Poniec: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Historia: jęz. |
→Historia: drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
||
Linia 59: | Linia 59: | ||
[[Plik:PL Poniec Dom.JPG|thumb|left|240px|Zabytkowy dom na ponieckim rynku]] |
[[Plik:PL Poniec Dom.JPG|thumb|left|240px|Zabytkowy dom na ponieckim rynku]] |
||
[[Plik:H.13.134 - Poniec Szpital.JPG|thumb|left|240px|Zespół dawnego szpitala Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Poniecu (szpital z kaplicą z 1888 i dom sióstr z 1896 roku)]] |
[[Plik:H.13.134 - Poniec Szpital.JPG|thumb|left|240px|Zespół dawnego szpitala Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Poniecu (szpital z kaplicą z 1888 i dom sióstr z 1896 roku)]] |
||
Początki osadnictwa sięgają X wieku, kiedy to w miejscu obecnego Ponieca w bagnistej dolinie znajdował się [[Opole (średniowiecze)|gród opolny]] (jego śladem jest owalny pagórek poza miastem). Na początku XII, w 1108 istniejącą już wtedy osadę [[Bolesław III Krzywousty|Bolesław Krzywousty]] nadał rycerzowi pochodzącemu z bogatego rodu [[Abdank (herb szlachecki)|Awdańców]]. Od XIII przez ponad dwa wieki właścicielami Ponieca byli Wysogotowie, a następnie ród Wesenborgów, Ponieckich i Pampowskich. Przed 1309 [[Henryk III głogowski]] ustanowił Poniec siedzibą okręgu, które znacznie podniosło jego rangę. W XIV na podgrodziu starej osady rozwinął się nowy prężny organizm osadniczy o charakterze targowym. W 1310 roku Poniec otrzymał [[prawa miejskie]], nadane przez [[Henryk IV Wierny|Henryka IV głogowskiego]]<ref name="Szalewski1981s109" /><ref name="Zgodziński1981s107" />. W 1383 [[Konrad III Stary|Konrad III Stary (książę oleśnicki)]] ze swoim wojskiem oblegał miasto, zniszczeniu uległa wówczas duża część zabudowy i zamek (ruiny rozebrano dopiero w XIX wieku<ref name="Zgodziński1981s107" />). W pierwszej ćwierci XV wielu właścicielem Ponieca był Bartosz z Sokołowa, w wyniku jego starań król [[Władysław II Jagiełło|Władysław Jagiełło]] zmienił w 1424 prawa lokacyjne z [[Prawo lokacyjne|prawa polskiego]] na [[Prawo magdeburskie|magdeburskie]]. Gdy w 1458 organizowano wyprawę przeciwko [[Zakon krzyżacki|Krzyżakom]], wówczas Poniec wystawił ze swoich funduszy ośmiu piechurów. Dwa lata później z rąk [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] miasto otrzymało przywilej organizowania [[jarmark]]ów dwa razy w roku. Około 1441 powstała [[komora celna]], która działała do schyłku XVIII wieku. W 1493 miał miejsce trwający osiemnaście tygodni zajazd starosty [[Wschowa|wschowskiego]] Wojciecha Górskiego, najeźdźca ściągał wówczas z mieszczan czynsz za [[Młyn zbożowy|młyn]], [[cło]] i opłaty targowe, ogół poniesionych strat wynosił 70 grzywien. Od 1504 w mieście odbywał się co tydzień targ koński, a miasto przeżywało niebywały rozkwit, spis z 1580 wymieniał sześćdziesięciu trzech polskich rzemieślników. W tym okresie zwiększał się wpływ [[Bracia czescy|braci czeskich]], którzy już od 1571 byli w posiadaniu kościoła parafialnego, dopiero w 1606 został on odkupiony przez mieszczan. Braciom czeskim miasto prawdopodobnie zawdzięcza rozwój tkactwa i włókiennictwa, w 1634 w Poniecu działało czternastu sukienników. W 1656 wojska szwedzkie spaliły kościół, [[Bitwa pod Poniecem|8 listopada 1704 pod Poniecem miała miejsce bitwa]] wojsk saskich ze Szwedami. W tym okresie miasto podlegało pod powiat sądowy z siedzibą w [[Kościan]]ie. |
