Hipernadzorca
Hipernadzorca (inaczej hiperwizor, od ang. hypervisor) – narzędzie niezbędne do zarządzania procesami wirtualizacji. Pojęcie hipernadzorca (hiperwizor) pochodzi od nazwy supervisor, czyli nadzorca – programu kontrolującego pracę komputera.
Opis działania[edytuj | edytuj kod]
Ponieważ wirtualizator pozwala maksymalnej ilości procesów wirtualnego systemu operacyjnego wykonywać swoje instrukcje bezpośrednio na zasobach sprzętowych, niezbędny jest system kontroli. Jeżeli określona operacja zwraca błąd ochrony (nie daje się z jakiejś przyczyny wykonać bezpośrednio na danym zasobie sprzętowym), jest przechwytywana i emulowana przez hipernadzorcę. Hipernadzorca decyduje, które procesy wirtualizowanego systemu operacyjnego można wykonywać bezpośrednio na zasobach sprzętowych, a które należy emulować. W niektórych systemach operacyjnych hipernadzorca jest nazywany menedżerem maszyn wirtualnych (ang. virtual machine manager).
Dodatkową funkcją, jaką pełni hipernadzorca jest pośredniczenie w przekazywaniu przerwań pomiędzy wirtualnym systemem a zasobami sprzętowymi i ewentualna emulacja urządzenia po przyjęciu przerwania.
Klasyfikacja[edytuj | edytuj kod]
Według Roberta P. Goldberga istnieją dwa typy hipernadzorców:[1]
- Hipernadzorca typu 1 (tzw. natywny albo z ang. bare metal) – działa bezpośrednio na poziomie sprzętu, mając nad nim pełną kontrolę i monitorując uruchomione systemy operacyjne. Systemy operacyjne działają na poziomie wyżej niż hipernadzorca.
- Hipernadzorca typu 2 (tzw. hostowany) – działa jako program uruchomiony na danym systemie operacyjnym (hoście). Są to rodzaje emulatorów. W tym przypadku zwirtualizowane systemy działają dwa poziomy ponad sprzętem.
Przykłady hipernadzorców[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Robert P. Goldberg: Architectural Principles for Virtual Computer Systems. Luty 1973. s. 22–26. [dostęp 2010-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-05)].