Gra dydaktyczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Gra dydaktycznametoda nauczania wykorzystująca grę jako formę ułatwiającą zdobywanie wiedzy i umiejętności.

Czynnikiem charakteryzującym tę metodę jest zabawa, która jest niezwykle przydatna w procesie uczenia. Gra stanowi odmianę wyżej wspomnianej zabawy i polega na przestrzeganiu ściśle określonych zasad. Służy to poszanowaniu norm oraz przyzwyczaja do zwycięstw czy porażek[1].

Można wyróżnić:

  • metodę symulacyjną - dotyczy analizy problemów odtwarzanych przez uczniów. Wyniki są porównywane z rozwiązaniami faktycznymi. Stanowią symulacje, której przedmiotem jest rzeczywistość. Wymaga ona aktywności uczniów biorących udział w grze, a także podlega ściśle określonym regułom[2],
  • metodę sytuacyjną - ma ona za zadanie kształtowanie u uczniów umiejętności wszechstronnego analizowania dylematów czy problemów. Stanowi odniesienie do sytuacji fikcyjnych, ale bardzo prawdopodobnych,
  • metodę inscenizacji (zabawy inscenizacyjne) - dotyczy odtwarzania roli czy dialogu w sytuacji fikcyjnej, np. wcielanie się w bajkową rolę Ma wpływ na wychowanie emocjonalne oraz intelektualne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 1998, ISBN 83-86770-21-X.
  2. Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 1982, ISBN 83-01-01597-7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1982, IABN 83-01-01597-7.
  • Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 1998, ISBN 83-86770-21-X.