Władymirko: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m poprawa linków do przek., int., polskie znaki, -linki do dat |
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Władymirko'''<ref name="Dworzaczek31">W. Dworzaczek, ''Genealogia'', Warszawa 1959, tabl. 31.</ref> (ur. [[1104]], zm. [[1153]]<ref name="Dworzaczek31"/><ref>Encyklopedia ukrainoznawstwa podaje rok śmierci 1152</ref>) – [[Księstwo Dźwinogrodzkie|książę dźwinogrodzki]], [[Księstwo halicko-wołyńskie|książę halicki]] od 1141, syn [[Wołodar Rościsławicz|Wołodara Rościsławowicza]]. |
'''Władymirko'''<ref name="Dworzaczek31">W. Dworzaczek, ''Genealogia'', Warszawa 1959, tabl. 31.</ref> (ur. [[1104]], zm. [[1153]]<ref name="Dworzaczek31"/><ref>Encyklopedia ukrainoznawstwa podaje rok śmierci 1152</ref>) – [[Księstwo Dźwinogrodzkie|książę dźwinogrodzki]], [[Księstwo halicko-wołyńskie|książę halicki]] od 1141, syn [[Wołodar Rościsławicz|Wołodara Rościsławowicza]]. |
||
W 1124 został księciem na [[Dźwinogród (obwód lwowski)|Dźwinogrodzie]], w 1129 |
W 1124 został księciem na [[Dźwinogród (obwód lwowski)|Dźwinogrodzie]], w którym wzniósł murowaną cerkiew i budynek rezydencjonalny<ref>https://archeologiadoswiadczalna.wordpress.com/2014/10/12/zarys-stanu-badan-nad-wczesnosredniowieczna-murowana-architektura-sakralna-rusi-halickiej/</ref>. W 1129 roku po śmierci brata [[Rościsław Wołodarewicz|Rościsława]] został [[księstwo Przemyskie|księciem przemyskim]]. |
||
Po księstwie przemyskim do księstwa [[Księstwo Dźwinogrodzkie|dźwinogrodzkie]]<nowiki/>go przyłączył księstwo [[Księstwo Trembowelskie|trembowelskie]], a następnie po śmierci swojego kuzyna Iwana Wasylowicza (1141) zajął księstwo halickie, co spowodowało, że Władymirko z połączonych ziem utworzył jedno księstwo, którego stolicą około 1144 roku ustanowił [[Halicz (miasto)|Halicz]]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko= Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona|imię= |autor link= |inni= |tytuł= Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza|wydanie= |tom= 4|wydawca= Oficyna Wydawnicza FOGRA|miejsce= |rok= 2005|strony= 524|isbn= 83-85719-85-7}}</ref>. |
|||
Stopniowo zjednoczył księstwa: przemyskie, [[Księstwo Dźwinogrodzkie|dźwinogrodzkie]], halickie i [[Księstwo Trembowelskie|trembowelskie]]. Dzięki temu Władymirko stał się twórcą Księstwa Halickiego. |
|||
Władając rozległymi ziemiami zjednoczonego Księstwa halickiego, zamierzał zjednoczyć pod swoim berłem również ziemie ruskie położone na wschodzie, jednak doznał porażki z rąk księcia kijowskiego [[Wsiewołod II Olegowicz|Wsiewołoda II Olegowicza]]. W 1144 rozgromił powstanie bojarów halickich, którzy na tron chcieli powołać jego krewnego [[Iwan Berładnik|Iwana Berładnika]], któremu na krótko udało się zdobyć Halicz. |
|||
Występował jako sojusznik księcia [[Jerzy Dołgoruki|Jerzego Dołgorukiego]] w jego walce z księciem [[Izjasław II Pantelejmon|Izjasławem]] i pomógł mu zdobyć [[Kijów]]. Prowadził ciągłą walkę z [[Królestwo Węgier|Królestwem Węgier]], opierając się na sojuszu z cesarzem bizantyjskim [[Manuel I Komnen|Manuelem Komnenem]]. W 1152 zawarł pokój z królem węgierskim [[Gejza II|Gejzą II]]. |
Występował jako sojusznik księcia [[Jerzy Dołgoruki|Jerzego Dołgorukiego]] w jego walce z księciem [[Izjasław II Pantelejmon|Izjasławem]] i pomógł mu zdobyć [[Kijów]]. Prowadził ciągłą walkę z [[Królestwo Węgier|Królestwem Węgier]], opierając się na sojuszu z cesarzem bizantyjskim [[Manuel I Komnen|Manuelem Komnenem]]. W 1152 zawarł pokój z królem węgierskim [[Gejza II|Gejzą II]]. |
||
Wersja z 12:41, 15 wrz 2016
Władymirko[1] (ur. 1104, zm. 1153[1][2]) – książę dźwinogrodzki, książę halicki od 1141, syn Wołodara Rościsławowicza.
W 1124 został księciem na Dźwinogrodzie, w którym wzniósł murowaną cerkiew i budynek rezydencjonalny[3]. W 1129 roku po śmierci brata Rościsława został księciem przemyskim.
Po księstwie przemyskim do księstwa dźwinogrodzkiego przyłączył księstwo trembowelskie, a następnie po śmierci swojego kuzyna Iwana Wasylowicza (1141) zajął księstwo halickie, co spowodowało, że Władymirko z połączonych ziem utworzył jedno księstwo, którego stolicą około 1144 roku ustanowił Halicz[4].
Władając rozległymi ziemiami zjednoczonego Księstwa halickiego, zamierzał zjednoczyć pod swoim berłem również ziemie ruskie położone na wschodzie, jednak doznał porażki z rąk księcia kijowskiego Wsiewołoda II Olegowicza. W 1144 rozgromił powstanie bojarów halickich, którzy na tron chcieli powołać jego krewnego Iwana Berładnika, któremu na krótko udało się zdobyć Halicz.
Występował jako sojusznik księcia Jerzego Dołgorukiego w jego walce z księciem Izjasławem i pomógł mu zdobyć Kijów. Prowadził ciągłą walkę z Królestwem Węgier, opierając się na sojuszu z cesarzem bizantyjskim Manuelem Komnenem. W 1152 zawarł pokój z królem węgierskim Gejzą II.
Dwukrotnie walczył z księciem polskim Bolesławem Krzywoustym. W 1124 zorganizował udaną łupieżczą wyprawę na Biecz, co spowodowało odwetową wyprawę Bolesława Krzywoustego, zakończoną przegraną przez Władymirka bitwą pod Wilichowem. Do kolejnych walk z Polakami doszło w 1135, kiedy Władymirko najechał Małopolskę i zdobył Wiślicę.
Jego żoną była przypuszczalnie[1] nieznana z imienia córka króla Węgier Kolomana Uczonego, którą poślubił około roku 1117. Miał z nią syna Jarosława zwanego Ośmiomysłem.
- ↑ a b c W. Dworzaczek, Genealogia, Warszawa 1959, tabl. 31.
- ↑ Encyklopedia ukrainoznawstwa podaje rok śmierci 1152
- ↑ https://archeologiadoswiadczalna.wordpress.com/2014/10/12/zarys-stanu-badan-nad-wczesnosredniowieczna-murowana-architektura-sakralna-rusi-halickiej/
- ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 524. ISBN 83-85719-85-7.
Bibliografia
- Енциклопедія українознавства, Lwów 1993, t. 1, s. 313
| Poprzednik nowy tytuł |
|
książę halicki 1145-1153 |
|
Następca Jarosław Ośmiomysł |
Linki zewnętrzne
- Dźwinogród, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 310.