Felicja (Felicyta) Lubomirska
 Herb Lubomirskich | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1810 |
| Data i miejsce śmierci |
1855 |
| Mąż | |
| Dzieci |
bezdzietna |
Felicja (lub Felicyta) Lubomirska z Mniszków (ur. 1810, zm. 1855 w Dreźnie) – córka Stanisława Adama Mniszka, herbu Poraj i Heleny Lubomirskiej[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1832 wyszła za mąż za Jerzego Romana Lubomirskiego[2]. Księżna, ze strony matki, Heleny Lubomirskiej, cenionej autorki malarskich portretów i miniatur, pochodziła z rodu Lubomirskich, potomków Jerzego Sebastiana Lubomirskiego, prapradziadka jej męża. Mimo pewnych lekceważących opinii o niej, była kobietą wykształconą, znała kilka języków, była utalentowaną artystycznie, malowała, i niezwykle wrażliwą na los innych ludzi. Prowadziła w Rozwadowie i utrzymywała szkółkę parafialną, oraz inne fundacje i działania na rzecz chorych i ubogich[3].
Zaaranżowała park w stylu romantycznym i dworski ogród przy posiadłości w Charzewicach z klombami kwiatów, rzeczką i stawem z wysepką. Obok parku wybudowała ogrody ze szklarniami, w których uprawiano nawet owoce południowe[3].
Ufundowała kapliczkę w Charzewicach z kamienia, poświęconą św. Felicycie, jako wotum za uratowanie rodziny przed skutkami powstania chłopskiego w 1846 roku – miejscowi chłopi nie stanęli przeciwko Lubomirskim. Kapliczka znajduje się przy ulicy Brandwickiej, w pobliżu skrzyżowania z ulicą Siedliska w Charzewicach, osiedlu Stalowej Woli. Wewnątrz kaplicy jest obraz św. Felicyty i tablica z napisem:
Felicitata Rzymianka – wdowa, ścięta w Rzymie w R.P. 164 wraz z siedmioma synami i wrzucona do rzeki za panowania cesarza Antonina. Módl się za dusze zmarłych.[4]
Nie doczekała się potomstwa, nie mając własnych dzieci, wychowywała bratanka męża, Hieronima Adama Lubomirskiego[5], syna Adama (Hieronima Karola) Lubomirskiego, który potem odziedziczył majątek po ojcu[3].
Wyjechała z Charzewic na leczenie do Niemiec i nigdy już nie wróciła. Zmarła 5 października 1855 roku w Dreźnie mając 45 lat. Tam też została pochowana, a miejsce jej spoczynku zdobi okazały nagrobek[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (21.1959) [online], digi.ub.uni-heidelberg.de [dostęp 2024-03-22].
- ↑ Sołectwa – Sołtysi i Sołectwa – Samorząd – Gmina Radymno [online], www.ugradymno.pl [dostęp 2024-03-22].
- ↑ a b c d Tajemnice rodu Lubomirskich [online], www.muzeum.stalowawola.pl [dostęp 2024-03-22].
- ↑ Kapliczka św. Felicyty – Stalowka.NET [online], www.stalowka.net [dostęp 2024-03-23].
- ↑ I. Lubomirscy. Tekst wprowadzający: Lubomirscy linii rzeszowsko-rozwadowskiej i ich wkład w rozwój regionu. – PDF Darmowe pobieranie [online], docplayer.pl [dostęp 2024-03-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- ks. Wilhelm Gaj – Piotrowski. Lubomirscy rodowej linii rzeszowsko- rozwadowskiej. Wyd. Muzeum Regionalne w Stalowej Woli, 2002. ISBN 83-911733-2-1, 83-911733-8-0