Uszacz (obwód witebski): Różnice pomiędzy wersjami
55°11′N 28°37′E/55,183333 28,616667| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
}} |
}} |
||
'''Uszacz, Uszacze''' ([[Język białoruski|biał.]] ''Ушачы, Вушачы'') – [[osiedle typu miejskiego]] na [[Białoruś|Białorusi]], stolica [[Rejon uszacki|rejonu uszackiego]] [[Obwód witebski|obwodu witebskiego]], 100 km od [[Witebsk]]a; 5,5 tys. mieszkańców (2010). |
'''Uszacz, Uszacze''' ([[Język białoruski|biał.]] ''Ушачы, Вушачы'') – [[osiedle typu miejskiego]] na [[Białoruś|Białorusi]], stolica [[Rejon uszacki|rejonu uszackiego]] [[Obwód witebski|obwodu witebskiego]], 100 km od [[Witebsk]]a; 5,5 tys. mieszkańców (2010). |
||
[[Plik:Фото путешествия по Беларуси 229.jpg|mały|lewo|Kościół św. Wawrzyńca|283x283px]] |
|||
== Historia == |
== Historia == |
||
Miasto hospodarskie lokowane w latach [[1576]]-[[1577]] położone było w [[województwo połockie|województwie połockim]]<ref>Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 100.</ref>. Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w województwie połockim<ref>Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 83.</ref>. Miejsce obrad [[sejmik ziemski|sejmików ziemskich]] części [[województwo połockie|województwa połockiego]] pozostałego przy [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]] po [[1773]] roku<ref>Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33.</ref>. |
Miasto hospodarskie lokowane w latach [[1576]]-[[1577]] położone było w [[województwo połockie|województwie połockim]]<ref>Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 100.</ref>. Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w województwie połockim<ref>Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 83.</ref>. Miejsce obrad [[sejmik ziemski|sejmików ziemskich]] części [[województwo połockie|województwa połockiego]] pozostałego przy [[Rzeczpospolita Obojga Narodów|Rzeczypospolitej]] po [[1773]] roku<ref>Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33.</ref>. |
||
| Linia 30: | Linia 28: | ||
== Kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów == |
== Kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów == |
||
W 1716 roku w Uszaczy podwojewodzic połocki Hieronim Żaba ufundował kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów. W 1787 r. wybudowano nowy piętrowy klasztor, w którym umieszczono także szkołę. W 1791 roku [[Komisja Edukacji Narodowej]] zamieniła ją z parafialnej na podwydziałową. W latach 1833-1866 proboszczem w parafii był Wincenty Mienicki. W 1862 r. obsługiwano kościoły i kaplice w miejscowościach: Krupicze, Woroń, Susza, Orzechowo. Nieco później doszła jeszcze jedna kiedy proboszcz ks. Mienicki poświęcił bez zgody Rosjan, neogotycki kościół p.w. św. Tadeusza w [[Uchwiszcze|Uchwiszczy]], fundacji Arkadiusza Łudzińskiego z 1861 r.<ref>{{Cytuj |autor = K. Shastouski |tytuł = Kaplica Św. Tadeusza {{!}} wieś Uchwiszcze obwód witebski |data dostępu = 2020-01-13 |opublikowany = radzima.org |url = http://radzima.org/pl/object/7752.html}}</ref> W 1868 roku proboszczem został ks. Nikodem Worowski, jednak w lipcu tego samego roku Rosjanie odebrali kościół katolikom i postanowili urządzić w niej cerkiew, przy okazji niszcząc architekturę świątyni poprzez zmianę zwieńczeń wież. Kościół częściowo uszkodzony podczas II wojny światowej, został zburzony po 1945 roku. |