Początki osadnictwa sięgają X wieku, kiedy to w miejscu obecnego Ponieca w bagnistej dolinie znajdował się [[Opole (średniowiecze)|gród opolny]] (jego śladem jest owalny pagórek poza miastem). Na początku XII, w 1108 istniejącą już wtedy osadę [[Bolesław III Krzywousty|Bolesław Krzywousty]] nadał rycerzowi pochodzącemu z bogatego rodu [[Abdank (herb szlachecki)|Awdańców]]. Od XIII przez ponad dwa wieki właścicielami Ponieca byli Wysogotowie, a następnie ród Wesenborgów, Ponieckich i Pampowskich. Przed 1309 [[Henryk III głogowski]] ustanowił Poniec siedzibą okręgu, które znacznie podniosło jego rangę. W XIV na podgrodziu starej osady rozwinął się nowy prężny organizm osadniczy o charakterze targowym. W 1310 roku Poniec otrzymał [[prawa miejskie]], nadane przez [[Henryk IV Wierny|Henryka IV głogowskiego]]<ref name="Szalewski1981s109" /><ref name="Zgodziński1981s107" />. W 1383 [[Konrad III Stary|Konrad III Stary (książę oleśnicki)]] ze swoim wojskiem oblegał miasto, zniszczeniu uległa wówczas duża część zabudowy i zamek (ruiny rozebrano dopiero w XIX wieku<ref name="Zgodziński1981s107" />). Wkrótce jednak, wobec wieści o nadciąganiu odsieczy pod wodzą starosty generalnego Wielkopolski, Pielgrzyma z Węgleszyna, jego wojska opuściły zamek, uprzednio go podpaliwszy, jednak Pielgrzym odbudował spalony obiekt<ref>A. Eckstein, Historia Ponieca do połowy XVI wieku, Roczniki Historyczne, t. II, 1926, z. 1, s. 92</ref>. |
||
W pierwszej ćwierci XV wielu właścicielem Ponieca był Bartosz z Sokołowa, w wyniku jego starań król [[Władysław II Jagiełło|Władysław Jagiełło]] zmienił w 1424 prawa lokacyjne z [[Prawo lokacyjne|prawa polskiego]] na [[Prawo magdeburskie|magdeburskie]]. W październiku 1454 Grzegorz z Ponieca został starostą człuchowskim, zaś w maju 1458 r. został starostą malborskim, uczestnicząc następnie z załogą zamkową w długotrwałych walkach o miasto. Gdy w 1458 organizowano wyprawę przeciwko [[Zakon krzyżacki|Krzyżakom]], wówczas Poniec wystawił ze swoich funduszy ośmiu piechurów. Dwa lata później z rąk [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] miasto otrzymało przywilej organizowania [[jarmark]]ów dwa razy w roku. Około 1441 powstała [[komora celna]], która działała do schyłku XVIII wieku. W 1493 miał miejsce trwający osiemnaście tygodni zajazd starosty [[Wschowa|wschowskiego]] Wojciecha Górskiego, najeźdźca ściągał wówczas z mieszczan czynsz za [[Młyn zbożowy|młyn]], [[cło]] i opłaty targowe, ogół poniesionych strat wynosił 70 grzywien. Od 1504 w mieście odbywał się co tydzień targ koński, a miasto przeżywało niebywały rozkwit, spis z 1580 wymieniał sześćdziesięciu trzech polskich rzemieślników. W tym okresie zwiększał się wpływ [[Bracia czescy|braci czeskich]], którzy już od 1571 byli w posiadaniu kościoła parafialnego, dopiero w 1606 został on odkupiony przez mieszczan. Braciom czeskim miasto prawdopodobnie zawdzięcza rozwój tkactwa i włókiennictwa, w 1634 w Poniecu działało czternastu sukienników. W 1656 wojska szwedzkie spaliły kościół, [[Bitwa pod Poniecem|8 listopada 1704 pod Poniecem miała miejsce bitwa]] wojsk saskich ze Szwedami. W tym okresie miasto podlegało pod powiat sądowy z siedzibą w [[Kościan]]ie. |
|||
Gdy w 1793 Poniec przechodził pod panowanie pruskie, liczył 1436 mieszkańców, miał 254 domostwa, ulice były wybrukowane, a większość Ponieczan trudniła się rzemiosłem. Pracowało tu 26 warsztatów tkackich, żyło 23 obuwników, 18 płócienników, 16 rzeźników, 10 kołodziejów, 9 krawców, 4 sukienników. Wiadomo też, że w 44 domach warzono piwo, a w Poniecu i najbliższej okolicy pracowało 31 wiatraków i jedna olejarnia. Po przejściu pod panowanie Prus miasto zaczęli opuszczać Polacy, w 1800 liczba mieszkańców zmalała do 1203. |
Gdy w 1793 Poniec przechodził pod panowanie pruskie, liczył 1436 mieszkańców, miał 254 domostwa, ulice były wybrukowane, a większość Ponieczan trudniła się rzemiosłem. Pracowało tu 26 warsztatów tkackich, żyło 23 obuwników, 18 płócienników, 16 rzeźników, 10 kołodziejów, 9 krawców, 4 sukienników. Wiadomo też, że w 44 domach warzono piwo, a w Poniecu i najbliższej okolicy pracowało 31 wiatraków i jedna olejarnia. Po przejściu pod panowanie Prus miasto zaczęli opuszczać Polacy, w 1800 liczba mieszkańców zmalała do 1203. |
Wersja z 14:45, 18 paź 2017
Poniec (niem. Punitz) – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Poniec[1]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. leszczyńskiego. Od nazwy miasta pochodzi rodzina Ponieckich herbu Ostoja.
