Anri Sala
 Anri Sala i Maribel Verdú w Barcelonie | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość |
albańska |
| Dziedzina sztuki |
sztuka multimedialna |
| Nagrody | |
Anri Sala (ur. 1974 w Tiranie) – albański artysta współczesny.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
W latach 1992-1996 studiował malarstwo i rzeźbę w Akademii Sztuk w Tiranie, pod kierunkiem Ediego Hili. Studia kontynuował w Ecole Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu, a następnie w Tourcoing w Studiu Fresnoy, gdzie w latach 1998-2000 kształcił się w zakresie reżyserii filmowej.
Specjalizuje się w instalacjach video. W 1999 zadebiutował w Sztokholmie. W ramach wystawy prezentującej sztukę krajów postkomunistycznych przedstawił instalację Intervista-Finding the Words. Pierwszą wystawę indywidualną otworzył w 2000, w galerii De Appel Foundation w Amsterdamie. W ciągu kolejnych pięciu lat jego prace prezentowano na 15 wystawach indywidualnych i 32 wystawach zbiorowych. Jego prace prezentowano w Berlinie, Hamburgu, Rotterdamie, a także w meksykańskiej Guadalajarze.
Najbardziej znanym dziełem Sali jest instalacja Dammi i colori (Dajcie mi barwy), wyświetlana w Galerii Tate w Londynie. Instalacja przedstawia kolorystyczną zmianę wizerunku Tirany, za rządów prezydenta miasta Ediego Ramy, przyjaciela artysty. Wypowiedzi Ramy stanowią integralną część filmu.
W roku 1999 zrealizował dwa krótkie filmy dokumentalne: Quelle histoire? i Nocturnes. Na 49 Biennale w Wenecji w 2001 został wyróżniony Young Artist Prize. W 2008 rozszerzył swoje zainteresowania artystyczne o sztukę figuralną, prezentując dzieło Title Suspended[1]. Ostatnim jak dotąd dziełem Sali jest prezentacja multimedialna - A Spurious Emission. W 2005 był jednym z artystów nominowanych do nagrody berlińskiej Galerii Narodowej dla młodej sztuki. Zaprezentował wtedy film A Long Sorrow poświęcony najdłuższemu blokowisku w berlińskiej dzielnicy Märkischen Viertels[2].
W maju 2005 po raz pierwszy zaprezentował swoje prace w Polsce. Filmy Sali zaprezentowano w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej[3]. Przy okazji wydano katalog wystawy, z tekstami Józefa Robakowskiego, Edi Muki i Alexandre Costanzo poświęconymi twórczości A.Sali. W 2014 został laureatem The Vincent Award[4].
Aktualnie mieszka i tworzy w Berlinie. Tam też w kwietniu 2017 otwarto ekspozycję prac Sali "Take over"[5]. W 2020 uzyskał prestiżowe stypendium Villa Aurora[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Artists — Anri Sala — Images and clips — Hauser & Wirth [online], hauserwirth.com [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ Alexandra Hołownia. Berlin stawia na młodość. „Format - Pismo artystyczne”. 4 (2), s. 89, 2005.
- ↑ Anri Sala: wideo, fotografia [online], www.csw.art.pl [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04].
- ↑ An Award Winning Clash, thepluspaper.com [dostęp 2024-02-06] [zarchiwizowane 2014-12-02] (ang.).
- ↑ Informacja o wystawie
- ↑ Villa Aurora Stipendiaten 2020 [online], vatmh.org [dostęp 2021-10-08] (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Anri Sala. Katalog wystawy. Warszawa: 2005. ISBN 83-88277-24-3. (pol.).
- Fatos Lubonja: Intervista sull'Albania. Dalle carceri di Enver Hoxha al liberismo selvaggio. Casa editrice il Ponte: 2004, s. 81-82. ISBN 88-900811-5-5. (wł.).
- Biogram w katalogu galerii Hauser & Wirth. ghw.ch. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-11-15)].
- Biogram artysty w portalu re-title.com. re-title.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-20)].