Arvid Axel Mardefelt
Generał piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
1655 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
18 maja 1708 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1677–1708 |
Siły zbrojne |
armia szwedzka |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy |
Wojna duńsko-szwedzka |
Arvid Axel Mardefelt (ur. 1655, zm. 18 maja 1708) – szwedzki baron, generał piechoty i poseł do Riksdagu który uważany jest za jednego z najwybitniejszych dowódców w historii „Trzech Koron”[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Arvid Axel Mardefelt był synem feldmarszałka Conrada Mardefelta. Absolwent uniwersytetu w Greifswaldzie, uczestnik wojny duńsko-szwedzkiej (1675–1679), wojny Francji z Ligą Augsburską (1689–1697) i III wojny północnej (1700–1721)[1].
W momencie wybuchu III wojny północnej dowodził wojskami szwedzkimi w Holsztynie. W czerwcu 1702 został głównodowodzącym armią szwedzką w Rzeczypospolitej. We wrześniu 1703 na czele kilkuset żołnierzy zdobył Poznań, w roku następnym skutecznie obronił miasto. W lutym 1706 wyróżnił się pod Wschową, jednak w październiku tego samego roku doznał klęski pod Kaliszem w wyniku której dostał się do niewoli z której wkrótce został wypuszczony. Nie utracił zaufania króla Szwecji Karola XII, który bardzo na niego liczył w decydującej fazie wojny z Rosją, jednak zanim do tego doszło Mardefelt który chorował na podagrę zmarł w maju 1708 na Litwie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Arvid A Mardefelt. Svenskt biografiskt lexikon. [dostęp 2021-05-02]. (szw.).