31 Batalion Radiotechniczny
 Odznaka pamiątkowa 31 brt | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca |
Dolnośląski |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Nadanie sztandaru | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Eugeniusz Gajowiecki |
| Obecny |
ppłk Andrzej Rzępała |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Strona internetowa | |
31 Dolnośląski batalion radiotechniczny (31 brt) – pododdział Wojsk Radiotechnicznych Sił Zbrojnych PRL RP.
Historia batalionu[1]
[edytuj | edytuj kod]31 batalion radiotechniczny został sformowany w dniu 1 listopada 1973, w Babkach, na bazie rozformowanego 17 pułku radiotechnicznego z Poznania. W sierpniu 2003 roku dowództwo batalionu zostało dyslokowane do Wrocławia-Strachowic. Batalion wchodzi w skład 3 Brygady Radiotechnicznej, a jego głównym zadaniem jest radiotechniczne zabezpieczenie południowo-zachodniego sektora Polski.
W latach 1973–1975 rozbudowano kompanie radiotechniczne w miejscowościach: Mechnacz, Ruchocinek i Radłów.
W 1980 roku 31 brt został wyróżniony medalem „Za Zasługi dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju”.
W latach 1993–1995, w ramach restrukturyzacji, zlikwidowano pododdziały w Radłowie i Mechnaczu.
W dniu 3 maja 1996 roku batalion otrzymał sztandar ufundowany przez społeczeństwo ziemi mosińskiej. Dzień 3 maja został ustanowiony świętem batalionu.
W dniach 8–19 września 1997 roku batalion wziął udział w ćwiczeniu pod kryptonimem „Orli Szpon”, które zostało przeprowadzone w ramach „Partnerstwa dla Pokoju”.
W lutym 1998 roku zakończono modernizację stanowiska dowodzenia w Babkach.
W grudniu 1998 roku w skład batalionu wszedł 32 Ośrodek Wykrywania i Kontroli w Szczawnie.
W dniu 1 kwietnia 2007 roku, w 170 posterunku radiolokacyjnym dalekiego zasięgu we Wronowicach, wdrożono do eksploatacji stację radiolokacyjną NUR–12M „Backbone”.
31 grudnia 2010 Sekretarz Stanu do Spraw Społecznych i Profesjonalizacji Czesław Piątas z upoważnienia Ministra Obrony Narodowej wprowadził oznakę rozpoznawczą 31 brt oraz zatwierdził jej wzór[2], a 14 lutego 2011 odznakę pamiątkową 31 brt oraz zatwierdził wzór odznaki i legitymacji, a także nadał regulamin odznaki[3].
Struktura
[edytuj | edytuj kod]- Dowództwo 31 batalionu radiotechnicznego we Wrocławiu
- 241 kompania radiotechniczna w Pietrzykowicach
- 310 kompania radiotechniczna w Babkach
- 312 kompania radiotechniczna w Powidzu
- 330 kompania radiotechniczna w Radzionkowie
- 170 posterunek radiolokacyjny dalekiego zasięgu we Wronowicach
- kompania logistyczna we Wrocławiu
Dowódcy batalionu
[edytuj | edytuj kod]- mjr Eugeniusz Gajowiecki (1974–1980)
- mjr Bronisław Peikert (1980–1984)
- ppłk Maciej Ratajczak (1984–1987)
- mjr Henryk Olczyk (1987–1988)
- mjr Józef Huruk (1988–1992)
- mjr Andrzej Woźniak (1992–1998)
- mjr Jacek Meller (1998–2003)
- ppłk Stefan Świdurski (2003–2004)
- ppłk Marek Brzezicha (2004–12 stycznia 2007)
- ppłk Janusz Mordarski (12 stycznia 2007 – 15 marca 2010)
- ppłk Sebastian Kowalczuk (15 marca 2010 – 09 stycznia 2017)
- ppłk Janusz Cieślak (09 stycznia 2017 – 8 lutego 2022)[4]
- ppłk Andrzej Rzępała (8 lutego 2022 - obecnie)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 31 batalion radiotechniczny - RYS HISTORYCZNY [online], 31brt.wp.mil.pl [dostęp 2020-06-16].
- ↑ Decyzja Nr 514/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 grudnia 2010 roku w sprawie wprowadzenia oznaki rozpoznawczej 31. batalionu radiotechnicznego w: Dziennik Urzędowy MON z 2011 r. Nr 1, poz. 11.
- ↑ Decyzja Nr 38/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 14 lutego 2011 roku w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej 31. batalionu radiotechnicznego w: Dziennik Urzędowy MON z 2011 r. Nr 4, poz. 41.
- ↑ por. Anna Maciejowska-Krześniak: Zmiana na stanowisku dowódcy 31. batalionu radiotechnicznego. wp.mil.pl, 2017-01-10. [dostęp 2017-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-15)].
- ↑ Zmiana na stanowisku Dowódcy 31 brt. wojsko-polskie.pl, 2017-01-10. [dostęp 2022-08-05].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- 60 lat Wojsk Radiotechnicznych. Zarys historii, oprac. zb. pod red. nauk. Zbigniewa Kuśmierka, Szefostwo Wojsk Radiotechnicznych Sił Powietrznych, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-930536-7-4.
- Paweł Piotrowski, System obrony powietrznej Polski w latach 1959-1990, część I, Lotnictwo Wojskowe. Magazyn Miłośników Lotnictwa Wojskowego Nr 2 (23), MAGNUM X Sp. z o.o., marzec-kwiecień 2002, ISSN 1505-1196, s. 32-36.
