Anatol Astapienka

Anatol Astapienka
	Doktor nauk w dziedzinie technologii informacyjnych – politologia
Alma Mater	Białoruski Uniwersytet Państwowy im. Lenina

Anatol Astapienka
Dziedzina sztuki	literatura
Epoka	esej, publicystyka
	Ważne dzieła
	Chryscijanstwa i nacyjanalnaja ideja; Pasłuchajcie nacyjanalista; Nacyjanalnaja ideja u suczasnym swiecie; Igdie zrodilisia i uskormleny sut′ po Bozie;

Anatol Astapienka
Анатоль Астапенка
Pełne imię i nazwisko	Anatol Uładzimirawicz Astapienka
Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1947 ; Mścibów
	Zastępca przewodniczącego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady
Okres	od ? (po 1994)
Przynależność polityczna	Białoruska Socjaldemokratyczna Hramada
	Przewodniczący Partii Narodowej
Okres	od 1994; do ?
Przynależność polityczna	Partia Narodowa
	Współprzewodniczący Narodowo-Demokratycznej Partii Białorusi
Okres	od początku lat 90.; do ? (nie później niż 1994)
Przynależność polityczna	Narodowo-Demokratyczna Partia Białorusi

Anatol Uładzimirawicz Astapienka (biał. Анатоль Уладзіміравіч Астапенка^[a], ros. Анатолий Владимирович Остапенко, Anatolij Władimirowicz Ostapienko; pseudonim: Anton Kułon; ur. 7 sierpnia 1947 w Mścibowie) – białoruski fizyk teoretyk, polityk, politolog, pisarz, eseista, publicysta; członek władz szeregu partii opozycyjnych, m.in. zastępca przewodniczącego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady; członek Związku Pisarzy Białoruskich; kandydat nauk fizyczno-teoretycznych (według innego źródła – nauk fizyczno-matematycznych; odpowiednik polskiego stopnia doktora), doktor nauk w dziedzinie technologii informacyjnych – politologia (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 sierpnia 1947 roku^[1] we wsi Mścibów, w rejonie wołkowyskim obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1970 roku ukończył studia na Wydziale Fizyki Białoruskiego Uniwersytetu Państwowego im. Lenina, uzyskując wykształcenie fizyka teoretyka, w 1975 roku – aspiranturę w Instytucie Fizyki Akademii Nauk Białoruskiej SRR ze specjalnością „fizyka matematyczna i fizyczna”. W 1999 roku został docentem ze specjalnością „informatyka, zarządzanie i technika obliczeniowa”^[2]. Uzyskał stopień kandydata nauk fizyczno-teoretycznych^[1] (odpowiednik polskiego stopnia doktora; według innego źródła – nauk fizyczno-matematycznych^[2]) oraz doktora nauk w dziedzinie technologii informacyjnych – politologia (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego) Międzynarodowej Akademii Technologii Informacyjnych. Temat jego dysertacji doktorskiej brzmiał: Idea narodowa w świecie współczesnym^[2].

Na początku lat 90. był współprzewodniczącym Narodowo-Demokratycznej Partii Białorusi. Od 1994 roku pełnił funkcję przewodniczącego Partii Narodowej, a potem zastępcy przewodniczącego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady. W 2004 roku kandydował do Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi III kadencji z jednego z okręgów wyborczych w Mińsku. Według oficjalnych wyników otrzymał 14% głosów i nie zdobył mandatu deputowanego^[1].

Działalność literacka[edytuj | edytuj kod]

Anatol Astapienka od lat 80. XX wieku zajmuje się badaniem białoruskiej kultury, historii i religii. W 1994 roku opublikował na łamach czasopisma „Maładosć” swój pierwszy artykuł publicystyczny pt. Mif ab talerantasci biełarusau (pol. Mit o tolerancyjności Białorusinów) i od tego czasu zajmuje się działalnością literacką. Jest autorem ponad 100 artykułów o charakterze publicystycznym i naukowym. Od 2007 roku należy do Związku Pisarzy Białoruskich^[2]. Do jego prac należą:

Chryscijanstwa i nacyjanalnaja ideja. Mińsk: 1998. (biał.).;
Pasłuchajcie nacyjanalista. Wilno: 2000. (biał.).;
Nacyjanalnaja ideja u suczasnym swiecie. Mińsk: 2004. (biał.).;
Igdie zrodilisia i uskormleny sut′ po Bozie. Petersburg: 2010. (ros.)..

W 2012 roku pod pseudonimem Anton Kułon wydał książkę-esej pt. Siniaja kniha biełaruskaha ałkaholika (Mińsk, wyd. Łohwinau)^[2].

Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]

Anatol Astapienka posiada „nagrody” o nazwie „Światowy Medal Honoru” (2003) oraz tytuł „Człowieka Roku” (2004), wydane przez American Biographical Institute, firmę zajmującą się wystawianiem za opłatą nagród i odznaczeń^[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Анатоль Уладзімеравіч Астапенка (czyt. Anatol Uładzimierawicz Astapienka).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1179
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Астапенка Анатоль Уладзіміравіч. Związek Pisarzy Białoruskich. [dostęp 2019-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-25)]. (biał.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Алесь Пяткевіч, Вольф Рубінчык: Кароткія зьвесткі аб некаторых беларускіх палітыках, актыўных у 1991—2006 гадах. W: Пад агульнай рэд. В. Булгакава: Палітычная гісторыя незалежнай Беларусі (да 2006 г.). Wyd. 2. Białystok, Wilno: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, Instytut Białorutenistyki, 2011, s. 1178–1213. ISBN 80-86961-16-8. (biał.).

[a1-1] Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Анатоль Уладзімеравіч Астапенка (czyt. Anatol Uładzimierawicz Astapienka).

[a-2] Пяткевіч i Рубінчык 2011 ↓, s. 1179

[b-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Астапенка Анатоль Уладзіміравіч. Związek Pisarzy Białoruskich. [dostęp 2019-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-25)]. (biał.).

[a]

[1]

[2]