Przejdź do zawartości

Edmund Nusbek

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Nusbek
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1897
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)

Edmund Nusbek (ur. 4 stycznia 1897 w Czerniowcach, zm. wiosną (zapewne w kwietniu)[1] 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 stycznia 1897 w w Czerniowcach, ówczesnej stolicy Księstwa Bukowiny, w rodzinie Józefa i Władysławy z Kuczyńskich[2][3][4][5].

W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 28 pułku strzelców kaniowskich[6]. Dowodził kompanią karabinów maszynowych I batalionu[6]. Został ranny[7].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 28 pułku strzelców kaniowskich[3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1297. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4][8][9]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w 44 pułku piechoty w Równem[10][11]. Później został przeniesiony do rezerwy[7].

Po zakończeniu służby został zatrudniony w Warsztatach Zakładów Amunicyjnych nr 1 w Forcie Bema jako pracownik kontraktowy (księgowy)[7]. Mieszkał w Warszawie[7]. 22 września 1931 „Kurjer Polski” poinformował czytelników, że Edmund Nusbek, były student weterynarii, został zatrzymany i przesłuchany w charakterze podejrzanego o fałszowanie rachunków i przywłaszczenie powierzonych mu, jako sekretarzowi Stowarzyszenia pracowników Warsztatów Amunicyjnych, pieniędzy w kwocie 4650 zł, a następnie oddany pod dozór policji[12].

14 sierpnia 1938 redakcja „Wieczoru Warszawskiego” opublikowała jego wspomnienia poświęcone Stefanowi Pogonowskiemu[6]

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli i przebywał w obozie w Starobielsku[7]. 24 kwietnia 1940 wraz z grupą jeńców osadzonych w Starobielsku został przewieziony do Charkowa[13], zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i wrzucony do masowego grobu w Piatichatkach[7]. Dopiero od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[14].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[16].

Był żonaty ze Stanisławą Anielą z Rajczykowskich, z którą miał syna Andrzeja Mariana (ur. 1931)[17][18].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wnioskując z daty wywózki, czyli 24 kwietnia, jak podane w: III. Starobielsk - jeden z obozów specjalnych NKWD. W: Ewa Gruner-Żarnoch: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców. Szczecin: [Stowarzyszenie Katyń], 2001, s. 37. ISBN 83-905465-1-5. (pol.).
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-26].
  3. ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 103.
  4. ↑ a b c Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 93.
  5. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 380, tu urodzony 2 stycznia 1897.
  6. ↑ a b c Natarcie na Aleksandrowo : Jak zginął por. Pogonowski : Ze wspomnień uczestnika bitwy pod Radzyminem. „Wieczór Warszawski”. 228, s. 8, 1938-08-14. Warszawa. 
  7. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 380.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 432.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 376.
  10. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 254.
  11. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 235.
  12. ↑ Podpis na rachunku zdradził defraudanta : Sekretarz organizacji pracowniczej – aresztowany. „Kurjer Polski”. 259, s. 8, 1931-09-22. Warszawa. 
  13. ↑ III. Starobielsk - jeden z obozów specjalnych NKWD. W: Ewa Gruner-Żarnoch: Starobielsk w oczach ocalałych jeńców. Szczecin: [Stowarzyszenie Katyń], 2001, s. 37. ISBN 83-905465-1-5. (pol.).
  14. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-01-09].
  17. ↑ Edmund Nusbek Vel Nussbek. MyHeritage Ltd.. [dostęp 2024-04-26].
  18. ↑ Andrzej Marian Nusbek : Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-04-26].
  19. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-04-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edmund_Nusbek&oldid=74025034”