Iwan Subbotin

Iwan Subbotin
Иван Субботин
	generał major
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1915 ; Bałyklej
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1980 ; Rostów nad Donem
	Przebieg służby
Lata służby	1937–1973
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca 266 gwardyjskiego pułku piechoty 88 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 8 Gwardyjskiej Armii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: agresja ZSRR na Polskę; wojna zimowa; front wschodni;
	Odznaczenia
	;

Iwan Pietrowicz Subbotin (ros. Иван Петрович Субботин, ur. 27 lutego 1915 we wsi Bałyklej w obwodzie tambowskim, zm. 26 sierpnia 1980 w Rostowie nad Donem) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1936 ukończył technikum rolnicze i został zootechnikiem, w lutym 1937 został powołany do Armii Czerwonej, w 1939 skończył wojskową szkołę łączności w Charkowie. We wrześniu 1939 uczestniczył w agresji ZSRR na Polskę (pochodzie Armii Czerwonej w Zachodniej Białorusi), a 1939/1940 w wojnie z Finlandią, w której był ranny. Od czerwca 1941 brał udział w wojnie z Niemcami na Froncie Południowo-Zachodnim, później Południowym, Stalingradzkim, Dońskim, ponownie Południowo-Zachodnim, 3 Ukraińskim i 1 Białoruskim, od października 1943 jako dowódca pułku piechoty. Od stycznia do września 1944 uczył się na wyższych kursach doskonalenia dowódczej kadry piechoty „Wystrieł”, po czym został skierowany na front. W styczniu-lutym 1945 jako dowódca 266 gwardyjskiego pułku piechoty 88 Gwardyjskiej Dywizji Piechoty 8 Gwardyjskiej Armii 1 Frontu Białoruskiego w stopniu podpułkownika uczestniczył w operacji warszawsko-poznańskiej, m.in., forsowaniu Warty i Odry i wyzwoleniu Biedruska, był ranny w walkach. W 1948 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego, a w 1953 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego, służył w Kijowskim Okręgu Wojskowym i potem w Karpackim Okręgu Wojskowym. Jesienią 1956 brał udział w likwidacji powstania na Węgrzech, następnie 1956-1964 służył w Południowej Grupie Wojsk na Węgrzech, gdzie objął dowództwo dywizji i został awansowany na generała majora. W 1973 zwolniono go do rezerwy.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (24 marca 1945)
Order Lenina (24 marca 1945)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie, m.in. 21 stycznia 1943)
Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (22 lutego 1944)
Order Czerwonej Gwiazdy (trzykrotnie)
Medal „Za obronę Stalingradu”
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Za zdobycie Berlina”
Krzyż Walecznych (Polska Ludowa)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]