Przejdź do zawartości

I Cesarstwo Francuskie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 5.173.165.194 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to 95.108.65.44.
Linia 84: Linia 84:
== Koronacja, I Cesarstwo ==
== Koronacja, I Cesarstwo ==
2 grudnia 1804 I [[Konsulat (Francja)|konsul]] Napoleon Bonaparte koronował się w katedrze Notre Dame na cesarza Francuzów. W kluczowym momencie koronacji Napoleon wyciągnął, stylizowaną na wzór rzymski, koronę z rąk papieża [[Pius VII|Piusa VII]] i włożył ją sobie na głowę. Potem koronował [[Józefina (cesarzowa francuska)|Józefinę]] na cesarzową. W uroczystości koronacyjnej nie uczestniczyła matka Napoleona, [[Letycja Buonaparte]].
2 grudnia 1804 I [[Konsulat (Francja)|konsul]] Napoleon Bonaparte koronował się w katedrze Notre Dame na cesarza Francuzów. W kluczowym momencie koronacji Napoleon wyciągnął, stylizowaną na wzór rzymski, koronę z rąk papieża [[Pius VII|Piusa VII]] i włożył ją sobie na głowę. Potem koronował [[Józefina (cesarzowa francuska)|Józefinę]] na cesarzową. W uroczystości koronacyjnej nie uczestniczyła matka Napoleona, [[Letycja Buonaparte]].
W odpowiedzi na koronację Napoleona, cesarz rzymsko-niemiecki Franciszek I Habsburg koronował się na cesarza [[Cesarstwo Austrii|Austrii]] pod imieniem [[Franciszek II Habsburg|Franciszek II]] . Ogólnoeuropejską reakcją na ten czyn było utworzenie w sierpniu 1805 roku [[III koalicja antyfrancuska|III koalicji antyfrancuskiej]] . Zakończona pokojem w [[Bratysława|Preszburgu]] dała początek nowej [[IV koalicja antyfrancuska|wojnie]], która wybuchła już następnego roku z [[Królestwo Prus|Prusami]]. Po jej zakończeniu w [[Pokój w Tylży|Tylży]] w 1807 roku imperium Napoleona i [[Car|cara]] [[Aleksander I Romanow|Aleksandra]] połączyło się sojuszem, a [[Imperium Rosyjskie|Rosja]] zobowiązała przestrzegać blokady handlowej z [[Wielka Brytania|Anglią]]. Lecz w tym czasie intrygi Napoleona w sprawy Hiszpanii spowodowały wybuch kolejnej [[Wojna na Półwyspie Iberyjskim 1807-1814|wojny]]. Tym razem dzięki desperacji Hiszpan i talentowi angielskiego generała [[Arthur Wellesley (1. książę Wellington)|Wellingtona]], spowodowały klęskę armii francuskiej i wkroczenie Anglików do [[Tuluza|Tuluzy]] w 1814. [[V koalicja antyfrancuska]] wybuchła w 1809 roku, kiedy to Austria zaatakowała Związek Reński i tym samym sprowokowała Napoleona do powrotu z Hiszpanii. Udany dla Austrii początek wojny z zwycięską [[bitwa pod Aspern|bitwą pod Aspern]] nie zagwarantował jednak ostatecznego sukcesu: kilka miesięcy później Austriacy przegrali decydującą [[Bitwa pod Wagram|pod Wagram]]. W jej wyniku został zawarty [[rozejm w Znaim]], a następnie podpisany [[Pokój w Schönbrunn|pokój w Schonbrunn]], a Francja znów powiększyła swój stan posiadania.:)
W odpowiedzi na koronację Napoleona, cesarz rzymsko-niemiecki Franciszek I Habsburg koronował się na cesarza [[Cesarstwo Austrii|Austrii]] pod imieniem [[Franciszek II Habsburg|Franciszek II]] . Ogólnoeuropejską reakcją na ten czyn było utworzenie w sierpniu 1805 roku [[III koalicja antyfrancuska|III koalicji antyfrancuskiej]] . Zakończona pokojem w [[Bratysława|Preszburgu]] dała początek nowej [[IV koalicja antyfrancuska|wojnie]], która wybuchła już następnego roku z [[Królestwo Prus|Prusami]]. Po jej zakończeniu w [[Pokój w Tylży|Tylży]] w 1807 roku imperium Napoleona i [[Car|cara]] [[Aleksander I Romanow|Aleksandra]] połączyło się sojuszem, a [[Imperium Rosyjskie|Rosja]] zobowiązała przestrzegać blokady handlowej z [[Wielka Brytania|Anglią]]. Lecz w tym czasie intrygi Napoleona w sprawy Hiszpanii spowodowały wybuch kolejnej [[Wojna na Półwyspie Iberyjskim 1807-1814|wojny]]. Tym razem dzięki desperacji Hiszpan i talentowi angielskiego generała [[Arthur Wellesley (1. książę Wellington)|Wellingtona]], spowodowały klęskę armii francuskiej i wkroczenie Anglików do [[Tuluza|Tuluzy]] w 1814. [[V koalicja antyfrancuska]] wybuchła w 1809 roku, kiedy to Austria zaatakowała Związek Reński i tym samym sprowokowała Napoleona do powrotu z Hiszpanii. Udany dla Austrii początek wojny z zwycięską [[bitwa pod Aspern|bitwą pod Aspern]] nie zagwarantował jednak ostatecznego sukcesu: kilka miesięcy później Austriacy przegrali decydującą [[Bitwa pod Wagram|pod Wagram]]. W jej wyniku został zawarty [[rozejm w Znaim]], a następnie podpisany [[Pokój w Schönbrunn|pokój w Schonbrunn]], a Francja znów powiększyła swój stan posiadania.


