Hipoteza Gastrei
Hipoteza Gastrei – jedna z hipotez postawionych w celu wytłumaczenia powstania wielokomórkowców (Metazoa), a więc zwierząt[1].
Stanowi ona zastosowanie prawa biogenetycznego Haeckla, stanowiącego, że w ogólnym zarysie rozwój ontogenetyczny danego osobnika jest powtórzeniem filogenetycznej drogi, jaką przebiegała ewolucja jego taksonu. Obserwując rozwój tkankowców, dostrzec można stadia blastuli o pojedynczej warstwie komórek i następnie gastruli o warstwie podwójnej. Wobec powyższego Haeckel wnosił o istnieniu przodka tkankowców o budowie przypominającej gastrulę, powstałego z przodka podobnego do moruli. Organizmy taki ochrzcił odpowiednio mianem gastrei i blastei[1].
Pomysł Haeckla odgrywa duże znaczenie w dzisiejszych próbach wyjaśnienia pochodzenia zwierząt, a konkretnie w hipotezach integracji[1]. Różnią się one zakładanym sposobem gastrulacji, bowiem wśród współczesnych zwierząt opisano różne sposoby jej zachodzenia. Wyróżnia się mianowicie inwaginację, emigrację, epibolię, imigrację. Hipoteza Haeckla wykorzystuje gatrulację przez inwaginację. Innymi słowy, w obrębie pierwotnej blastei doszło do wpuklenia (czyli inwaginacji) warstwy komórek, ze stadium pośrednim zwanym z kolei depeą. W efekcie powstałaby gastrea, w budowie której można by wyróżnić już coś na kształt jelita. Byłaby więc tkankowcem o najmniejszym możliwym stopniu organizacji. Z uwagi na formę gastruli propozycja Haeckla zalicza się do teorii powstawania pelagicznych form gastruli[2].
Wśród taksonów obecnych w dzisiejszej faunie etap rozwoju gastruli reprezentować mają parzydełkowce i płaskowce[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Błaszak 2014 ↓, s. 3-4.
- ↑ a b Błaszak 2014 ↓, s. 4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Czesław Błaszak: Wielokomórkowce – Metazoa. W: Czesław Błaszak: Zoologia. T. 1, część 1: Bezkręgowce. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2014, s. 3. ISBN 978-83-01-17337-1.