Kieszennik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Saccopteryx)
Kieszennik
Saccopteryx
Illiger, 1811[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – kieszennik dwupręgi (S. bilineata)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

nietoperze

Podrząd

mroczkokształtne

Nadrodzina

Emballonuroidea

Rodzina

upiorowate

Podrodzina

upiory

Plemię

Diclidurini

Rodzaj

kieszennik

Typ nomenklatoryczny

Vespertilio lepturus von Schreber, 1774

Synonimy
Gatunki

5 gatunków – zobacz opis w tekście

Kieszennik[4] (Saccopteryx) – rodzaj ssaków z podrodziny upiorów (Emballonurinae) w obrębie rodziny upiorowatych (Emballonuridae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Południowej[5][6][7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 38–56 mm, długość ogona 9–23 mm, długość ucha 9–17 mm, długość tylnej stopy 4–12 mm, długość przedramienia 33,5–48 mm; masa ciała 3–9,3 g[6][8].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1811 roku niemiecki zoolog Johann Karl Wilhelm Illiger w publikacji swojego autorstwa traktującej o systematyce ssaków i ptaków o tytule Prodromus systematis mammalium et avium additis terminis zoographicis utriusque classis, eorumque versione germanica[1]. Na gatunek typowy Illiger wyznaczył (oznaczenie monotypowe) kieszennika cienkoogonowego (S. leptura).

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Saccopteryx (Sacopteryx): gr. σακκος sakkos ‘worek’; πτερυξ pterux, πτερυγος pterugos ‘skrzydło’[9].
  • Urocryptus: gr. ουρα oura ‘ogon’; κρυπτος kruptos ‘ukryty’[10]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Urocryptus bilineatus Temminck, 1838.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[11][8][5][4]:

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Niepoprawna późniejsza pisownia Saccopteryx Illiger, 1811.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b J. K. W. Illiger: Prodromus systematis mammalium et avium additis terminis zoographicis utriusque classis, eorumque versione germanica. Berlin: C. Salfeld, 1811, s. 121. (łac.).
  2. C.J. Temminck. Over de geslachten Taphozous, Emballonura, Urocryptus en Diclidurus. „Tijdschrift voor Natuurlijke Geschiedenis en Physiologie”. 5, s. 31, 1838. (niderl.). 
  3. A. Cuervo Díaz, J. Hernández Camacho & A. Cadena G.. Lista actualizada de los mamiferos de Colombia. Anotaciones sobre su distribucion. „Caldasia”. 15, s. 475, 1986. (hiszp.). 
  4. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 100. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 152–154. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  6. a b F. Bonaccorso: Family Emballonuridae (Sheath-tailed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 371–373. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
  7. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Saccopteryx. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-01-27]. (ang.).
  8. a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 488. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  9. Palmer 1904 ↓, s. 615.
  10. Palmer 1904 ↓, s. 701.
  11. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-01-07]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]