Licinio Refice
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Licinio Refice (ur. 12 lutego 1883 w Patricy, zm. 11 września 1954 w Rio de Janeiro[1][2]) – włoski kompozytor i dyrygent, ksiądz katolicki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się w gry na organach i kompozycji w Liceo di Santa Cecilia w Rzymie[2], gdzie jego nauczycielami byli Ernesto Boezi, Stanislao Falchi i Remigio Renzi[1]. W 1910 roku uzyskał dyplom, w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Od 1910 do 1950 roku był wykładowcą w Scuola Pontificia Superiore di Musica Sacra[2]. W latach 1911–1947 pełnił ponadto funkcję kapelmistrza w bazylice Matki Bożej Większej[2].
Jako dyrygent występował gościnnie w krajach europejskich, Ameryce Północnej i Południowej[2]. Zmarł na scenie w trakcie prowadzenia przedstawienia swojej opery Cecilia[2].
Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Opery[edytuj | edytuj kod]
- Cecilia (1922–1923, wyst. Rzym 1934)
- Margherita da Cortona (wyst. Mediolan 1938)
Utwory orkiestrowe[edytuj | edytuj kod]
- poemat symfoniczny Il trittico francescano (1925)
Utwory wokalne[edytuj | edytuj kod]
- oratorium La Cananea (1910)
- oratorium Maria Magdalena (1914)
- oratorium Martyrium S. Agnetis Virginis (1919)
- oratorium Trittico Francescano (1926)
- kantata La vedova di Naim (1912)
- Stabat Mater (1917)
- Te Deum (1918)
- Missa Jubilaei na 6 głosów (1925)