Jerzy Kaniewski
Data i miejsce urodzenia |
4 lipca 1948 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
inżynier, przedsiębiorca, działacz opozycji w okresie PRL |
Alma Mater |
Politechnika Warszawska |
Odznaczenia | |
Jerzy Kaniewski (ur. 4 lipca 1948 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – polski inżynier i przedsiębiorca, działacz opozycji w okresie PRL.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1974 ukończył studia na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W latach 1974-1977 pracował w Nowej Dębie jako technolog konstruktor w zakładach Predom-Dezamet, a w 1977-1982 w Zakładach Mechanicznych Ursus. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”. Był przewodniczącym Komisji Informacyjno-Prawnej przy Komitecie Założycielskim „S” w ZM Ursus. Został wybrany na delegata w I i II WZD Regionu Mazowsze (czerwiec i grudzień 1981). Poparł deklarację ideową Klubów Służby Niepodległości. Po ogłoszeniu stanu wojennego został przewodniczącym Komitetu Strajkowego w ZM Ursus (14-15 grudnia 1981) i był nim do czasu pacyfikacji strajku przez ZOMO 15 grudnia 1981. W tym dniu został aresztowany, osadzony w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. 20 stycznia 1982 Sąd Wojewódzki w Warszawie skazał go w trybie doraźnym na 3,5 roku więzienia. Na mocy amnestii ogłoszonej w lipcu 1983 karę zmniejszono o połowę. Wyrok odbywał w zakładach karnych w Łęczycy, Hrubieszowie i Warszawie Białołęce. Na wolność wyszedł 14 września 1983. W tym samym roku został pozbawiony pracy. Następnie był poddawany innym ustawicznym represjom (przesłuchania, rewizje, zatrzymania). W latach 1983-1987 zajmował się kolportażem wydawnictw podziemnych, jednocześnie był współpracownikiem Tymczasowej Komisji Zakładowej w ZM Ursus (1983-1988). W latach 1984-1989 pracował w Spółdzielni Pracy Unicum. W czerwcu 1988 brał udział obok m.in. Zbigniewa Janasa w spotkaniu polskich opozycjonistów z przedstawicielami Karty 77 w pobliżu szczytu Grześ w Tatrach Zachodnich (jedna z inicjatyw Solidarności Polsko-Czesko-Słowackiej)[1].
Od 1987 prowadził własną działalność gospodarczą. W latach 2003-2008 był kierownikiem Radio-Taxi w Miejskim Przedsiębiorstwie Taksówkowym w Warszawie. W 2009 przeszedł na emeryturę[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
W 2013 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jerzy Kaniewski. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2016-05-08].
- ↑ Działacze opozycji odznaczeni. eostroleka.pl, 13 czerwca 2013. [dostęp 2016-05-08].
- Absolwenci Politechniki Warszawskiej
- Członkowie podziemnych struktur Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Ofiary represji komunistycznych w Polsce 1939–1989
- Polscy inżynierowie
- Uczestnicy ruchu Solidarność Polsko-Czesko-Słowacka
- Urodzeni w 1948
- Ludzie urodzeni w Ostrowcu Świętokrzyskim