Przejdź do zawartości

Eulamprus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eulamprus
Fitzinger, 1843[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – E. quoyii
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Rząd

łuskonośne

Infrarząd

Scincomorpha

Rodzina

scynkowate

Podrodzina

Sphenomorphinae

Rodzaj

Eulamprus

Typ nomenklatoryczny

Lygosoma quoyii A.M.C. Duméril & Bibron 1839

Synonimy
Gatunki

zobacz opis w tekście

Eulamprusrodzaj jaszczurek z podrodziny Sphenomorphinae w rodzinie scynkowatych (Scincidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Australii[3].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Eulamprus: gr. ευλαμπης eulampēs „jasno świecący”, od ευ eu „piękny”; λαμπης lampēs „słońce”[4][5].
  • Costinisauria: Alec Baillie Costin (ur. 1925), australijski ekolog systemów górskich; σαυρος sauros „jaszczurka”[2]. Gatunek typowy: Lygosoma (Hinulia) quoyi kosciuskoi Kinghorn, 1932.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[3]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. L.J.F.J. Fitzinger: Systema reptilium. Fasciculus primus, Amblyglossae. Vindobonae: Braumüller et Seidel, 1843, s. 22. (łac.).
  2. a b R.W. Wells & C.R. Wellington. A classification of the Amphibia and Reptilia of Australia. „Australian Journal of Herpetology”. Supplementary Series. 1, s. 26–27, 1985. (ang.). 
  3. a b P. Uetz & J. Hallermann: Genus: Eulamprus. The Reptile Database. [dostęp 2019-01-25]. (ang.).
  4. eulampis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-27] (ang.).
  5. Reptilia. W: L. Agassiz: Nomenclator zoologicus, continens nomina systematica generum animalium tam viventium quam fossilium, secundum ordinem alphabeticum disposita, adjectis auctoribus, libris, in quibus reperiuntur, anno editionis, etymologia et familiis, ad quas pertinent, in singulis classibus. Soloduri: Jent et Gassmann, 1842–1846, s. 14. (łac.).