Kazimierz Rychlewski
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
polska |
Odznaczenia | |
Kazimierz Kasper Rychlewski[a] (ur. 6 stycznia 1891 we Lwowie, zm. 28 stycznia 1975 w Londynie) – porucznik intendent Wojska Polskiego, działacz polityczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 6 stycznia 1891 we Lwowie, w rodzinie Adolfa[8][9][10].
Podczas I wojny światowej działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na obszarze wiejskim w Rzęsnej Polskiej[11]. U kresu wojny brał udział w obronie Lwowa; w połowie listopada 1918 wraz z kompanią z Rzęsny Polskiej przyłączył się do walczących Polaków w Odcinku Podzamcze pod dowództwem kpt. Waleriana Sikorskiego (w jego grupie był m.in. Zygmunt Giercuszkiewicz)[12]. Później uczestniczył w walkach o niepodległość Polski lat 1918–1920[9]. Został oficerem Wojska Polskiego.
Po zakończeniu służby wojskowej udzielał się w życiu społecznym i politycznym[9]. Przed 1939 był prezesem zarządu powiatowego Stronnictwa Narodowego we Lwowie[13][9][14]. W listopadzie 1938 będąc w stanie spoczynku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „za całokształt zasług w służbie wojskowej”[15][16].
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[9]. 29 stycznia 1962 został naturalizowany w Wielkiej Brytanii[17]. Był członkiem Komitetu Politycznego SN w Londynie[9]. Został jednym z czterech londyńskich i nowojorskich sygnatariuszy Odezwy Komitetu Depiłsudskizacji, wydanej w 1968 (wraz z nim m.in. Jędrzej Giertych)[18][19]. Zmarł 28 stycznia 1975 w Londynie[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego początkowo figurował jako „Kazimierz I Rychlewski” w celu odróżnienia od innego oficera o tym samym imieniu i nazwisku, a mianowicie porucznika piechoty rezerwy Kazimierza Rychlewskiego, ur. 27 stycznia 1885 w Żninie, w rodzinie Józefa i Pauliny z Góreckich[1][2], uczestnika powstania wielkopolskiego, odznaczonego Krzyżem Walecznych[3] i Medalem Niepodległości (17 marca 1938)[4][5][6], 26 grudnia 1942 zamordowanego w KL Mauthausen[7]. 26 stycznia 1959 pośmiertnie odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Był ojcem Janusza (1915–1987), pisarza. Jedną z ulic w Żninie nazwano ul. Rychlewskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 303, 507.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 18, 997.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego – baza on-line. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ a b c d e f g Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 93, czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Zygmunt Zygmuntowicz: Mój udział w akcji POW i w zajęciu Głównego Dworca. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 596. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Walerian Sikorski: Odcinek Podzamcze. W: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Jarosław Waniorek (red.). Warszawa: 1993, s. 414. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Chłop polski garnie się do ideologii narodowej. „Warszawski Dziennik Narodowy”. Nr 85B, s. 5, 26 marca 1937.
- ↑ Krzysztof Kaczmarski. Represje sowieckie wobec działaczy Okręgu Lwowskiego Stronnictwa Narodowego w latach 1939–1941. „Nasz Dziennik / Dodatek historyczny IPN”. Nr 11, s. II, 28 listopada 2008.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 52.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-20].
- ↑ Naturalisation. „The London Gazette”. Nr 42632, s. 2523, 27 marca 1962.
- ↑ Odezwa Komitetu Depiłsudskizacji (Londyn-USA 1968 r.). polishlibrarylondon.co.uk. [dostęp 2018-10-24].
- ↑ Odezwa Komitetu Depiłsudskizacji (Londyn-USA 1968 r.) – c.d.. piastpolski.pl. [dostęp 2018-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-24)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.