Według danych z 2014 r. miasto liczyło 2873 mieszkańców[2].
Położenie
Poniec leży w południowej części województwa wielkopolskiego w powiecie gostyńskim, 9 km od Rydzyny i 9 km od Bojanowa oraz 20 km od Gostynia.
Miejscowość znajduje się 7 km na północny wschód od drogi krajowej nr 5, przy linii kolejowej Leszno – Poniec – Krotoszyn – Ostrów Wielkopolski.
Przez północną część miejscowości przepływa Kopanica (Rów Polski), dopływ Baryczy, od zachodu uchodząca do Kopanicy Ponica[3].
Gospodarka
W Poniecu zarejestrowanych jest ponad 400 podmiotów gospodarczych. Rozwinął się tutaj drobny przemysł.
W mieście istnieją punkty usługowo-handlowe obsługujące teren Miasta i Gminy, istnieje siedziba Banku Spółdzielczego który posiada oddziały w Osiecznej i Bojanowie.
Historia
Początki osadnictwa sięgają X wieku, kiedy to w miejscu obecnego Ponieca w bagnistej dolinie znajdował się gród opolny (jego śladem jest owalny pagórek poza miastem). Na początku XII, w 1108 istniejącą już wtedy osadę Bolesław Krzywousty nadał rycerzowi pochodzącemu z bogatego rodu Awdańców. Od XIII przez ponad dwa wieki właścicielami Ponieca byli Wysogotowie, a następnie ród Wesenborgów, Ponieckich i Pampowskich. Przed 1309 Henryk III głogowski ustanowił Poniec siedzibą okręgu, które znacznie podniosło jego rangę. W XIV na podgrodziu starej osady rozwinął się nowy prężny organizm osadniczy o charakterze targowym. W 1310 roku Poniec otrzymał prawa miejskie, nadane przez Henryka IV głogowskiego[4][5]. W 1383 Konrad III Stary (książę oleśnicki) ze swoim wojskiem oblegał miasto, zniszczeniu uległa wówczas duża część zabudowy i zamek (ruiny rozebrano dopiero w XIX wieku[5]). Wkrótce jednak, wobec wieści o nadciąganiu odsieczy pod wodzą starosty generalnego Wielkopolski, Pielgrzyma z Węgleszyna, jego wojska opuściły zamek, uprzednio go podpaliwszy, jednak Pielgrzym odbudował spalony obiekt[6].
W pierwszej ćwierci XV wielu właścicielem Ponieca był Bartosz z Sokołowa, w wyniku jego starań król Władysław Jagiełło zmienił w 1424 prawa lokacyjne z prawa polskiego na magdeburskie. W październiku 1454 Grzegorz z Ponieca został starostą człuchowskim, zaś w maju 1458 r. został starostą malborskim, uczestnicząc następnie z załogą zamkową w długotrwałych walkach o miasto. Gdy w 1458 organizowano wyprawę przeciwko Krzyżakom, wówczas Poniec wystawił ze swoich funduszy ośmiu piechurów. Dwa lata później z rąk Kazimierza Jagiellończyka miasto otrzymało przywilej organizowania jarmarków dwa razy w roku. Około 1441 powstała komora celna, która działała do schyłku XVIII wieku. W 1493 miał miejsce trwający osiemnaście tygodni zajazd starosty wschowskiego Wojciecha Górskiego, najeźdźca ściągał wówczas z mieszczan czynsz za młyn, cło i opłaty targowe, ogół poniesionych strat wynosił 70 grzywien. Od 1504 w mieście odbywał się co tydzień targ koński, a miasto przeżywało niebywały rozkwit, spis z 1580 wymieniał sześćdziesięciu trzech polskich rzemieślników. W tym okresie zwiększał się wpływ braci czeskich, którzy już od 1571 byli w posiadaniu kościoła parafialnego, dopiero w 1606 został on odkupiony przez mieszczan. Braciom czeskim miasto prawdopodobnie zawdzięcza rozwój tkactwa i włókiennictwa, w 1634 w Poniecu działało czternastu sukienników. W 1656 wojska szwedzkie spaliły kościół, 8 listopada 1704 pod Poniecem miała miejsce bitwa wojsk saskich ze Szwedami. W tym okresie miasto podlegało pod powiat sądowy z siedzibą w Kościanie.
