Lotniskowce eskortowe typu Long Island
Kraj budowy | |
---|---|
Użytkownicy | |
Stocznia |
Sun Shipbuilding and Drydock |
Wejście do służby |
1941 |
Wycofanie |
1946 |
Zbudowane okręty |
2 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
11 800 t (standardowa) |
Długość |
149,96 m |
Szerokość |
21,18 m |
Zanurzenie |
7,82 m |
Napęd |
1 × diesel o mocy 8 500 KM |
Prędkość |
16,5 węzła (30,6 km/h) |
Zasięg |
10 000 Nm przy 14 kn (26 km/h) |
Załoga |
856 (Long Island) |
Uzbrojenie |
różne w czasie wojny, np. |
Wyposażenie lotnicze |
16 samolotów (hangar) |
Lotniskowce eskortowe typu Long Island – typ dwóch amerykańskich lotniskowców eskortowych z okresu II wojny światowej.
Pracę nad okrętami rozpoczęto w 1939 na krótko przed wybuchem wojny, zamówione przez rządową agencję United States Maritime Commission jako statki handlowe Mormacmail i Mormancland zostały ukończone w 1940 roku, następnie nabyte przez marynarkę i przebudowane jako pierwsze amerykańskie lotniskowce eskortowe. Chociaż okręty wykorzystywano głównie do transportu wojska i samolotów, to jako jednostki eksperymentalne dostarczyły informacje wykorzystane w późniejszych okrętach tego typu. Po wojnie były wykorzystywane jako statki handlowe.
- USS „Long Island” (CVE-1) - przyjęty przez US Navy 2 czerwca 1941, wycofany 26 marca 1946, oznaczony kolejno AVG-1, ACV-1 i CVE-1.
- HMS „Archer” (D78) - przyjęty do służby w Royal Navy 17 listopada 1941, wycofany 6 listopada 1943, w USA oznaczony jako BAVG-1.