Antoni Śliwiński (wojskowy)
major broni pancernych | |
Data i miejsce urodzenia |
27 lipca 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca dywizjonu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Antoni Śliwiński (ur. 27 lipca 1897 w Lublinie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major broni pancernych Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 27 lipca 1897 w Lublinie, ówczesnej stolicy guberni lubelskiej, w rodzinie Andrzeja (zm. 1942) i Marii z Malinowskich (zm. 1920)[1][2][3]. Absolwent gimnazjum filozoficznego w Mińsku Litewskim. W latach 1916–1917 w armii rosyjskiej, w pułku balonowym. Po ukończeniu szkoły wojskowej chorążych w listopadzie 1917 skierowany do I Korpusu Polskiego[4]. Pełnił funkcję oficera do zleceń przy Naczelnym Polskim Komitecie Wojskowym. Od 1918 w Wojsku Polskim, w Mińskim pułku strzelców. Z tym pułkiem odbył całą kampanię wojny 1920 roku[4]. Awansował do stopnia podporucznika w 1919, i w 1920 do stopnia porucznika.
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku, został adiutantem 86 pułku piechoty. Po ukończeniu przeszkolenia w Szkole Podchorążych w Warszawie (1923) przeniesiony do 10 pułku piechoty na dowódcę kompanii, a następnie do Oddziału Sztabowego MSWojsk. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1927 i 62. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5][6]. Odbył kurs w Szkole Czołgowo-Samochodowej i skierowany został do 21 pułku piechoty na adiutanta. Po ukończeniu kursu w Centrum Wyszkolenia Piechoty, został oficerem mobilizacyjnym pułku. W marcu 1930 został przeniesiony do 1 pułku czołgów[7]. Od 1931 dowódca kompanii szkolnej w 1 pułku pancernym. W 1933 został przeniesiony do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych[8]. W marcu 1934 dowodził kompanią w tym batalionie[9]. W tym samym roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Czołgów i Samochodów Pancernych[10] na stanowisko dowódcy doświadczalnego batalionu pancerno-motorowego. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1935 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][6]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych, grupa liniowa[12]. W marcu 1939 pełnił służbę w 4 batalionie pancernym w Brześciu na stanowisku I zastępcy dowódcy batalionu[13].
W kampanii wrześniowej dowodził 91 dywizjonem pancernym, który wchodził w skład w Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie (figuruje na liście straceń, poz. 3238)[14]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 28K-2-17).
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16].
Był żonaty z Katarzyną z Mączyńskich (zm. 1944), zamordowaną przez Niemców na Pawiaku, z którą miał syna Władysława Kazimierza (1921–1951), porucznika pilota Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawalera Orderu Virtuti Militari, zamordowanego w więzieniu mokotowskim[17][18].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 1919
- porucznik – 1920
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6843[19][14][20]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[21][2][22]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Medal Zwycięstwa[1]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Kolekcja VM ↓, s. 3.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 549, tu podano, że urodził się w Cebulowie k. Kamieńca Podolskiego.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 122.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 339.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 187.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1, 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 155.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 70.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 232.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 793.
- ↑ a b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 293.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2.
- ↑ Władysław Śliwiński. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.6044 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Śliwiński Antoni. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.45-3549 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-20].
- Ludzie urodzeni w Lublinie
- Majorowie broni pancernych II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Oficerowie 86 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie I Korpusu Polskiego w Rosji
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1897
- Wykładowcy uczelni i szkół wojskowych II Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1940
- Oficerowie 21 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie 10 Pułku Piechoty (II RP)
- Oficerowie 1 Pułku Czołgów (II RP)
- Oficerowie 3 Batalionu Pancernego
- Oficerowie 4 Batalionu Pancernego
- Upamiętnieni symbolicznym grobem na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie