupa co najmniej 15 posłów. Do 1871 roku przysługiwało Sejmowi Krajowemu prawo desygnowania posłów do izby niższej parlamentu w Wiedniu. Organem wykonawczym Sejmu Krajowego był Wydział Krajowy (jego kadencja trwała 6 lat). Przygotowywał on projekty ustaw sejmowych, reprezentował kraj przed rządem austriackim, zajmował się polityką zagraniczną i sprawował kontrolę nad samorządem terytorialnym. W jego skład wchodziło 3 członków wybranych przez Sejm Krajowy i 3 członków wybranych przez kurie. Przewodniczył mu marszałek krajowy.

Miejsce: Lwów Opis: druk, jęz. polski, książka o wymiarach 297x235 mm. Autor komentarza: Zofia Czekalska-Sitko

Autor fotografii: Karolina Gołąb-Malowicka