Gra dydaktyczna
Wygląd
Zasugerowano, aby zintegrować ten artykuł z artykułem Gra szkoleniowa. Nie opisano powodu propozycji integracji. |
Gra dydaktyczna – metoda nauczania wykorzystująca grę jako formę ułatwiającą zdobywanie wiedzy i umiejętności.
Czynnikiem charakteryzującym tę metodę jest zabawa, która jest niezwykle przydatna w procesie uczenia. Gra stanowi odmianę wyżej wspomnianej zabawy i polega na przestrzeganiu ściśle określonych zasad. Służy to poszanowaniu norm oraz przyzwyczaja do zwycięstw czy porażek[1].
Można wyróżnić:
- metodę symulacyjną - dotyczy analizy problemów odtwarzanych przez uczniów. Wyniki są porównywane z rozwiązaniami faktycznymi. Stanowią symulacje, której przedmiotem jest rzeczywistość. Wymaga ona aktywności uczniów biorących udział w grze, a także podlega ściśle określonym regułom[2],
- metodę sytuacyjną - ma ona za zadanie kształtowanie u uczniów umiejętności wszechstronnego analizowania dylematów czy problemów. Stanowi odniesienie do sytuacji fikcyjnych, ale bardzo prawdopodobnych,
- metodę inscenizacji (zabawy inscenizacyjne) - dotyczy odtwarzania roli czy dialogu w sytuacji fikcyjnej, np. wcielanie się w bajkową rolę Ma wpływ na wychowanie emocjonalne oraz intelektualne.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 1998, ISBN 83-86770-21-X.
- ↑ Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN 1982, ISBN 83-01-01597-7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czesław Kupisiewicz, Podstawy dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1982, IABN 83-01-01597-7.
- Wincenty Okoń, Wprowadzenie do dydaktyki ogólnej, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 1998, ISBN 83-86770-21-X.