Konsonans (literatura)
Konsonans – powtórzenie jednakowych spółgłosek w wyrazach zajmujących ustaloną pozycję w obrębie wersu (w poezji) lub zdania. Konsonans jest rymem niepełnym, ograniczonym do powtarzania spółgłosek przy równoczesnym zróżnicowaniu samogłosek. Przykładami konsonansów są zestawienia warg - wróg lub dreszcze - szczodry[1]. Konsonanse występują o wiele rzadziej od rymów pełnych i asonansów. Posługiwał się nimi Tadeusz Peiper[2]. W szerszym znaczeniu konsonansem nazywa się każde współbrzmienie spółgłosek wewnątrz wersu, czyli harmonię spółgłosek. W następującym wersie z Eneidy Wergilusza powtarzają się spółgłoski [m], [n] i [l]: multa malus simulans vana spe lusit amantem.[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksandra Okopień-Sławińska, Rym, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- ↑ Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 191.
- ↑ O instrumentacji głoskowej u Wergiliusza pisała Katarzyna Lesiak, Estetyka dźwięku, czyli instrumentacja dźwiękowa oraz jej praktyczna realizacja w poezji epickiej mistrzów łacińskiego heksametru: Lukrecjusza, Wergiliusza i Owidiusza, Katowice 2007.