Celina Eugenia Iwanowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Celina Eugenia Iwanowska
„Celina”
Data i miejsce urodzenia

21 września 1908
Ostrówek

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1940
Lublin

Przyczyna śmierci

rozstrzelanie

Miejsce zamieszkania

Lublin

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Celina Eugenia Iwanowska ps. „Celina” (ur. 21 września 1908, zm. 29 czerwca 1940 w Lublinie) – harcerka, członkini SZP-ZWZ.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Celina Eugenia Iwanowska z domu Zaleska urodziła się w Ostrówku pow. garwolińskim i była córką Aleksandra (ogrodnik) i Franciszki z domu Korczakowska. Zamieszkała w Lublinie. W 1928 w Warszawie ukończyła gimnazjum, im. Królowej Jadwigi, a następnie Wydział Ogrodniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego i w 1932 uzyskała tytuł inżyniera ogrodnika. Działaczka społeczna i harcerka, członek kręgu starszoharcerskiego, im. T.T. Jeża Chorągwi Warszawskiej Organizacji Harcerek oraz instruktorka drużyn wiejskich[1][2]. Była sportsmenką i żeglarką, członkinią klubu „Warszawianka” i Akademickiego Związku Morskiego. Jedna z pierwszych kobiet w Polsce, która zdobyła stopień sternika żeglugi morskiej. Brała udział w pracach Ligi Morskiej i Kolonialnej, a także współorganizowała w latach 1933-1934 Zlot Młodych na Wybrzeżu[2]. Zaangażowana politycznie w Związku Młodzieży Demokratycznej. Pracowała po studiach wraz z mężem Wacławem w Centralnym Okręgu Przemysłowym. Od października 1939 w konspiracji w SZP-ZWZ Okręgu. Zorganizowała wspólnie z sędzią Stefanem Lelkiem Wydział Łączności Konspiracji Komendy Okręgu Lublin, którym kierowała[1], prowadząc tzw. sekretariat KO razem z Marią Walciszewską[3]. Była twórczynią sieci kurierek, które poruszały się między KG ZWZ przez Lublin do i z KO Wołyń. Prowadziła sklep nasienno–warzywny przy rogu ul. Żmigród i Bernardyńskiej, który był konspiracyjnym punktem kontaktowym. W czerwcu 1940 została aresztowana i więziona na Zamku w Lublinie. Podczas śledztwa była torturowana „Pod Zegarem”, ale nic nie ujawniła. Ostrzegła w grypsach osoby zagrożone. Została rozstrzelana na Rurach Jezuickich[1][3].

Pośmiertnie odznaczona Orderem Virtuti Militari[1](Rozkazem KG ZWZ L. 25/BP z 11 listopada 1941)[3].

Mąż Celiny Eugenii, Wacław Iwanowski, inż. hydrotechnik, żołnierz AK ps. „Drapacz”, poległ w powstaniu warszawskim[1][3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Michalska 1988 ↓, s. 147.
  2. a b Zawacka 2005 ↓, s. 74.
  3. a b c d Zawacka 2005 ↓, s. 75.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 147. ISBN 83-06-01195-3.
  • Elżbieta Zawacka: Słownik biograficzny kobiet odznaczonych orderami wojennymi Virtuti Militari. T. II. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskiej Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2005, s. 74–75. ISBN 83-88693-08-5.