As wywiadu (film 1947)
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
19 września 1947 (kina) |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
91 min |
Reżyseria | |
Scenariusz |
Michaił Bleiman |
Główne role | |
Muzyka |
Oscar Sandler |
Zdjęcia |
Daniił Diemucki |
Scenografia |
Moryc Umański |
Montaż |
Natalia Gorbienko |
Produkcja |
Kijowska WFF |
Wytwórnia |
Kijowska WFF |
Dystrybucja |
Kijowska WFF |
As wywiadu (oryg. Подвиг разведчика) – radziecki film fabularny z 1947 roku w reżyserii Borisa Barneta, na podstawie sztuki Michaiła Maklarskiego pt. Podwig ostajetsia nieizwiestnym.
Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]
II wojna światowa. Agent radzieckiego wywiadu mjr Fiedotow otrzymuje zadanie dotarcia do najbliższego otoczenia niemieckiego generała Kühna – jednego z zaufanych dowódców Hitlera – doskonale znającego plany niemieckiej armii na froncie wschodnim. W tym celu, zostaje zrzucony w Prusach Wschodnich niedaleko „Wilczego Szańca” – głównej kwatery Hitlera. Wyposażony w fałszywe dokumenty, jako niemiecki handlowiec Heinrich Eckert nawiązuje kontakt z lokalnym przedsiębiorcą Pommerm, którego syn Willi jest funkcjonariuszem SD. Obydwaj Niemcy skuszeni wizją krociowych zysków z handlu na okupowanych terenach ZSRR zgadzają się udzielić daleko idącej pomocy Eckertowi w jego interesach. Willi posuwa się nawet do uczynienia go fikcyjnym oficerem intendentury. Mundur i odpowiednie dokumenty umożliwiają Fiedotowowi wyjazd na Ukrainę i swobodne poruszanie się po niej, a w końcu dotarcie do kwatery Kühna w Winnicy. Pomimo tropiącego go, przebiegłego szefa lokalnego SD gen. Rummelsburga i jego agentów, pozbawiony łączności z centralą oraz wsparcia zdemaskowanej przez niemieckiego prowokatora siatki współpracowników, radziecki wywiadowca jest w stanie zbliżyć się do Kühna. Pewnej nocy zakrada się do jego gabinetu i próbuje wykraść tajne plany niemieckich działań na froncie wschodnim, a gdy to się nie udaje, porywa generała i dzięki pomocy lokalnych partyzantów, drogą lotniczą przerzuca do Moskwy.
Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]
- Pawieł Kadocznikow – mjr Alieksiej Fiedotow (Heinrich Eckert)
- Amwrosij Buczma – agronom Lszczuk
- Wiktor Dobrowolski – radziecki generał wywiadu (szef Fiedotowa)
- Dmitrij Milutenko – Bierieżnoj (agent Rummelsburga)
- Siergiej Martinson – Willi Pommer
- Michaił Romanow – gen. Erich von Rummelsburg
- Piotr Arżanow – Stübing vel Karpowski (niemiecki agent, który uciekł Rosjanom)
- Boris Barnet – gen. Kühn
- Jelna Izmajłowa – kosmetyczka Teresa (współpracownica Fiedotowa)
- Wiera Uliesowa – Nina (żona Alieksieja)
- Siergiej Pietrow – Astrachow (współpracownik Fiedotowa)
- Wiktor Chałatow – Friedrich Pommer
- Walerija Draga – pani Pommer
- Aleksiej Bykow – Miedwidiew
i inni.
O filmie[edytuj | edytuj kod]
W ZSRR film był uważany za jeden z najlepszych filmów sensacyjnych[1]. Początkowo reżyser Boris Barnet planował w głównej roli obsadzić swojego „ulubionego” aktora, gwiazdę ówczesnego kina radzieckiego Nikołaja Kriuczkowa. Jednak rada artystyczna Kijowskiego Studia Filmowego (w którym powstawał film) nie zgodziła się na tę kandydaturę, postrzegając Kuzniecowa-aktora jako „surowego komisarza”. Zaproponowała reżyserowi znalezienie aktora w którym „twardość i męstwo łączyła by się z wrażliwością i inteligencją”. Ostatecznie, po pokonaniu wielu uznanych konkurentów na zdjęciach próbnych, główną rolę otrzymał Pawieł Kadocznikow[2]. Był to jego największy sukces aktorski[1].
Film wszedł na ekrany 19 września 1947, a już 1 października tego samego roku dziennik „Wieczerniaja Moskwa” donosił, że tylko w moskiewskich kinach obejrzało o ponad milion widzów[2]. Sam Kadocznikow otrzymał bardzo pochlebne oceny krytyków[2].
Pierwowzorem głównego bohatera filmu – agenta radzieckiego wywiadu, była autentyczna postać radzieckiego agenta z okresu II wojny światowej Nikołaja Kuzniecowa i przeprowadzona przez niego w październiku 1943 roku brawurowa akcja porwania i likwidacji gen. SS Maxa von Ilgena[2][3].
Film zapoczątkował nowy nurt w radzieckim gatunku kina wojennego – obraz bezimiennego bohatera, samotnie działającego głęboko za linią wroga wywiadowcy[2].
Oglądalność[edytuj | edytuj kod]
2 909 864 – liczba widzów od premiery do roku 1969[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Mała...
- ↑ a b c d e 100 wielikich otieczestwiennych filmow: „Podwig razwiedczika”. [w:] Zołotaja kollekcija [on-line]. 2012-11-22. [dostęp 2015-04-11]. (ros.).
- ↑ Aleksandr Babicki: Podwig razwiedczika – s czego wsio naczinałos’. [w:] nashfilm.ru [on-line]. [dostęp 2015-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)]. (ros.).
- ↑ 1945-1950 - Box Office'owy Zawrót Głowy
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rostisław Jurieniew: Historia filmu radzieckiego. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1977, s. 168.
- Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- As wywiadu w galerii plakatu filmowego Filmoteki Narodowej „GAPLA”
- As wywiadu w bazie IMDb (ang.)
- As wywiadu w bazie Filmweb
- As wywiadu w portalu „Kinopoisk” (ros.)
- As wywiadu w portalu „Kino-Tieatr” (ros.)