Przejdź do zawartości

Jaskinia Barania

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jaskinia Barania
Plan jaskini
Plan jaskini
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Położenie

Tatry Zachodnie
Dolina Litworowa

Właściciel

Skarb Państwa
(Tatrzański Park Narodowy)

Długość

57 m

Głębokość

19,6 m

Deniwelacja

19,6 m

Wysokość otworów

1622 m n.p.m.

Wysokość otworów
nad dnem doliny

30 m

Ekspozycja otworów

ku W

Data odkrycia

znana od dawna

Kod

(nr inwentarzowy PIG) T.E-11.41

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, w centrum znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Barania”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jaskinia Barania”
Ziemia49°14′28″N 19°54′38″E/49,241056 19,910506

Jaskinia Baraniajaskinia w Dolinie Litworowej w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się na wschodnim krańcu Litworowej Równi na wysokości 1622 metrów n.p.m.[1] Długość jaskini wynosi 57 metrów, a jej deniwelacja 19,6 metra[2].

W dole Litworowa Rówień

Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]

Główną częścią jaskini jest studnia o głębokości 8,2 metrów. Odchodzą od niej ciągi:

  • do otworu wejściowego. Na początku studni biegnie kilkunastometrowy, szczelinowy korytarz dochodzący do obszernej salki, a dalej przez szczelinę idzie się w górę korytarzem, przez prożek, do otworu jaskini.
  • na dnie studni zaczyna się ciasny korytarzyk, po kilku metrach kończący się ślepo.
  • powyżej studni można wspiąć się kominem będącym jej kontynuacją. Przez zacisk w jego stropie dochodzi się do Salki z Niespodzianką, z wiszącą wantą w stropie[3].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

W jaskini aż do późnego lata leży śnieg. Roślinność występuje tylko przy otworze[2].

Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]

Nieznani są odkrywcy jaskini. Wiadomo, że znał ją Ferdynand Rabowski, prowadzący w latach trzydziestych badania w Dolinie Litworowej, ponieważ informację o niej przekazał Stefanowi Zwolińskiemu.

Jednak dopiero około 1959 roku jaskinia została zbadana. Dokonali tego grotołazi z Wrocławia. W czerwcu 1960 roku grotołazi z STJ Kraków (J. Danysz, R. Gradziński i R. Rodziński) zwiedzili jaskinię i opublikowali pierwszą wzmiankę o odkryciu[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Cywiński: Tom 3. Czerwone Wierchy – część zachodnia. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1996, seria: Tatry. Przewodnik szczegółowy. ISBN 83-7104-013-X.
  2. a b Jaskinie Tatrzańskiego Parku Narodowego. J. Grodzicki (red.) Jaskinie wschodniego zbocza Doliny Miętusiej. Warszawa: Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, 2000.
  3. a b Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2017-08-27] (pol.).