W 1716 roku w Uszaczy podwojewodzic połocki Hieronim Żaba ufundował kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów. W 1787 r. wybudowano nowy piętrowy klasztor, w którym umieszczono także szkołę. W 1791 roku [[Komisja Edukacji Narodowej]] zamieniła ją z parafialnej na podwydziałową. W latach 1833-1866 proboszczem w parafii był Wincenty Mienicki. W 1862 r. obsługiwano kościoły i kaplice w miejscowościach: Krupicze, Woroń, Susza, Orzechowo. Nieco później doszła jeszcze jedna kiedy proboszcz ks. Mienicki poświęcił bez zgody Rosjan, neogotycki kościół p.w. św. Tadeusza w [[Uchwiszcze|Uchwiszczy]], fundacji Arkadiusza Łudzińskiego z 1861 r.<ref>{{Cytuj |autor = K. Shastouski |tytuł = Kaplica Św. Tadeusza {{!}} wieś Uchwiszcze obwód witebski |data dostępu = 2020-01-13 |opublikowany = radzima.org |url = http://radzima.org/pl/object/7752.html}}</ref> W 1868 roku proboszczem został ks. Nikodem Worowski, jednak w lipcu tego samego roku Rosjanie odebrali kościół katolikom i postanowili urządzić w niej cerkiew, przy okazji niszcząc architekturę świątyni poprzez zmianę zwieńczeń wież. Kościół częściowo uszkodzony podczas II wojny światowej, został zburzony po 1945 roku.[[Plik:Фото путешествия по Беларуси 229.jpg|mały|lewo|Kościół św. Wawrzyńca|283x283px]] |
||
== Zabytki == |
== Zabytki == |
||
Wersja z 13:38, 13 sty 2020
.jpg) Nieistniejący kościół Dominikanów w Uszaczu | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość |
148 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 2158 | ||||
| Kod pocztowy |
211524 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
2 | ||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
| 55°11′N 28°37′E/55,183333 28,616667
| |||||
Uszacz, Uszacze (biał. Ушачы, Вушачы) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, stolica rejonu uszackiego obwodu witebskiego, 100 km od Witebska; 5,5 tys. mieszkańców (2010).
Historia
Miasto hospodarskie lokowane w latach 1576-1577 położone było w województwie połockim[2]. Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w województwie połockim[3]. Miejsce obrad sejmików ziemskich części województwa połockiego pozostałego przy Rzeczypospolitej po 1773 roku[4].
Po ataku Niemiec na ZSRR, 25 czerwca 1941 przez miejscowość przechodziła kolumna więźniów z Berezwecza, którzy zostali rozstrzelani następnego dnia w Mikałajewie (zob. droga śmierci Berezwecz-Taklinowo).
Kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów
W 1716 roku w Uszaczy podwojewodzic połocki Hieronim Żaba ufundował kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów. W 1787 r. wybudowano nowy piętrowy klasztor, w którym umieszczono także szkołę. W 1791 roku Komisja Edukacji Narodowej zamieniła ją z parafialnej na podwydziałową. W latach 1833-1866 proboszczem w parafii był Wincenty Mienicki. W 1862 r. obsługiwano kościoły i kaplice w miejscowościach: Krupicze, Woroń, Susza, Orzechowo. Nieco później doszła jeszcze jedna kiedy proboszcz ks. Mienicki poświęcił bez zgody Rosjan, neogotycki kościół p.w. św. Tadeusza w Uchwiszczy, fundacji Arkadiusza Łudzińskiego z 1861 r.[5] W 1868 roku proboszczem został ks. Nikodem Worowski, jednak w lipcu tego samego roku Rosjanie odebrali kościół katolikom i postanowili urządzić w niej cerkiew, przy okazji niszcząc architekturę świątyni poprzez zmianę zwieńczeń wież. Kościół częściowo uszkodzony podczas II wojny światowej, został zburzony po 1945 roku.
Zabytki
- W 1913 roku zbudowano neogotycki kościół po wezwaniem św. Wawrzyńca
Przypisy
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года (ros.)
- ↑ Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 100.
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 83.
- ↑ Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33.
- ↑ K. Shastouski, Kaplica Św. Tadeusza | wieś Uchwiszcze obwód witebski [online], radzima.org [dostęp 2020-01-13].
Bibliografia
Linki zewnętrzne
- Uszacz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 852.