Bujniccy
Herb jest nieznany | |
Państwo | |
---|---|
Gniazdo rodzinne | |
Tytuły |
książęta |
Protoplasta |
Jerzy Tołoczko |
Pierwsza wzmianka |
1399 |
Status rodziny |
wymarła |
Ostatni przedstawiciel |
Aleksy Bujnicki |
Data wymarcia |
1506 |
Pochodzenie etniczne | |
Ród macierzysty |
Bujniccy – wymarły[1], polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Jerzy Tołoczko, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Kiejstutowiczów.
Bujniccy wygaśli w linii męskiej w 1506 roku wraz ze śmiercią Aleksa Bujnickiego.
Etymologia nazwiska[edytuj | edytuj kod]
Nazwisko rodu Bujnickich ma charakter odmiejscowy i wywodzi się od Bujnicz, położonych na południe od Mohylewa[1].
Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
Bujniccy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Kiejstutowiczów z dynastii Giedyminowiczów[1]. Jest to najprawdopodobniej jedyny ród pochodzący od księcia Kiejstuta Giedyminowicza[2] .
Protoplastą Bujnickich był, żyjący w połowie XIV-go wieku, książę Jerzy Tołoczko – syn księcia Iwana Wojdata, a wnuk wspomnianego Kiejstuta[2] .
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy ślad istnienia Jerzego Tołoczki, protoplasty rodu, udaje się odnaleźć na dokumencie przywileju księcia Witolda w 1399 roku, nadanemu kanonikom wileńskim, a obejmującemu przekazanie im ziemi berezyńskiej, odłączonej od Rohaczewa , którą poprzednio nadał „kniaziu Jurju Tołoczku”. Ziemię berezyńską przeniósł następnie do sąsiedniego majątku streszyńskiego[1].
Ostatnim męskim przedstawicielem był kniaź Aleksy, zmarły w 1506 r., który cały swój majątek zapisał na monaster pieczerski w Kijowie oraz cerkwie w Wysokiem i Bujniczach[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- lista polskich rodów książęcych
- lista polskich rodów pseudoksiążęcych
- lista polskich herbów książęcych
- lista polskich władców
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Wolff 1895 ↓, s. 12.
- ↑ a b Tęgowski 1999 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698 .
- Jan Tęgowski , Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań-Wrocław: Wydawnictwo Historyczne, 1999, s. 319, ISBN 83-913563-1-0 .