Janusz Olszamowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Olszamowski
Łaszczyc
Ilustracja
porucznik kawalerii porucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

13 września 1887
Petersburg

Data i miejsce śmierci

23 maja 1920
Żytomierz

Przebieg służby
Lata służby

1914–1920

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Adiutantura Generalna Naczelnego Wodza

Stanowiska

adiutant przyboczny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons
Janusz Olszamowski
Nekrologi
Nekrolog
Nekrolog 2

Janusz Olszamowski ps. „Łaszczyc”[1][2] (ur. 13 września 1887 w Petersburgu, zm. 23 maja 1920 w Żytomierzu) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, adiutant przyboczny marszałka Polski Józefa Piłsudskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 września 1887 w Petersburgu, w rodzinie Bolesława (1849–1920), adwokata przysięgłego, i Janiny z Radłowskich (1868–1938)[3][4][5][6]. Był bratem Ludomira ps. „Hołobek” (1886–1945), porucznika piechoty[7], 28 grudnia 1933 odznaczonego Krzyżem Niepodległości[8][9][10][a] i Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych[12], Zofii (1892–1983), doktor, archiwistki, 19 grudnia 1933 odznaczonej Krzyżem Niepodległości[13][14] i Haliny (1889–1976), prawniczki, żony Władysława Rawicz-Szczerbo oraz przyrodnim bratem Mieczysława (1875–1932), inżyniera cukrownika, porucznika artylerii[15][16][17] i Alfreda (1876–1925), inżyniera leśnika[3].

Janusz ukończył Szkołę Realną Gurewicza[5] i (lub?) z odznaczeniem renomowaną niemiecką Szkołę Świętej Anny w Petersburgu(inne języki)[3][18]. Należał do polskiego kółka samokształcenia[18]. Następnie jako student Wydziału Prawnego Uniwersytetu Petersburskiego uczył w dzielnicy robotniczej za rogatką Narwską polskie dzieci języka i historii[3][18]. W listopadzie 1905, gdy po rozruchach studenckich zamknięto uczelnię wyjechał do Krakowa[3][18]. W latach 1908–1912 był studentem nadzwyczajnym Studium Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego[5]. W Krakowie został członkiem Związku Walki Czynnej[3]. Posądzony o udział w zakopiańskim zjeździe organizatorów strajku szkolnego w zaborze rosyjskim, osadzony został latem 1910 w petersburskim więzieniu Kriesty[3][18]. Wydalony z Uniwersytetu Petersburskiego ukończył prawo na Uniwersytecie Kazańskim[3] (zezwolenie na dokończenie studiów i zdawanie egzaminów otrzymał „w drodze łaski”)[19]. Po powrocie do Petersburga kontynuował działalność w Związku Walki Czynnej oraz w Zjednoczeniu Narodowym[3][20]. Następnie wyjechał do Heidelbergu, a później paryskiej Sorbony, gdzie studiował prawo międzynarodowe[3][19]. Zaprzyjaźniona z Januszem, jego koleżanka uniwersytecka Cezaria Baudouin de Courtenay Ehrenkreutz Jędrzejewiczowa wspominała, że „wychowywał się w Petersburgu, ale nie miał w sobie ani śladu piętna rosyjskiego. Nie brał udziału w ich życiu studenckim. Nie czytał, nie znosił podobnie jak ja – Dostojewskiego”[21]. Wybuch I wojny światowej zastał go w Anglii skąd wyruszył do Krakowa[19].

13 września 1914 wstąpił do Legionów Polskich[5]. 14 maja 1915, po ukończeniu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich „ze stopniem dostatecznym”, został mianowany aspirantem oficerskim w randze tytularnego sierżanta z poborami plutonowego[22][23]. 12 maja 1915 został przydzielony do 5. szwadronu 1 pułku ułanów. Od 21 lipca tego roku, na własną prośbę, pełnił służbę jako „zwykły ułan”. 23 listopada 1915 został awansowany na kaprala, a 2 października 1916 na wachmistrza[5]. Później długo i ciężko chorował na zapalenie opłucnej[24]. Leczył się w szpitalu w Lublinie[24]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego w Ostrołęce[25]. Kurs ukończył z wynikiem dobrym[25]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) został internowany w Szczypiornie, gdzie był komendantem bloku, a po aresztowaniu Stanisława Tessaro ps. „Zosik” został komendantem obozu[5][26]. W pamięci Stanisława Pewnickiego[27] zapisał się jako: „jeden ze zdolniejszych legionistów w naszym obozie, inteligentny, obrotny, ujmujący w obejściu z internowanymi, władający kilkoma językami, sprostał w zupełności swojemu zadaniu. Swoim taktem nie tylko zaskarbił sobie sympatię wśród internowanych, lecz i u władz niemieckich”[28].

