Przejdź do zawartości

Bobry (rejon wołożyński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bobry
Бабры
Бобры
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

wołożyński

Sielsowiet

Wiszniew

Populacja (2009)
• liczba ludności


5[1]

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Bobry”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Bobry”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Bobry”
Ziemia54°12′44″N 26°14′13″E/54,212222 26,236944

Bobry (biał. Бабры; ros. Бобры) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wołożyńskim, w sielsowiecie Wiszniew.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów wieś w gminie Krewo, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku należała do dóbr Wiszniew, Chreptowiczów[2]. W 1905 roku wieś liczyła 33 mieszkańców, 41 dziesięcin[3].

W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Krewo.

W 1931 wieś w 5 domach zamieszkiwało 30 osób[4].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Wiszniewie. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Smorgoniach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Wiszniewie[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Bałabany, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 75.
  3. Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 235
  4. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 33.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 50.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]