Jääkarhu
| |
| Bandera | |
|---|---|
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia |
Smit, Amsterdam |
| Data wodowania |
1926 |
| Dane techniczne | |
| Wyporność |
4825 t |
| Liczebność załogi |
147 |
| Długość całkowita (L) |
78,4 m |
| Szerokość (B) |
19,3 m |
| Zanurzenie (D) |
6,4 m |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
3 maszyny parowe |
| Moc silnika |
9800 KM |
| Prędkość maks. |
18 w. |
Jääkarhu, później Sibiriakow – fiński lodołamacz, zbudowany w 1926 roku w Holandii. W 1945 roku przekazany ZSRR, służył do 1972 roku pod nazwą „Sibiriakow”.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Lodołamacz „Jääkarhu” został zbudowany na zamówienie Finlandii w 1926 roku w holenderskiej stoczni Machinefabriek en Scheepswerf P. Smit w Amsterdamie[1]. Przyczyną jego budowy była potrzeba uzupełnienia braków w lodołamaczach, które Finlandia musiała oddać Rosji po pokoju w Tartu w 1920 roku[2]. Autorami projektu byli fińscy konstruktorzy K. Johansson i Ossian Tybeck, którzy wykorzystali doświadczenia z eksploatacji jednostek tego rodzaju w Finlandii[2]. Od razu został też przystosowany do montażu uzbrojenia[3].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Lodołamacz miał wyporność standardową 4825 ton[3]. Długość całkowita wynosiła 78,4 m, szerokość 19,3 m, a zanurzenie 6,4 m[3]. Napęd stanowiły trzy maszyny parowe o mocy łącznej 9800 KM, z tego dwie główne napędzające dwie śruby na rufie i jedna pomocnicza, napędzająca śrubę na dziobie[3][4]. Dwie kotłownie były umieszczone na śródokręciu, a maszynownie znajdowały się za nimi (na rufie) i przed nimi (na dziobie)[4]. Prędkość maksymalna wynosiła 18 węzłów[3]. Załoga liczyła 147 osób[3].
Do celów wojskowych lodołamacz mógł zostać uzbrojony w cztery działa kalibru 102 mm o długości 60 kalibrów i dwa działka automatyczne kalibru 20 mm[3]. Lodołamacz posiadał wzmocnienia do montażu dział i komory amunicyjne[3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Lodołamacz był eksploatowany w okresie międzywojennym w Finlandii, jako największy, najmocniejszy i najnowszy lodołamacz fiński[3].
Podczas wojny zimowej w latach 1940/41, „Jääkarhu” był atakowany przez radzieckie samoloty, lecz bez strat[1]. Podczas wojny kontynuacyjnej brał udział m.in. w operacji Nordwind, w której zatonął pancernik obrony wybrzeża „Ilmarinen”[1]. 2 lutego 1942 roku uszkodził dziobową śrubę na mieliźnie w Zatoce Fińskiej, po czym był remontowany w Szwecji[1].
Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku „Jääkarhu” został przekazany ZSRR w ramach reparacji wojennych[1]. Wszedł do eksploatacji pod nazwą „Sibiriakow”[1]. W 1953 roku kotły przerobiono na opalanie paliwem płynnym[1]. Służył na Bałtyku, a w 1957 roku został przekazany dla Murmańskiej Żeglugi Arktycznej w Murmańsku[1]. W 1972 roku został wycofany z eksploatacji i oddany na złom[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Daszjan. Korabli Wtoroj mirowoj wojny – WMS Polszy i stran Skandinawii (Danii, Norwiegii, Szwiecyi i Finlandii). „Morskaja Kollekcyja”. Nr 3/2005 (72), 2005. (ros.).
- L. Kaszejew. Wojenno-morskije siły Finlandii 1918 - 1945 gg. „Morskaja Kollekcyja”. Nr 2/2015 (185), 2015. (ros.).