Jerzy Parzyński
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Jerzy Parzyński (ur. 19 sierpnia 1929 w Warszawie, zm. 12 lutego 1994 w Krakowie) – adwokat, krytyk muzyczny, dziennikarz, instruktor harcerski, harcmistrz.
Urodził się jako syn adwokata i znanej śpiewaczki operowej Janiny Tisserant – Parzyńskiej. Uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie.
Podczas okupacji hitlerowskiej był członkiem Szarych Szeregów, podczas powstania warszawskiego nosił pseudonim „Ryś”. Był łącznikiem zgrupowania majora „Redy”, a następnie rotmistrza „Ruczaja”, za udział w powstaniu został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po upadku powstania wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną zamieszkał w Filipowicach pod Krakowem. W 1944 roku zakłada z miejscowych chłopców drużynę harcerską.
W 1945 roku wraz z rodziną przeniósł się do Krakowa, gdzie ukończył Liceum im. B. Nowodworskiego. Po uzyskaniu matury w 1948 roku, rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunkach prawo i muzykologia. Oba kierunki kończy w 1952 roku, natomiast w 1968 roku obronił pracę doktorską z zakresu prawa prasowego na Uniwersytecie Warszawskim.
Przez 40 lat udzielał porad prawnych w „Echu Krakowa”.
Od początku pobytu w Krakowie był aktywnym instruktorem harcerskim. Prowadził drużynę harcerską, następnie krakowski Szczep „Huragan”. W latach 1956–1962, oraz 1981–1985 był członkiem Komendy Chorągwi Krakowskiej ZHP. Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[1].
Był drugim (po ustąpieniu hm. Stanisława Krawczyńskiego) przewodniczącym krakowskiego Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego, a 27 marca 1983 wybrano go na przewodniczącego niejawnego Ruchu Harcerskiego. Funkcję tę pełnił do czerwca 1988 roku, a następnie był jeszcze wiceprzewodniczącym do stycznia 1989 roku. Był członkiem założycielem Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej[2].
Wraz z grupą krakowskich harcerzy uczestniczył (06.09.1984) w harcerskiej pielgrzymce do letniej rezydencji Jana Pawła II w Castel Gandolfo, zakończonej harcerskim ogniskiem, podczas którego papież wygłosił gawędę do zgromadzonych harcerzy. W 1988 roku uczestniczył w IV Światowym Zlocie Harcerstwa Polskiego za granicą (Rising Sun Maryland w USA). Utrzymywał liczne kontakty ze światowym skautingiem.
Autor wydawnictw harcerskich „Obóz harcerski” (dwa wydania) i „Ruch harcerski Rzeczypospolitej”.
11 listopada 1990 został odznaczony przez Prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność niepodległościową i harcerską[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
- ↑ Ewa Borkowska-Pastwa, Renata Adrian-Cieślak, Urszula Kret: Starszyzna Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989–2022. Warszawa: Wydawnictwo ZHR, 2023. ISBN 978-83-87899-32-5.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 55, Nr 4 z 20 grudnia 1990.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Gaweł, Pokłon tym, którzy tworzyli, Wydawnictwo "Czuwajmy", Kraków 1999, ISBN 83-86783-06-0
- Jerzy Parzyński, Ruch Harcerski Rzeczypospolitej" 1983-1989, Krakowska Oficyna Wydawnicza, Kraków 1991