== Upadek ==
== Upadek ==

Wersja z 20:59, 7 wrz 2016

{{{nazwa}}}
Herb Flaga
Godło Francji Flaga Francji
Hymn: Pieśń wymarszu
[[Plik:{{{hymn audio}}}|200px]]
Stolica

Paryż

Populacja
• liczba ludności


44 000 000
(1812)

Narody i grupy etniczne

Francuzi, Holendrzy, Włosi, Chorwaci, Niemcy, Hiszpanie ( Katalończycy )

Położenie na mapie świata
Mapa konturowa świata
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|}

I Cesarstwo Francuskiepaństwo w okresie panowania cesarza Francuzów Napoleona I z rodu Bonaparte w latach 1804-1814 i 1815. W czasie największego rozwoju terytorialnego cesarstwo obejmowało rozmaite protektoraty i posiadało wiele państw zależnych. Francja zmuszona była wówczas prowadzić wojny z prawie wszystkimi krajami Europy, łączącymi się przeciwko niej w kolejnych koalicjach. Kres cesarstwu położyła abdykacja Napoleona na rzecz Napoleona II, ten jednak nie został dopuszczony do władzy, a tron francuski zwrócono Burbonom.

Koronacja, I Cesarstwo

2 grudnia 1804 I konsul Napoleon Bonaparte koronował się w katedrze Notre Dame na cesarza Francuzów. W kluczowym momencie koronacji Napoleon wyciągnął, stylizowaną na wzór rzymski, koronę z rąk papieża Piusa VII i włożył ją sobie na głowę. Potem koronował Józefinę na cesarzową. W uroczystości koronacyjnej nie uczestniczyła matka Napoleona, Letycja Buonaparte. W odpowiedzi na koronację Napoleona, cesarz rzymsko-niemiecki Franciszek I Habsburg koronował się na cesarza Austrii pod imieniem Franciszek II . Ogólnoeuropejską reakcją na ten czyn było utworzenie w sierpniu 1805 roku III koalicji antyfrancuskiej . Zakończona pokojem w Preszburgu dała początek nowej wojnie, która wybuchła już następnego roku z Prusami. Po jej zakończeniu w Tylży w 1807 roku imperium Napoleona i cara Aleksandra połączyło się sojuszem, a Rosja zobowiązała przestrzegać blokady handlowej z Anglią. Lecz w tym czasie intrygi Napoleona w sprawy Hiszpanii spowodowały wybuch kolejnej wojny. Tym razem dzięki desperacji Hiszpan i talentowi angielskiego generała Wellingtona, spowodowały klęskę armii francuskiej i wkroczenie Anglików do Tuluzy w 1814. V koalicja antyfrancuska wybuchła w 1809 roku, kiedy to Austria zaatakowała Związek Reński i tym samym sprowokowała Napoleona do powrotu z Hiszpanii. Udany dla Austrii początek wojny z zwycięską bitwą pod Aspern nie zagwarantował jednak ostatecznego sukcesu: kilka miesięcy później Austriacy przegrali decydującą pod Wagram. W jej wyniku został zawarty rozejm w Znaim, a następnie podpisany pokój w Schonbrunn, a Francja znów powiększyła swój stan posiadania.

Upadek

Po nieudanej wyprawie na Rosję w 1812 roku i przegranej w bitwie pod Lipskiem w 1813 roku , Napoleon został zmuszony do walki na terenie Francji. Mimo błyskotliwej kampanii sześciodniowej, uznawanej przez historyków za jedną z najlepszych w karierze Bonapartego, blisko 400 tys. armia koalicjantów zmierzała w stronę Paryża. Miasta broniło ok. 50 tys. żołnierzy pod dowództwem brata Napoleona, Józefa. Stolica poddała się 31 marca, przyspieszając upadek cesarstwa. Ostatecznie Bonaparte podpisał akt abdykacji, 6 kwietnia 1814 roku w Fontainebleau na południe od Paryża. Po tym wydarzeniu Napoleon został zesłany na małą śródziemnomorską wyspę Elbę gdzie przebywał zaledwie dziesięć miesięcy.

100 dni Napoleona

Po dość krótkim pobycie na wygnaniu i złych wiadomościach z kraju były cesarz postanowił wrócić do kraju. Lądowanie w zatoce Juan zapoczątkowało kolejny etap w jego historii czyli 100 dni, lub Lot Orła. Dzięki sprawnej administracji udało się zabrać ponad stutysięczną armię i ruszyć na siły Prusaków Bluchera i Anglików Wellingtona. Pierwszą bitwą stoczoną w tej kampanii była bitwa pod Ligny, którą wygrali Francuzi, lecz armia Pruska zdążyła uciec co okazało się zgubne. Napoleon rozdzielił swe siły, marszałek Grouchy miał ścigać Prusaków Bluchera, a cesarz dołączyć do marszałka Neya walczącego z Anglikami pod Quatre Bras. Anglikom również udało się umknąć od pogromu i wycofali się w okolice Brukseli. Ta została stoczona walna bitwa pod Waterloo, która zakończyła się całkowitą zagładą wojsk francuskich, a zmuszony do ponownej abdykacji Napoleon został wywieziony na Wyspę Świętej Heleny gdzie pozostał uwięziony do końca życia.

Zobacz też