22 października 1917 został aresztowany i po dwóch dniach przewieziony do „obozu jeńców cywilnych” w Rastatt[29][30][b]. Aresztowanie nastąpiło w następstwie odmowy naszycia na rękawy mundurów internowanych legionistów numerów jenieckich, czego domagały się niemieckie władze wojskowe[33]. Później został przeniesiony do Oficerskiego Obozu Jeńców w Werl, w którym pełnił funkcję adiutanta polskiego komendanta obozu, majora Mieczysława Ryś-Trojanowskiego[34]. Mieczysław Naramowski[35] wspominał o nim: „inteligentny, świetnie wychowany, subtelny bardzo zacny i mądry, a przy tym wykwintny. Nikt bardziej od Olszamowskiego nie nadaje się do porozumiewania się z Niemcami. Jaka to jednak strata dla Szczypiorny, której był komendantem, to jego wywiezienie”[34]. Natomiast Janusz Głuchowski we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał między innymi: „zarówno podczas służby w pułku, jak i później na stanowisku d-cy obozu jeńców w Szczypiornej, wreszcie jako jeniec w Werl w Niemczech, dokąd go za polityczną działalność zabrano wykazywał ówczesny wachmistrz Olszamowski wysoki poziom uświadomienia ideowego, nieprzeciętną inteligencję, moc charakteru i dużą zdolność wpływania moralnego na otoczenie”[36].

2 kwietnia 1918 podpisał deklarację o wstąpieniu do Wojska Polskiego, która została wysłana do Rady Regencyjnej w Warszawie za pośrednictwem niemieckiej komendy obozu w Werl[37].

10 listopada 1918 Edward Śmigły-Rydz mianował go podporucznikiem i przydzielił do Sztabu Generalnego Dowództwa WP w Lublinie[5]. 27 listopada 1918 został zatwierdzony na stanowisku adiutanta służbowego Sztabu Generalnego Okręgu Lubelskiego[38]. 18 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia podporucznika[39], a 15 stycznia 1919 przeniesiony do Adiutantury Generalnej Naczelnego Wodza na stanowisko adiutanta przybocznego. W ramach swoich obowiązków był oficerem łącznikowym między Ministerstwem Spraw Zagranicznych, a Belwederem, gdzie swoją siedzibę miał Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz[40]. 1 grudnia 1919 został mianowany porucznikiem[41]. Zmarł na dur plamisty 23 maja 1920 w Żytomierzu[4]. Trzy dni później został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mińsku Mazowieckim[4][42] (sektor II, rząd H, grób 1)[43]. 27 maja 1920 Andrzej Strug w liście do Nelly Grzędzińskiej napisał o śmierci porucznika Olszamowskiego: „Komendant bardzo odczuł to. W ciągu dwóch tygodni utracił dwóch przybocznych adiutantów[c]. Ale Janusza nikt nie zastąpi, był do niego bardzo przywiązany osobiście, o co rzadko u naszego Komendanta. Jest on teraz strasznie zapracowany (i zły!) nie rozmawiałem z nim już ze sześć tygodni i wytęskniłem bardzo”[45].