Gdy w 1793 Poniec przechodził pod panowanie pruskie, liczył 1436 mieszkańców, miał 254 domostwa, ulice były wybrukowane, a większość Ponieczan trudniła się rzemiosłem. Pracowało tu 26 warsztatów tkackich, żyło 23 obuwników, 18 płócienników, 16 rzeźników, 10 kołodziejów, 9 krawców, 4 sukienników. Wiadomo też, że w 44 domach warzono piwo, a w Poniecu i najbliższej okolicy pracowało 31 wiatraków i jedna olejarnia. Po przejściu pod panowanie Prus miasto zaczęli opuszczać Polacy, w 1800 liczba mieszkańców zmalała do 1203.
Po powstaniu Księstwa Warszawskiego w 1807 miasto włączono do powiatu krobskiego. Liczba mieszkańców zaczęła powoli rosnąć, spis z 1810 wymienia 1429 mieszczan i 262 domostwa.
Od 1815 miasto znalazło się w Wielkim Księstwie Poznańskim i utrzymało charakter rzemieślniczy. W Poniecu mieszkali płóciennicy, młynarze obsługujący 30 wiatraków, stolarze, krochmalnicy, warzelnicy i gorzelnicy, w okolicy funkcjonowało rolnictwo wysokotowarowe i hodowla bydła. Od początku XIX odbywały się cztery jarmarki. 1836 wprowadzono nową ordynację miejską. Od 1880 działała tu kasa pożyczkowa, później przekształcona w bank ludowy. W 1889 uruchomiono przez Poniec linię kolejową z Leszna do Ostrowa Wlkp. przez Krotoszyn[4]. Na początku XX działała tu mleczarnia, cegielnia i młyn parowy.
Po wybuchu powstania wielkopolskiego w Poniecu powstał oddział ochotniczy, który walczył w okolicy. W 1907 miasto zostało zgazyfikowane, a w 1921 uzyskało łączność telekomunikacyjną. Spis z 1921 wymienia 386 domów i 2471 mieszkańców, których liczba wzrosła do 2858 w 1939.
W momencie wybuchu II wojny światowej w Poniecu działał tartak, cegielnia i mleczarnia, a zadaniem miasta była obsługa rolniczej okolicy pod względem handlowym, rzemieślniczym i administracyjnym. 21 października 1939 w ramach Operacji Tannenberg Niemcy zamordowali trzech wytypowanych wcześniej mieszkańców. Lata wojny to czas wysiedlania polskiej ludności do Generalnego Gubernatorstwa i eksterminacji ludności polskiej, w Poniecu miały miejsce egzekucje osób podejrzewanych o działalność antyhitlerowską.
W nocy z 27 na 28 stycznia 1945 do miasta wkroczyły oddziały 3 Armii Gwardii 1 Frontu Białoruskiego i zajęły miasto[7].
Po 1945 w Poniecu działała cegielnia, tartak, mleczarnia, młyn, gazownia oraz huta szkła (obecnie Huta Szkła Gloss)[8].
Demografia
Liczba mieszkańców
- 1793 – 1436
- 1800 – 1203
- 1810 – 1429
- 1816 – 1350
- 1861 – 1958
- 1912 – 2817
- 1921 – 2471
- 1939 – 2858
- 1946 – 2342
- 1961 – 2709
- 2010 – 2846
Struktura płci i wieku
- Piramida wieku mieszkańców Ponieca w 2014 roku [9].
