Kazimierz Niziński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Niziński
Ilustracja
Kazimierz Niziński (przed 1934)
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1894
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 1937
Lwów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Ludwik Niziński (ur. 26 lutego 1894 w Stanisławowie, zm. 30 kwietnia 1937 we Lwowie) – major artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 26 lutego 1894 w Stanisławowie[1]. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Początkowo służył w szeregach 1 Pułku Piechoty, a następnie 1 Pułku Artylerii[2]. W czasie służby awansował na kaprala[3]. 3 kwietnia 1917 został wykazany we wniosku Komendy 1 Pułku Artylerii o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola[3]. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii, w szeregach której awansował na chorążego[2].

Do Wojska Polskiego zgłosił się w Tarnowie, a 17 grudnia 1918 wstąpił do lwowskiego pułku artylerii[2]. Został awansowany do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[4], a następnie do stopnia kapitana w artylerii ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924[5][6][7]. W latach 20. pozostawał oficerem 5 Pułku Artylerii Polowej, stacjonującego w garnizonie Lwów[8][9][10]. W 1928 był dowódcą 5 baterii pułku[11]. W 1932 był oficerem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim[12]. 12 marca 1933 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 11. lokatą w korpusie oficerów artylerii[13]. We wrześniu tego roku został przesunięty w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii na stanowisko dowódcy III dywizjonu[14][15]. W lipcu 1935 został przeniesiony do 5 Pułku Artylerii Lekkiej na stanowisko dowódcy dywizjonu[16].

Zmarł 30 kwietnia 1937 w 6 Szpitalu Okręgowym we Lwowie[17][2]. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim (kwatera 49-4)[18].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-12].
  2. ↑ a b c d Ś.p. mjr Kazimierz Niziński. „Polska Zbrojna”. 127, s. 7, 1937-05-09. Warszawa. .
  3. ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 823.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 747.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 465.
  7. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 188.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 723.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 646.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 379.
  11. ↑ Jednodniówka ku uczczeniu dziesięciolecia 5 Pułku Artylerji Polowej Lw.. Lwów: 1928, s. 28.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 816.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 47.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 194.
  15. ↑ Rocznik Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerji R.1934/1935. Włodzimierz Wołyński: 1935, s. 78.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 99.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 59.
  18. ↑ KAZIMIERZ NIZIŃSKI - Cmentarz Łyczakowski [online], cmentarzlyczakowski.pl [dostęp 2021-06-12] (pol.).
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Niziński&oldid=69016304”