Calliphora stelviana
Calliphora stelviana | |||
(Brauer et Bergenstamm, 1891) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Calliphora stelviana | ||
Synonimy | |||
|
Calliphora stelviana – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych i podrodziny Calliphorinae.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został w 1891 roku przez Friedricha Moritza Brauera i Juliusa Edlera von Bergenstamma jako Acrophaga stelviana[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Muchówka o ciele długości od 6 do 11 mm. Ma czarną głowę z żółtymi i żółto oprószonymi twarzą i parafacialiami. U samca szerokość czoła wynosi od 0,155 do 0,172 szerokości głowy, zaś u samicy od 0,382 do 0,406 szerokości głowy. Pręga czołowa samicy jest ponad dwukrotnie, a samca co najwyżej nieco szersza od płytek czołowo-orbitalnych[2]. Arista czułków jest z wierzchu i od spodu owłosiona i wraz z włosami tak szeroka jak pierwszy człon biczyka[2][3]. Włoski w nasadowej części spodu aristy są dłuższe niż szerokość tejże. Potylica jest wypukła i zaopatrzona w rzędy głównie czarnych szczecin[2].
Chetotaksja tułowia odznacza się obecnością 3 par szczecinek tarczkowych brzeżnych, 1 szczecinek zabarkowych wewnętrznych i 1 zewnętrznych[2] oraz 1 przedszwowej szczecinek międzyskrzydłowych[3]. Łuseczki skrzydłowa i tułowiowa są całkiem białe. Na tułowiu między przedszwowymi szczecinkami środkowymi grzbietu biegnie wąski, zwykle słabo zaznaczony i niesięgający nasad owych szczecinek pas pozbawiony oprószenia[2][3].
Narządy rozrodcze samca cechują długie epandrium, zespolone pośrodkowo skleryty pałeczkowte, nieco dłuższe od surstyli i podobnie jak one pokryte krótkimi kolcami przysadki odwłokowe, nieuzbrojnony parafallus oraz bardzo wąski pregonit z około siedmioma szczecinkami u wierzchołka[2]. Wierzchołki surstyli są spiczaste[3]. U samicy piąty tergit odwłoka zaopatrzony jest w rząd bardzo silnych kolców brzeżnych, a szósty tergit w głęboką i szeroką, poprzeczną bruzdę. Bardzo długie i wąskie zbiorniki nasienne zaopatrzone są w guzek wierzchołkowy[2].
Biologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
W północnej Europie owady dorosłe aktywne są od czerwca do sierpnia. Larwy rozwijają się w padlinie[2].
Owad holarktyczny, związany z klimatem chłodnym oraz piętrem subalpejskim i alpejskim w górach[2]. W Europie znany z północy Wielkiej Brytanii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, północnej Rosji i Ukrainy[1]. W Azji zasiedla północ Syberii, Pamir i Tienszan[2]. W krainie nearktycznej rozprzestrzeniony jest od Alaski przez Jukon, Terytoria Północno-Zachodnie i północny Quebec po Labrador. Ponadto znany z Grenlandii i wyższych położeń w stanie Kolorado[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Calliphora stelviana. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-06-22].
- ↑ a b c d e f g h i j k Knut Rognes: Blowflies (Diptera, Calliphoridae) of Fennoscandia and Denmark. Brill, 1991, seria: Fauna Entomologica Scandinavica. ISBN 978-90-04-09304-1.
- ↑ a b c d e Terry Whitworth. Keys to genera and species of blow flies (Diptera: Calliphoridae) of America north of Mexico. „Proceedings of The Entomological Society of Washington”. 108 (3), s. 689-725, 2006.