Al Kahir
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Status |
wycofany |
| Lata służby |
1962-1973[1] |
| Długość |
11,89 m[1] |
| Średnica |
1,20 m[1] |
| Rozpiętość |
1,20 m[1] |
| Masa startowa |
10[1]-11 Mg |
| Napęd |
jednostopniowy |
| Zasięg |
560-600[1] km |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
| Celność |
CEP: 2,8 km |
| Głowica |
odłamkowo-burząca (220 kg) |
Al Kahir (arab. Zdobywca) – egipski rakietowy pocisk balistyczny krótkiego zasięgu. Jeden z trzech pocisków rozwijanych do 1966 z pomocą Republiki Federalnej Niemiec, obok Al Zafir i Al Raid[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Rozwój[edytuj | edytuj kod]
Prace nad pociskiem rozpoczęto w 1958 roku, a testy przeprowadzano w latach 1962-1973. Wykorzystywał on wiele rozwiązań z rakiet V2, gdyż początkowo był rozwijany przez specjalistów wcześniej pracujących dla hitlerowskiej Luftwaffe, uprowadzonych przez Mosad w ramach operacji Damokles. Z uwagi na rozwój projektu i naciski RFN, po 1964 praktycznie nie brali oni udziału w pracach i opuścili Egipt.
Pocisk został pierwszy raz pokazany publicznie w trakcie defilady wojskowej w Kairze 23 lipca 1963. Pocisk umieszczono na ciężarówce MAZ-200, w malowaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej.
Odnotowano sześć niebojowych startów tego pocisku[1]:
- z poligonu Al Kahir[a]
- 21 lipca 1962
- 21 lipca 1962 - oba pociski osiągnęły wysokość ok. 50 km
- 1 maja 1963 - osiągnął wysokość 80 km (lot meteorologiczny)
- z poligonu Jabal Hamzah[a]
- 23 września 1971
- 6 października 1973
- 6 października 1973 - wszystkie 3 pociski osiągnęły wysokość 3 km
Użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]
Mimo zadeklarowania masowej produkcji (500 szt.), program Al Kahir bez udziału Niemców miał problemy rozwojowe. Egipscy inżynierowie starali się modyfikować rakiety według rozwiązań sprzed II wojny światowej. Kłopoty powiększyła recesja z 1964 roku. W chwili wybuchu wojny sześciodniowej w 1967, Egipt mógł mieć jedynie kilka takich rakiet. Nie wiadomo, by któraś z nich została użyta. Kilka kolejnych lat spędziły w magazynach. W 1971 roku pociski zostały ponownie przetestowane i zakonserwowane.
Gdy w 1973 nadciągała wojna Jom Kipur, Anwar as-Sadat kazał przygotować rakiety do walki. Okazało się jednak, że nie mają one sprawnych układów naprowadzania, a rodzimym technikom nie udało się naprawić ani zreplikować nowych urządzeń. Rakiety zostały wysłane na zachodni brzeg kanału Sueskiego jako pociski niekierowane. Cały zapas rakiet został wystrzelony w kierunku izraelskich umocnień Bar-Lew na półwyspie Synaj, ale żaden z nich nie trafił. Rozrzut był tak duży, że wywiad izraelski miał problem z ustaleniem, co było celem ataku.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Al Kahir był prostą konstrukcją z aluminiowym szkieletem i poszyciem, opierającym się o silnik (na magazynowalne paliwo ciekłe - alkohol i ciekły tlen) rakiet III Rzeszy, jak V2 i, Wasserfall, i francuską rakietę meteorologiczną EOLE. Zbiorniki paliwa i utleniacza miały równą pojemność. Dół rakiety wieńczyły 4 metalowe stateczniki. Kierunek ciągu sterowany był 4 talerzami ablacyjnymi w dyszy wylotowej.
Odłamkowo-burząca głowica o masie 220 kg nie oddzielała się od rakiety, która również uderzała w cel.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jason W. Henson: al-Kahir I SRBM. The HarpoonHQ database & encyclopedia web application. [dostęp 2014-01-30]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Gunter's Space Page - fotografia startującej rakiery Al Kahir (ang.)