Gajusz Flaminiusz (konsul 187 p.n.e.)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Gajusz Flaminiusz (łac. Caius Flaminius; III/II w. p.n.e.) – rzymski polityk, konsul w 187 roku p.n.e.

Był synem Gajusza Flaminiusza Neposa. Brał udział w II wojnie punickiej, w której śmierć w bitwie nad jeziorem Tranzymeńskim poniósł jego ojciec. W 210 roku p.n.e. walczył w Hiszpanii w szeregach armii pod dowództwem Publiusz Korneliusza Scypiona[1]. Uczestniczył w zdobyciu Nowej Kartaginy, a następnie, będąc kwestorem, spisał zawartość kartagińskiego skarbca, który wpadł w ręce Rzymian po zajęciu miasta[2].

Po zakończeniu wojny piastował kolejno urzędy edyla i pretora[1]. Wedle przekazu Liwiusza, w 196 roku pełniąc pierwszy z nich, rozdysponował wśród obywateli znaczne ilości zboża po niskiej cenie, zaś trzy lata później, jako pretor, poprowadził zwycięską kampanię przeciw zbuntowanej ludności w prowincji Hiszpania Bliższa[3].

W 187 roku został konsulem[1]. Stoczył wówczas wojnę z plemionami Ligurów. Był to jeden z kilku konfliktów zbrojnych I połowy II wieku p.n.e. w których republika rzymska zmagała się z tym ludem, by go sobie podporządkować i ukrócić łupieżcze napady na swoje terytorium. Gajusz Flaminiusz stał na czele jednej z armii (inną dowodził drugi konsul, Marek Emiliusz Lepidus), toczącej w trudnych warunkach zaciekłe walki z przeciwnikiem. Operując w Apeninach Północnych pokonał i podporządkował Rzymowi liguryjskie plemiona Fryniatów oraz żyjących nad morzem Apanunów[4]. Oprócz tego podczas swego konsulatu zajął się objęciem Galii Przedalpejskiej rzymskimi drogami, przedłużając via Flaminia z Arretium do Bononii[5]. W późniejszych latach założył kolonię w północno-wschodniej części Italii – Akwileję (181)[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Mała encyklopedia 1988 ↓, s. 152.
  2. ↑ Britannica 1911 ↓, „His son...”; Goldsworthy 2022 ↓, s. 322.
  3. ↑ Britannica 1911 ↓, „His son...”.
  4. ↑ Łoposzko 1994 ↓, s. 125–127; Ando 2016 ↓, s. 279.
  5. ↑ Cary i Scullard 1992 ↓, s. 273; Ostrowski 1999 ↓, s. 102; Ando 2016 ↓, s. 279.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Clifford Ando: The Changing Face of Cisalpine Identity. W: A Companion to Roman Italy. red. Alison E. Cooley. Chichester: Wiley Blackwell, 2016, s. 271–287. ISBN 978-1-4443-3926-0.
  • Max Cary, Howard Hayes Scullard: Dzieje Rzymu. Od czasów najdawniejszych do Konstantyna. przeł. Jerzy Schawkopf. T. 1. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992. ISBN 83-06-01859-1.
  • Flaminius, Gaius. [w:] Encyclopædia Britannica [on-line]. Wikisource, 1911. [dostęp 2024-05-05]. (ang.).
  • Adrian Goldsworthy: Upadek Kartaginy. Historia wojen punickich. przeł. Norbert Radomski i Janusz Szczepański. Wyd. I. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2022. ISBN 978-83-8188-634-5.
  • Tadeusz Łoposzko: Starożytni piraci Morza Śródziemnego. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1994. ISBN 83-227-0665-0.
  • Mała encyklopedia kultury antycznej A–Z. red. Zdzisław Piszczek. Wyd. VI. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988, s. 152 (hasło Flaminii). ISBN 83-01-03529-3.
  • Janusz A. Ostrowski: Starożytny Rzym. Polityka i sztuka. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999. ISBN 83-01-12616-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gajusz_Flaminiusz_(konsul_187_p.n.e.)&oldid=73744306”