Isthmohyla rivularis
| Isthmohyla rivularis[1] | |||
| (Taylor, 1952) | |||
 Samiec sfotografowany w 2007 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Isthmohyla rivularis | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Isthmohyla rivularis – bardzo rzadki gatunek płaza bezogonowego z rodziny rzekotkowatych (Hylidae). Obecnie gatunek ten jest zaliczany do zagrożonych wyginięciem.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Rzekotki z gatunku I. rivularis osiągają do 2,5 cm długości. Mają brązową lub brązowo-zielonkawą skórę z metaliczno-zielonymi, podłużnymi, wąskimi pręgami po bokach ciała i głowy. Posiada także duże, ciemne oczy.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gatunek I. rivularis zamieszkuje okolice strumieni w lasach tropikalnych zachodniej, centralnej i skrajnie wschodniej Kostaryki oraz zachodniej Panamy na wysokości 1210–2040 m n.p.m.[3] Jedno ze stanowisk jego występowania to tzw. Monteverde Cloud Forest na południe od jeziora Arenal, w pobliżu miejscowości Tilarán w Kostaryce.
Historia odkrycia i status[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisał w 1952 roku amerykański herpetolog Edward Harrison Taylor, nadając mu nazwę Hyla rivularis. Holotyp i paratypy zostały odłowione w sierpniu 1947 roku na plantacji chinowca położonej na wschodnich zboczach wulkanu Poás w Kostaryce[4]. Jednak już pod koniec lat 80. uznano, że gatunek wymarł na skutek epidemii grzybicy skóry. Mimo to pojedynczy egzemplarz (po raz ostatni) spotkano jeszcze w 1993 w pobliżu Las Tablas w południowej Panamie. Dopiero w roku 2007 w Monteverde Cloud Forest odkryto żywego samca tego gatunku, a rok później także samicę. Po tych odkryciach, rzekotki I. rivularis przesunięto z listy gatunków wymarłych na listę zwierząt krytycznie zagrożonych wyginięciem (CR). W 2020 roku, po tym jak odkryto nowe stanowiska tego płaza, IUCN zmieniła status gatunku na zagrożony (EN)[3]. Przypuszcza się, że populacja tego gatunku liczy nie więcej niż 2500 dorosłych osobników, a jej trend jest spadkowy[3].
Jest to przykład tzw. efektu Łazarza, czyli odnalezienia żywych przedstawicieli gatunku uznanego już za wymarły.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Isthmohyla rivularis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Darrel R. Frost, Isthmohyla rivularis (Taylor, 1952), [w:] Avibase [online], American Museum of Natural History, New York, USA [dostęp 2024-05-29] (ang.).
- ↑ a b c d Isthmohyla rivularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ E.H. Taylor, A review of the frogs and toads of Costa Rica, „University of Kansas Science Bulletin”, 35, 1952, s. 847 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- IUCN SSC Amphibian Specialist Group, Isthmohyla rivularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2011-08-10] (ang.).
- ‘Extinct’ Frog Rediscovered in Costa Rica, [w:] wildlifeextra.com [online], 2008 [dostęp 2013-04-28] (ang.).
- „Focus”, nr 154, lipiec 2008.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- World's 'rarest tree frog' found, opis i filmy dokumentujące odnalezienie rzekotki (ang.) - dostęp: 10 sierpnia 2011.