Józef Płużański (major)
major | |
Data i miejsce urodzenia |
14 czerwca 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1945 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1945 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca szwadronu |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
instruktor |
Odznaczenia | |
Józef Płużański (ur. 14 czerwca 1894 w Końskich, zm. w kwietniu 1945 w Stuthoff) – major kawalerzysta Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 czerwca 1894 w rodzinie Witolda i Marii z Jarosławskich[1]. Podczas nauki brał udział w strajku szkolnym za co został ze szkoły karnie usunięty. Od 1905 w Szkole Kadetów w Połocku, od 1913 do Akademii Rolniczej w czeskim Taborze. Należał do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 zmobilizowany do armii rosyjskiej. W latach 1915–1916 szkolił się w oficerskiej szkole kawalerii w Elizawetgradzie[2]. Od 1 października 1916 w stopniu podporucznika dyonu, następnie pułku. Służył w Legionie Puławskim, z którym brał udział w bitwie pod Stanisławowem i szarży pod Krechowcami. Od 1918 dowódca szwadronu w 1 pułku ułanów 1 Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu Korpusów próbował się przedostać na Półwysep Kolski, zatrzymany i aresztowany, udało mu się uciec z więzienia w Moskwie. Od grudnia 1918 w 1 Dywizji Jazdy gen. Lucjana Żeligowskiego. Następnie jako d-ca szwadronu w 1 pułku ułanów krechowieckich.
"31 sierpnia 1920 pod Komorowem brawurową szarżą swego 1 szwadronu udaremnił przebicie się części sił Budionnego." Za ten czyn odznaczony Orderem Virtuti Militari[1].
Po zakończeniu wojny, od 15 października 1921 jako instruktor pod Równem. W 1922 przeniesiony do rezerwy w stopniu rotmistrza. Otrzymał działkę w Osadzie Krechowieckiej na Wołyniu, gdzie był instruktorem. Od 1933 był instruktorem Przysposobienia Wojskowego Konnego w O. K. II, od 1937 instruktorem głównym Przysposobienia Wojskowego Konnego „Krakusów” w P. U. Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[2].
Podczas okupacji niemieckiej w ZWZ, później w Armii Krajowej. Wiosną 1944 aresztowany i osadzony w warszawskim więzieniu. W lipcu przewieziony do obozu Stuthoff i tam zamordowany. Dokładna data śmierci nieznana.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty od 23 listopada 1923 z Zofią Falkiewicz[2]. Mieli czworo dzieci[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2560[1][3]
- Krzyż Niepodległości (16 marca 1933)[4][1]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)[1]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[2]
Awanse[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 119.
- ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 239. [dostęp 2021-09-13].
- ↑ Wojciechowski 1929 ↓, s. 52.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Polak (red.) 1991 ↓, s. 118.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Aleksander Wojciechowski: Zarys historii wojennej 1-go pułku Ułanów Krechowieckich. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Ludzie urodzeni w Końskich
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Ofiary KL Stutthof
- Oficerowie 1 Pułku Ułanów Krechowieckich
- Osadnicy wojskowi II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy strajków szkolnych w okresie zaborów
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1945