Gulfstream Peregrine 600
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot dyspozycyjny |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
22 maja 1981 roku |
| Liczba egz. |
1 |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
|
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × Silnik turbowentylatorowy Pratt & Whitney Canada JT15D-4 |
| Ciąg |
11,12 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,5 m |
| Długość |
11,68 m |
| Wysokość |
4,09 m |
| Powierzchnia nośna |
46 m² |
| Masa | |
| Startowa |
2812 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
730 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
26 m/s |
| Pułap praktyczny |
15 000 m |
| Zasięg |
2000 km |
| Dane operacyjne | |
Gulfstream Peregrine 600 – amerykański samolot szkolno-treningowy, biorący udział w konkursie Next Generation Trainer (NGT) na samolot nowej generacji do szkolenia pilotów dla US Air Force, mający zastąpić używaną dotychczas maszynę Cessna T-37 Tweet. Zaprojektowany i zbudowany w wytwórni Gulfstream American Corporation of California.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Peregrine 600 powstał jako odpowiedź firmy Gulfstream na ogłoszony przez United States Air Force program Next Generation Trainer, którego celem było znalezienie następcy dla użytkowanych w szkoleniu pilotów sił powietrznych samolotów T-37. W projekcie samolotu wykorzystane dostępne elementy z równolegle prowadzonych prac nad samolotem dyspozycyjnym Gulfstream American Hustler. Z Hustlera pochodziły skrzydła oraz tylna część kadłuba wraz z całym usterzeniem ogonowym. Od podstaw zaprojektowano przednią część kadłuba wraz z kabiną załogi, w której instruktor i uczeń siedzieli obok siebie. Wybudowano pojedynczy prototyp, który został oblatany 22 maja 1981 roku. Wytwórnia przewidywała zbudowanie wersji z kabiną załogi w układzie tandem, napędzanej pojedynczym silnikiem turbowentylatorowym Williams WR44. Maszyna nie znalazła uznania w oczach decydentów z sił powietrznych i konkurs wygrał Fairchild T-46. Wytwórnia próbowała zainteresować swoim samolotem zagranicznych nabywców, prezentując w tym celu samolot na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu w 1983 roku, ale bez rezultatu. Jedyny egzemplarz uległ rozbiciu 23 listopada tego samego roku, a cały program Peregrine 600 został zakończony w 1985 roku. Maszyna spędziła w powietrzu 242 godziny. Elementy konstrukcji maszyny zostały wykorzystane przy budowie wersji dyspozycyjnej oznaczonej jako Gulfstream Peregrine.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leszek A. Wieliczko, Gulfstream Aerospace, „Lotnictwo Aviation International”, nr 1 (2017), s. 28–35, ISSN 2450-1298.