Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu
Wygląd
Na mapach: 53°37′47″N 21°48′24″E/53,629722 21,806667
P/152 z 5.09.1958[1] | |
kościół parafialny | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Wyznanie | |
Kościół | |
Parafia | |
Wezwanie | |
Położenie na mapie Pisza | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego | |
Położenie na mapie powiatu piskiego | |
Położenie na mapie gminy Pisz | |
53°37′47″N 21°48′24″E/53,629722 21,806667 |
Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu – najstarszy kościół w Piszu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Do 1945 świątynia ewangelicka. Od 1946 siedziba rzymskokatolickiej parafii św. Jana Chrzciciela w Piszu.
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Najstarszym elementem kościoła jest zwieńczona drewnianym hełmem wieża odbudowana po pożarze z 1694 roku. Ściany z ryglówki zbudowano w 1737 roku na miejscu starszej świątyni średniowiecznej. Pozostała część kościoła została wybudowana w końcówce XVII wieku, gruntownie przebudowana w 1843 r.
Wewnątrz kościoła znajduje się późnorenesansowy ołtarz główny, odnowiony w 1696 roku i barokowa ambona z 1701 roku oraz XVII-wieczne: krucyfiks drewniany, polichromowany, polichromowany pelikan i chrzcielnica.
Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]
W kruchcie umieszczono tablice pamiątkowe:
- Żołnierzom Armii Krajowej oddziału partyzanckiego Konfederacji Narodu VIII Uderzeniowego Batalionu Kadrowego dowodzonego przez podporucznika Stanisława Karolkiewicza - "Szczęsnego" - poległym w okresie II wojny światowej w obronie wolności i niepodległości Polski, którzy w sierpniu 1943 roku - tutaj - w rejonie Turośli i Puszczy Piskiej - przeprowadzili działania bojowe przeciwko hitlerowskim najeźdźcom,
- poświęconom Sybirakom (2013), posadowiona przez piskie Koło Związku Sybiraków,
- upamiętniającą 1000-lecie Chrztu Polski (1966),
- upamiętniającą księdza prałata Bolesława Winkiela (ur. 1 września 1913, zm. 1 lutego 1986), który uratował kościół przed ruiną[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Wnętrze kościoła
-
Figura przy kościele
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo warmińsko-mazurskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024 [dostęp 2013-04-12] .
- ↑ napisy na tablicach in situ
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury. Przewodnik, Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 200-201