Jarosław Mudryj
 „Jarosław Mudryj” w 2018 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ |
Jastrieb |
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Neustrashimyy |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
27 maja 1988 |
| Wodowanie |
maj 1991 |
Zamówiony dla  Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Nazwa |
Niepristupnyj |
 MW Federacji Rosyjskiej
| |
| Nazwa |
Jarosław Mudryj |
| Wejście do służby |
24 lipca 2009 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 3628 t |
| Długość |
129,6 m |
| Szerokość |
15,6 m |
| Zanurzenie |
maks. 8,2 m |
| Napęd | |
| układ COGAG z 4 turbinami gazowymi o łącznej mocy 67 000 KM, 2 śruby | |
| Prędkość |
30 węzłów |
| Zasięg |
5000 Mm przy 16 w |
| Uzbrojenie | |
| • 8 wyrzutni pocisków pokr. Uran (8 pocisków) • 4×VIII pionowych wyrzutni pocisków plot. 3K95 Kindżał (32 pociski 9M330) • 1 działo uniwersalne 100 mm AK-100 • 2 zestawy obrony bezpośredniej Kortik po 2 działka 30mm i 8 pocisków plot. 9M311 (64 pociski) • 1×XII wyrzutnia rbg RBU-6000 (60 bomb) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 wyrzutni kal. 533 mm torped i rakietotorped Wodopad-NK (6×I) |
| Wyposażenie lotnicze | |
| śmigłowiec Ka-27 | |
| Załoga |
210[1] |
Jarosław Mudryj (ros. Ярослав Мудрый) – fregata rakietowa projektu 11540 Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej, pozostająca w służbie od 2009 roku. Wchodzi w skład Floty Bałtyckiej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
„Jarosław Mudryj” był drugim i ostatnim zbudowanym okrętem ostatniego typu radzieckich fregat – projektu 11540 (oznaczenie kodowe Jastrieb), projektowanego od lat 70. XX wieku dla marynarki ZSRR. Oficjalnie klasyfikowany był w ZSRR i Rosji jako dozorowiec (storożewyj korabl, w skrócie SKR)[2]. Planowano budowę dużej serii aż 80 okrętów, lecz przed rozpadem ZSRR zamówiono i rozpoczęto budowę tylko trzech okrętów[3].
Stępkę pod budowę drugiego okrętu położono 27 maja 1988 roku w stoczni Jantar w Królewcu, nieco ponad rok po prototypie „Nieustraszymyj”, pod numerem budowy 402[3]. Początkowo nadano mu nazwę „Niepristupnyj”[3]. Wodowanie okrętu miało miejsce w maju 1991 roku[4][5] (według innych źródeł, w 1990 roku[3]). Po rozpadzie ZSRR okręt został przejęty przez Rosję. W grudniu 1992 roku budowę wstrzymano z powodów trudności finansowych Rosji, pomimo dużego stopnia zaawansowania (78%)[3]. 30 sierpnia 1995 roku okręt został przemianowany na „Jarosław Mudryj” (Jarosław Mądry)[3]. Budowę podjęto według nieco zmienionego projektu dopiero w 2002 roku, lecz postępowała ona wolno[4]. Zmiany dotyczyły głównie dodania wyrzutni rakiet przeciwokretowych Uran i zastosowania nowszych wzorów uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego[4].
Okręt wyszedł na próby morskie 26 lutego 2009 roku[4]. 4 maja doszło do katastrofy śmigłowca Ka-27 przy lądowaniu, który zarazem uszkodził śmigłem prawoburtowy zestaw rakietowo-artyleryjski Kortik i spadł do morza (załoga ocalała)[4]. Okręt ostatecznie został oddany do służby 24 lipca 2009 roku[5].
Skrócony opis[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie artyleryjskie stanowi automatyczne działo uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 w wieży na dziobie, z zapasem amunicji 350 nabojów[6]. Do kierowanie jego ogniem służy radar artyleryjski MR-145 Lew, umieszczony na dachu pomostu dowodzenia[7].
Zasadniczym środkiem obrony przeciwlotniczej są cztery pionowe bębnowe ośmiokomorowe wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu 3K95 Kindżał, umieszczone na pokładzie dziobowym za wieżą armaty. Łącznie zapas amunicji wynosi 32 pociski 9M330[7]. Do ich kierowania ogniem służy radar 3R95 umieszczony na maszcie dziobowym[7]. Uzbrojenie przeciwlotnicze uzupełniają dwa nowe zestawy obrony bezpośredniej 3R87 Kortik, umieszczone na dachu hangaru po obu burtach. Każdy zestaw składa się z dwóch sześciolufowych działek kalibru 30 mm i ośmiu wyrzutni pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu 9M311[7]. Zapas amunicji wynosi 6000 nabojów i 64 pociski[7].
Do zwalczania celów nawodnych zastosowano nowe pociski przeciwokrętowe 3M24 Uran, których z powodu niegotowości systemu nie otrzymał pierwszy okręt. Przewidywano zastosowanie szesnastu wyrzutni w czterech blokach po cztery wyrzutnie rurowe umieszczonych na śródokręciu[7]. Ostatecznie ich liczbę zredukowano do ośmiu wyrzutni w dwóch blokach[1].
Broń podwodną stanowi sześć pojedynczych wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm umieszczonych po trzy na każdą z burt w ścianach nadbudówki rufowej[7]. Mogą one służyć do wystrzeliwania rakietotorped 83RN lub 84RN systemu Wodopad-NK albo torped przeciw okrętom podwodnym torpeda SET-65 lub klasycznych 53-65K[7]. Uzupełnia je pojedyncza dwunastoprowadnicowa wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych RBU-6000 umieszczona na piętrze z przodu nadbudówki dziobowej[7]. Zapas wynosi 60 bomb RGB-60[7]. Okręt może również być przystosowany do stawiania min z dwóch torów minowych[5].
W stosunku do prototypu, „Jarosław Mudryj” otrzymał dodatkowo do samoobrony granatniki przeciwdywersyjne DP-65[4].
Okręt przenosi jeden śmigłowiec pokładowy do zwalczania okrętów podwodnych Ka-27PŁ z lądowiskiem i hangarem w części rufowej[7].
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
W stosunku do bazowego projektu, „Jarosław Mudryj” otrzymał zaburtową stację hydrolokacyjną Anapa-M[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Jarosław Mudryj” wszedł do służby w Marynarce Wojennej Rosji 24 lipca 2009 roku[5]. Otrzymał numer burtowy 727[5]. Wszedł skład Floty Bałtyckiej z portem bazowym w Bałtyjsku[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, s. 14, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 110.
- ↑ a b c d e f Apalkow 2005 ↓, s. 113.
- ↑ a b c d e f g Tomasz Grotnik. Z życia flot. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 7-8/2009. XIV (91), s. 3, lipiec – sierpień 2009.
- ↑ a b c d e f Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 698.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 109–111.
- ↑ a b c d e f g h i j k Apalkow 2005 ↓, s. 109–112.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).