Halszka Vincenz-Poniatowska
| Data urodzenia |
1925 |
|---|---|
| Data śmierci |
2006 |
| Zawód, zajęcie |
działaczka społeczna |
| Narodowość | |
| Małżeństwo |
Halszka Vincenz-Poniatowska (ur. 1925, zm 2006)[1] – polska emigracyjna działaczka społeczna ze Szwajcarii.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Podczas niemieckiej okupacji Polski została wywieziona na roboty przymusowe do Rzeszy. Uciekła z nich do Szwajcarii, gdzie trafiła do obozu dla dziewcząt „Wola”, zorganizowanego we wsi Feldbach w willi „Goldenberg”, wynajętej przez Muzeum Polski Współczesnej w Rapperswilu[2]. Była to placówka szkolno-wychowawcza przeznaczona dla młodych (14–19 lat) uciekinierek z robót przymusowych w Niemczech. W obozie zorganizowano szkołę powszechną oraz prowadzono kursy sanitarne, wojskowe oraz gospodarstwa domowego. Funkcjonował od lata 1944 do listopada 1945. Po likwidacji część spośród 48. dziewcząt wraz z kierowniczką obozu, Haliną Jastrzębowską-Kenarową, wróciła do Polski. Ona jednak postanowiła zostać w Szwajcarii. Wyszła tam za mąż za dużo starszego od siebie emigranta polskiego Kazimierza Vinceza, działacza kulturalnego[2].
Od 1950 prowadziła z nim Kiermasz Książki Polskiej przy Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów w Szwajcarii[3]. Była to jednocześnie promocja polskiej książki i czytelnictwa w tym kraju[4]. Z uzyskiwanych dochodów KKP finansował różne przedsięwzięcia kulturalne, m.in. konkursy dla młodzieży pn. „Szukamy poloników”. Kierowała także Biblioteką Koła SPK w Zurychu. Organizowała pomoc finansową i rzeczową (paczki) dla potrzebujących, m.in. Polaków na Białorusi. W latach 1963–1973 zasiadała w Komitecie Nagrody im. Anny Godlewskiej. Później administrowała fundacją pn. Fundusz Kazimierza F. Vincenza.
W 1968 wspólnie z mężem otrzymała dyplom zasługi przyznany przez delegata prymasa Polski dla duszpasterstwa emigracji[3]. Natomiast w 1994 również z mężem (już nieżyjącym) została uhonorowana dyplomem uznania od ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej[3].
Małżeństwo[edytuj | edytuj kod]
Jej mężem był Kazimierz Vincenz. Była jego drugą żoną. Miała pasierbicę Alinę, po mężu Chodkowską
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Elżbieta Kołtun, „Wylewy w pustkę – Korespondencja Stanisława Vincenza z Kazimierzem Wierzyńskim w perspektywie intymistycznej”, Uniwersytet Wrocławski
- ↑ a b „Wola” – Historia obozu szkolnego dla Polek (1944–1945). Google Arts & Culture. [dostęp 2024-04-12]. (pol.).
- ↑ a b c Spuścizna Kazimierza i Halszki (zd. Poniatowskiej) Vincenzów (1938–2006). polenmuseum.ch. [dostęp 2024-04-12]. (pol.).
- ↑ 25-lecie działalności KKP. „Biuletyn Parafialny Katolickiej Misji Polskiej w Szwajcarii”. nr 4, s. 2, Czerwiec 1975.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Spuścizna Kazimierza i Halszki (zd. Poniatowskiej) Vincenzów (1938–2006), polenmuseum.ch
- „Wola” – Historia obozu szkolnego dla Polek (1944–1945), Google Arts & Culture