Jerzy Łukaszewicz (polityk)

Jerzy Łukaszewicz
Data i miejsce urodzenia	24 września 1931 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1983 ; Warszawa
	Poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji
Okres	od 1972; do 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Łukaszewicz (ur. 24 września 1931 w Warszawie, zm. 18 lipca 1983 tamże) – polski działacz partyjny z okresu PRL, członek Biura Politycznego KC PZPR, poseł na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wacława i Janiny. Działał w organizacjach młodzieżowych. Ukończył studia na Wydziale Historyczno-Socjologicznym Wyższej Szkoły Nauk Społecznych. 29 września 1949 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a od 1961 pracował w partyjnym aparacie (m.in. jako I sekretarz Komitetu Dzielnicowego w warszawskiej Woli w latach 1964–1969, zastępca członka Komitetu Centralnego od 1964 do 1968, członek KC w latach 1968–1980, sekretarz organizacyjny Komitetu Warszawskiego od 1969 do 1972 i kierownik Wydziału Propagandy, Prasy i Wydawnictw w latach 1972–1975). W latach 1971–1980 był sekretarzem KC PZPR odpowiedzialnym za prasę i propagandę. W latach 1972–1980 był posłem na Sejm PRL VI, VII i VIII kadencji. Od 1972 do 1981 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, ponadto był członkiem jego Sekretariatu^[1]. Od 12 grudnia 1975 do 15 lutego 1980 był zastępcą członka Biura Politycznego KC PZPR, a następnie – do 24 sierpnia 1980 – członkiem Biura Politycznego KC PZPR. Jako bliski współpracownik Edwarda Gierka został w 1980 usunięty ze składu Komitetu Centralnego PZPR oraz pozbawiony mandatu posła. 15 lipca 1981 został wykluczony z PZPR. W latach 1981–1982 internowany wraz z innymi członkami ekipy Edwarda Gierka.

Zmarł w 1983 i został pochowany na warszawskich Powązkach Wojskowych (kwatera A15-7-27)^[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy I klasy (pozbawiony w 1981)^[3]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Srebrny Krzyż Zasługi (1955)^[4]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)^[5]
Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1964)^[6]
Order Legii Honorowej (Francja)
Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)^[7]
Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972)^[8]
inne odznaczenia

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 25 (8701), 31 stycznia 1972, s. 1.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ Będą pozbawieni odznaczeń, „Trybuna Robotnicza”, nr 139, 14 lipca 1981, s. 1.
↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1538.
↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 21, 20 sierpnia 1964, s. 4.
↑ Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1.
↑ Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Leksykon Historii Polski z 1995
Informacje w BIP IPN

[1] „Trybuna Robotnicza”, nr 25 (8701), 31 stycznia 1972, s. 1.

[2] Wyszukiwarka grobów w Warszawie.

[3] Będą pozbawieni odznaczeń, „Trybuna Robotnicza”, nr 139, 14 lipca 1981, s. 1.

[4] M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1538.

[5] Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.

[6] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 21, 20 sierpnia 1964, s. 4.

[7] Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1.

[8] Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]