Sport
- Sportowy Klub Taekwon-do TIGER (taekwon-do ITF i kickboxing). Sekcja klubu działa od 2009 roku, trenerem jest boosabum Krzysztof Bednarz III DAN[10]
- zespół taneczny Natia Poniec przy GCK w Poniecu
Zabytki
- założenie urbanistyczne miasta[11].
- zespół kościoła parafialnego pw. Narodzenia NMP w Poniecu[11] – kościół murowany I poł. XV wieku, przebudowany w 1786 r., z bogatym wyposażeniem z XV-XVIII wieku[4]. Zabytkiem jest również brama w ogrodzeniu[11].
- murowany ratusz z 1843 r.[11] Budowę rozpoczęto 6 września 1842 roku, a ratusz został oddany do użytku 15 października 1843 roku. Na ratuszowej wieży umieszczono zegar przeniesiony z wieży kościoła rzymskokatolickiego, a w 1875 roku zlecono jednemu z głogowskich zegarmistrzów budowę nowego zegara na potrzeby ponieckiego ratusza. U wejścia do ratusza umieszczono w 1777 roku wagę miejską z kamiennymi odważnikami[4].
- zespół dawnego szpitala Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Poniecu (szpital z kaplicą z 1888 i dom sióstr z 1896 roku)[11].
- szachulcowe domy w Rynku z przełomu XVIII i XIX wieku (numery: 4, 6, 9, 26, 27, 28 i 30)[11].
- szczytowy drewniany dom z II poł. XVIII wieku, z podcieniami (ul. Bojanowska 1 / Rynek 31)[11][5], zrekonstruowany w 1958 roku[4].
- zespół dawnego kościoła protestanckiego w Poniecu z 1864 roku w stylu neogotyckim – obecnie kościół rzymskokatolicki pw. Chrystusa Króla.
Oświata
- Przedszkole Samorządowe w Poniecu (ul. Krobska 16)
- Szkoła Podstawowa im. mjra Henryka Sucharskiego w Poniecu (ul. Szkolna 8)
- Publiczne Gimnazjum im. ppłk. dr. Bernarda Śliwińskiego w Poniecu (ul. Szkolna 9)
Instytucje muzyczne i kulturalne
W Poniecu działa Gminne Centrum Kultury oraz Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy. Gminne Centrum Kultury prowadzi wiele imprez sportowo-kulturalnych na terenie miasta i gminy, a także aktywnie uczestniczy w życiu kulturalnym mieszkańców miasta poprzez organizowanie zajęć, kółek zainteresowań, sekcji. Przy GCK działa Dziecięco-Młodzieżowa Orkiestra Dęta, Sekcja Plastyczna, Sekcja Modelarska oraz Sekcja Taneczna (Zespół „Natia”).
Komunikacja
Szlaki komunikacyjne:
Osoby związane z Poniecem
- Edmund Charaszkiewicz - podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, oficer Oddziału II Sztabu Generalnego WP.
- Józef Kreutzinger - pułkownik geograf Wojska Polskiego.
- Damian Łukasik - polski piłkarz.
- Marcin Poniecki - właściciel miasta Poniec.
- Jan Szpet - polski prezbiter katolicki, profesor nauk teologicznych.
- Grzegorz Szymański (elektrotechnik) - polski inżynier elektrotechnik, profesor nauk technicznych.
- Bernard Śliwiński - polski doktor praw, powstaniec wielkopolski, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
- Kazimierz Śramkiewicz - polski malarz, profesor PWSSP w Gdańsku.
- Henryk Żyto - polski żużlowiec, trener sportu żużlowego.
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Historia Ponieca, Dzieje ziemi ponieckiej
- Poniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 767 .
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieDz.U. 29/2013
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiestatgovludnosc2014
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Bogdan Zgodziński: Województwo leszczyńskie. Wyd. Naukowe PWN, s. 294-297.
- ↑ a b c d e Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieSzalewski1981s109
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieZgodziński1981s107
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ A. Eckstein, Historia Ponieca do połowy XVI wieku, Roczniki Historyczne, t. II, 1926, z. 1, s. 92
- ↑ Mateusz Siuchniński (red.): Miasta polskie w tysiącleciu. T. II. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum, 1966, s. 283-285.
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwieSwenson1998s608
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwiepopulacja2016
BŁĄD PRZYPISÓW - ↑ Oficjalna strona Sportowego Klubu Taekwon-do 'TIGER'.
- ↑ a b c d e f g Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwienidWLK
BŁĄD PRZYPISÓW