27 sierpnia 1920 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[46], a później awansowany na majora[47][48].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Ludomir Olszamowski otrzymał Krzyż Niepodległości zamiast uprzednio (15 kwietnia 1932) nadanego Medalu Niepodległości[11].
  2. ↑ We wspomnianym liście Janusz Olszamowski nie wspomniał o pobycie w obozie w Havelbergu o czym napisała jego matka[31], a także wskazują inne źródła[5][32].
  3. ↑ Drugim adiutantem był rotmistrz Stanisław Wilhelm Radziwiłł, zmarły 28 kwietnia 1920[44].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Olszamowska 1936 ↓, s. 426, od nazwy majątku Łaszczyzna.
  2. ↑ Ściskała 1926 ↓, s. 41.
  3. ↑ a b c d e f g h i j Nykiel 2019 ↓.
  4. ↑ a b c Nekrologi. „Kurjer Warszawski”. 143 wyd. wieczorne, s. 8, 1920-05-05. Warszawa. .
  5. ↑ a b c d e f g h Żołnierze Niepodległości : Olszamowski-Łaszczyc Janusz, ps. „Łaszczyc”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-10-20].
  6. ↑ śp. Bolesław Olszamowski. Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mińsku Mazowieckim. [dostęp 2022-10-20]..
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 332, 872.
  8. ↑ M.P. z 1934 r. nr 23, poz. 35.
  9. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  10. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  11. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  12. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  13. ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  15. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 205.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 782, 845.
  17. ↑ śp. Mieczysław Olszamowski. Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mińsku Mazowieckim. [dostęp 2022-10-20]..
  18. ↑ a b c d e Olszamowska 1936 ↓, s. 416.
  19. ↑ a b c Olszamowska 1936 ↓, s. 417.
  20. ↑ Olszamowska 1936 ↓, s. 417, matka Janusza Olszamowskiego wspomina o uczestnictwie syna w Związku Strzeleckim, a nie Związku Walki Czynnej.
  21. ↑ Cezarea Jędrzejewiczowa. O wartości słowa : Dwie rozmowy z Marszałkiem Piłsudskim. „Orzeł Biały”. 51–52 (598–599), s. 7, 1953-12-19/26. Londyn. .
  22. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 270.
  23. ↑ Rozkaz Nr 123. „Goniec Polowy Legionów : Dziennik rozporzadzeń Komendy Legionów Polskich”. 4, s. 1, 1915-05-29. Piotrków. .
  24. ↑ a b Olszamowska 1936 ↓, s. 428.
  25. ↑ a b Wynik egzaminu w kawaleryjskiej szkole oficerskiej. [w:] Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego), sygn. I.120.1.125, s. 11 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2022-10-20].
  26. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 18, 30, 35, 39–42, 112, 149, 151, 171, 216, 297.
  27. ↑ Żołnierze Niepodległości : Pewnicki Stanisław. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-10-21].
  28. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 139–140.
  29. ↑ List Janusza Olszamowskiego do Rady Regencyjnej napisany 17 listopada 1917 w Rastatt. [w:] Amnestia. Beniaminów t. V, sygn. 2/2/0/1/35 s. 38–41 [on-line]. Archiwum Akt Nowych. [dostęp 2022-10-21].
  30. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 32, 42, 87, 114, 221, 299–305, 308, 345.
  31. ↑ Olszamowska 1936 ↓, s. 432.
  32. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 35.
  33. ↑ Waliś 2017 ↓, s. 41–42, 114, 141.
  34. ↑ a b Waliś 2017 ↓, s. 138.
  35. ↑ Żołnierze Niepodległości : Naramowski Mieczysław, ps. „Prorok”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-10-21].
  36. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  37. ↑ Odpis deklaracji legionistów do Rady Regencyjnej w Warszawie. [w:] sygn. 2/2/0/14/263, s.30,31 [on-line]. Archiwum Akt Nowych, 1918-05-07. [dostęp 2022-10-20]..
  38. ↑ Generalnego Okręgu Lubelski : Rozkaz Nr. 8. Academica, 1918-11-27. [dostęp 2022-10-20]..
  39. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 stycznia 1919, poz. 55.
  40. ↑ Olszamowska 1936 ↓, s. 439.
  41. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 100 z 31 grudnia 1919, poz. 4413.
  42. ↑ Ś.p. rotmistrz Janusz Olszamowski. „Świat”. 29, s. 14, 1920-07-17. Warszawa. .
  43. ↑ śp. Jan Łaszczyc Olszamowski. Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Mińsku Mazowieckim. [dostęp 2022-10-20]..
  44. ↑ Olszamowska 1936 ↓, s. 440.
  45. ↑ Kargol 2015 ↓, s. 79.
  46. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 1 września 1920, s. 797.
  47. ↑ a b M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423.
  48. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  49. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 32.
  50. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 417.
  51. ↑ Kolekcja ↓, s. 1–3.
  52. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..
  53. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-19]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Olszamowski&oldid=70320415”