Kerrin Lee-Gartner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kerrin Lee-Gartner
Data i miejsce urodzenia

21 września 1966
Trail

Klub

Red Mountain Racers

Debiut w PŚ

Sezon 1981/1982

Pierwsze punkty w PŚ

10.03 1985, Banff
(14. miejsce – super G)

Pierwsze podium w PŚ

18.12 1990, Altenmarkt (3. miejsce – zjazd)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada
Igrzyska olimpijskie
złoto Albertville 1992 Zjazd
Puchar Świata (Zjazd)
3. miejsce
1992/1993

Kerrin Anne Lee-Gartner (ur. 21 września 1966 w Trail) – kanadyjska narciarka alpejska, mistrzyni olimpijska.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Do reprezentacji Kanady Kerrin Lee-Gartner powołana została w sezonie 1981/1982. W zawodach Pucharu Świata pierwsze punkty wywalczyła jednak 10 marca 1985 roku w Banff, zajmując 14. miejsce w supergigancie. W kolejnych latach łącznie sześć razy stawała na podium zawodów tego cyklu, po raz pierwszy dokonując tego 18 grudnia 1990 roku w Altenmarkt, gdzie była trzecia w zjeździe. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Katharina Gutensohn z RFN oraz Austriaczka Petra Kronberger. Następnie zajmowała drugie miejsce w zjeździe 7 marca 1992 roku w Vail, drugie w supergigancie 15 marca 1992 oku w Panoramie, trzecie w zjeździe 12 grudnia 1992 roku w Vail, drugie w zjeździe 26 lutego 1993 roku w Veysonnaz oraz trzecie w supergigancie 15 stycznia 1994 roku w Cortina d’Ampezzo. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1992/1993, kiedy była dziewiąta w klasyfikacji generalnej i trzecia w klasyfikacji zjazdu, ulegając tylko dwóm Niemkom: Katii Seizinger oraz Reginie Häusl. Była też między innymi czwarta w klasyfikacji zjazdu w sezonie 1991/1992.

Wielokrotnie startowała na mistrzostwach świata, najlepszy wynik osiągając na rozgrywanych w 1993 roku mistrzostwach świata w Morioce, gdzie była czwarta w supergigancie. W zawodach tych walkę o podium przegrała z Norweżką Astrid Lødemel o 0,14 sekundy. Zajmowała także siódmą pozycję w biegu zjazdowym podczas mistrzostw świata w Vail w 1989 roku i rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm. W 1988 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Calgary, zajmując między innymi ósme miejsce w kombinacji. Największy sukces w karierze odniosła jednak na igrzyskach olimpijskich w Albertville w 1992 roku, gdzie zwyciężyła w zjeździe. W zawodach tych o 0,05 sekundy wyprzedziła Hilary Lindh z USA, a o 0,09 sekundy pokonała Austriaczkę Veronikę Wallinger. Był to pierwszy w historii złoty medal dla Kanady w tej konkurencji oraz pierwszy tytuł mistrzyni olimpijskiej w tej konkurencji wywalczony przez zawodniczkę spoza Europy. Na tej samej imprezie była też szósta w supergigancie, a w kombinacji została zdyskwalifikowana. Wystąpiła również na igrzyskach w Lillehammer w 1994 roku, gdzie zajęła czternaste miejsce w zjeździe i ósme w supergigancie. W 1994 roku zakończyła karierę.

Kilkukrotnie zdobywała medale mistrzostw Kanady, w tym złote w zjeździe w latach 1991, 1992 i 1993[1]. Po zakończeniu kariery pracowała między innymi jako komentator sportowy dla kanadyjskiej stacji CBC.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie [edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
15. 19 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:25,86 min +2,21 s Marina Kiehl
8. 21 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 29,25 pkt +36,01 pkt Austria Anita Wachter
23. 22 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:19,03 min +3,08 s Austria Sigrid Wolf
17. 24 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,49 min +6,83 s Szwajcaria Vreni Schneider
DSQ 26 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:36,69 min - Szwajcaria Vreni Schneider
DSQ 13 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 2,55 pkt - Austria Petra Kronberger
1. 15 lutego 1992 Francja Albertville Zjazd 1:52,55 min - -
6. 18 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:21,22 min +2,54 s Włochy Deborah Compagnoni
8. 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:22,15 min +0,83 s Stany Zjednoczone Diann Roffe
19. 19 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:35,93 min +2,29 s Niemcy Katja Seizinger

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 4 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 18,72 pkt - Szwajcaria Erika Hess
DNF 9 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:29,58 min - Francja Perrine Pelen
9. 2 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 5,65 pkt +53,59 pkt Stany Zjednoczone Tamara McKinney
7. 5 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 1:46,50 min +1,95 s Szwajcaria Maria Walliser
20. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:19,46 min ? Austria Ulrike Maier
DNF 11 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:29,37 min - Szwajcaria Vreni Schneider
7. 26 stycznia 1991 Austria Saalbach Zjazd 1:29,12 min +0,90 s Austria Petra Kronberger
16. 29 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:08,72 min ? Austria Ulrike Maier
DNF 31 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 26,45 pkt - Szwajcaria Chantal Bournissen
24. 2 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:07,45 min ? Szwecja Pernilla Wiberg
17. 5 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 3,39 pkt ? Niemcy Miriam Vogt
23. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:17,59 min +4,92 s Francja Carole Merle
9. 11 lutego 1993 Japonia Morioka Zjazd 1:27,38 min +1,03 s Kanada Kate Pace
4. 14 lutego 1993 Japonia Morioka Supergigant 1:33,52 min +0,69 s Niemcy Katja Seizinger

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Austria Altenmarkt18 grudnia 1990 (zjazd) – 3. miejsce
  2. Stany Zjednoczone Vail7 marca 1992 (zjazd) – 2. miejsce
  3. Kanada Panorama15 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
  4. Stany Zjednoczone Vail12 grudnia 1992 (zjazd) – 3. miejsce
  5. Szwajcaria Veysonnaz26 lutego 1993 (zjazd) – 2. miejsce
  6. Włochy Cortina d’Ampezzo15 stycznia 1994 (supergigant) – 3. miejsce

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]