Bitwa o Wilno (1812)

Bitwa o Wilno

Inwazja na Rosję (1812)
Odwrót wojsk francuskich przez Wilno w grudniu 1812 roku, obraz Wasilija Timma
Czas	9-11 grudnia 1812 roku
Miejsce	Wilno
Terytorium	Litwa, zabór rosyjski
Przyczyna	odwrót niedobitków armii francuskiej po bitwie nad Berezyną, chęć obrony ostatnich francuskich przyczółków na prawym brzegu Niemna
Wynik	Zwycięstwo armii rosyjskiej, upadek Komisji Tymczasowej Litewskiej Rządzącej
Strony konfliktu
I Cesarstwo Francuskie Księstwo Warszawskie Komisja Rządu Tymczasowego Wielkiego Księstwa Litewskiego Królestwo Bawarii Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Michel Ney Joachim Murat Karl Philipp von Wrede Matwiej Płatow
Siły
12 000 żołnierzy francuskich i polskich 2500 żołnierzy bawarskich nieznana liczba maruderów 3000 żołnierzy rosyjskich
Straty
ok 14 tys. zabitych, rannych lub wziętych do niewoli, ok.20 tys. cywili nieznane, marginalne
Położenie na mapie Litwy miejsce bitwy
54°41′N 25°17′E

Bitwa o Wilno – starcie zbrojne, do którego doszło 9-11 grudnia 1812 w Wilnie i okolicach między wojskami I Cesarstwa Francuskiego i Księstwa Warszawskiego, wspomaganymi przez Komisję Rządu Tymczasowego Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz oddziały bawarskie pod komendą Karla Philippa von Wrede, a nadciągającą armią rosyjską, zakończone zwycięstwem wojsk carskich. Armią napoleońską dowodzili wówczas Michel Ney oraz Joachim Murat. Stroną rosyjską dowodził zaś Matwiej Płatow. Starcie było prowadzone w mieście oraz w warunkach zimowych, przez co większość żołnierzy Wielkiej Armii zginęło z głodu i zimna, zamiast od ran.

Tło historyczne

Wojna francusko-rosyjska rozpoczęła się przeprawą Wielkiej Armii przez Niemen 24 czerwca 1812 roku. Jeszcze tego samego dnia awangarda napoleońska zajęła bez walki Kowno. Był to początek walki między Cesarstwem Francuskim rządzonym przez Napoleona, a Rosją pod władaniem cara Aleksandra I. Cztery dni później, 28 czerwca, do Wilna wkroczył 8 Pułk Księstwa Warszawskiego dowodzony przez Dominika Radziwiłła. Napoleon prawdopodobnie specjalnie powierzył wkroczenie do stolicy dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego, ponieważ był potomkiem pochodzącego z tego kraju rodu. Kilka dni wcześniej w mieście przebywał car Aleksander I, który po usłyszeniu wieści o przekroczeniu Niemna przez Francuzów wyjechał na wschód. 1 lipca została utworzona Komisja Rządząca Tymczasowa Litewska, która miała się zająć administracją terenów guberni wileńskiej, kowieńskiej, mińskiej, a także obwodu białostockiego. Dwa tygodnie później dołączyła do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego.