Lucien Pissarro
 Lucien Pissarro we wnętrzu, 1875, pędzla Camille'a Pissarro | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
francuska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
Lucien Pissarro (ur. 20 lutego 1863 w Paryżu, zm. 10 lipca 1944 w Somerset) – francuski (a w późniejszym okresie również brytyjski) malarz impresjonistyczny i neoimpresjonistyczny, grafik i ilustrator pochodzenia żydowskiego. Syn Camille'a Pissarro. Jego córka, Orovida Camille Pissarro (1893–1968), znana jako „Orovida”, również była malarką, malującą głównie tematy zwierzęce.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Lucien Pissarro urodził się jako najstarsze z siedmiorga dzieci malarza impresjonistycznego Camille'a Pissarro i Julie Vellay. W latach 1870–1871, w czasie wojny francusko-pruskiej po raz pierwszy odwiedził z rodziną Anglię[1]. W 1879 roku wyjechał na wyspę Saint Thomas jako praktykant kupiecki[2].
W latach 1883–1884 ponownie przybył do Anglii. Zamieszkał z rodziną w domu przy Holloway Road w północnym Londynie. Uczył się angielskiego pracując jednocześnie w biurze wydawcy muzycznego. Podobnie jak ojciec, Pissarro był zarówno malarzem jak i ilustratorem. W 1884 roku powrócił do Francji, pracując jako pejzażysta. Dochód czerpał z ilustrowania książek. W 1886 roku razem z ojcem wziął udział w ostatniej wystawie impresjonistów. W tym czasie poznał i nawiązał współpracę z takimi malarzami jak Paul Signac i Vincent van Gogh; ten ostatni dedykował mu w 1887 roku jeden ze swych obrazów, Kosz jabłek, przyjacielowi Lucienowi Pissarro (Kröller-Müller Museum, Otterlo). Lucien Pissarro wystawiał również w Salonie Niezależnych w Paryżu, po raz pierwszy w 1886 roku, a następnie w 1888. Związał się z Paulem Signac’iem i Georges’em Seuratem, z którymi wspólnie wystawiał swoje prace na wystawach zatytułowanych „Neoimpresjonizm”, zorganizowanych w Paryżu w okresie grudzień 1892–grudzień 1893 i grudzień 1893–luty 1894[1].
W listopadzie 1890 roku Lucien Pissarro przeniósł się na stałe do Anglii, ponieważ zainteresował się bliżej twórczością Williama Morrisa i ilustratorów spod znaku Arts and Crafts Movement. W 1891 roku wykładał impresjonizm w Art Workers Guild. Innym powodem jego przeprowadzki były względy osobiste – w 1883 roku podczas swojej pierwszej wizyty w Anglii poznał Esther Levi Bensusan (1870–1951), z którą 10 sierpnia 1892 roku się ożenił. Miesiąc miodowy oboje spędzili w Rouen, po czym przez osiem miesięcy przebywali w domu rodziców Luciena w Éragny, na północny zachód od Paryża[1].
Po powrocie do Anglii para osiedliła się w Epping, gdzie mieszkała w latach 1893–1897. 8 października 1893 roku urodziło się ich jedyne dziecko, córka Orovida Camille Pissarro[1]; znana często jako Orovida, była ona malarką i graficzką, przedstawiającą w swej twórczości głównie motywy zwierzęce[3].
Zainspirowany wydawnictwem Kelmscott Press Williama Morrisa, Pissarro założył własne, Eragny Press, nazwane tak na cześć rodzinnej posiadłości artysty we Francji. Pierwszą publikacją wydawnictwa było tłumaczenie francuskiego baśni, Królowa Ryb, napisanej w 1894 roku przez znajomą Esther, Margaret Rust; dla tego wydania Pissarro wykonał kolorowe drzeworyty i napisał ręcznie tekst. Wydawnictwo Eragny Press działało do 1914 roku, publikując w tym czasie 32 książki[1].
W marcu 1897 roku Pissarro doznał udaru mózgu, który sprawił, iż regularne malowanie mógł podjąć dopiero w 1905 roku. Z pomocą Esther był jednak w stanie kontynuować produkcję książek, choć w zmniejszonej ilości, używając uprzednio przygotowanych rycin. W listopadzie i grudniu 1904 roku w siedzibie New English Art Club Pissarro wystawiał swój namalowany 10 lat wcześniej obraz Kwiecień, Epping. Przy tej okazji odnowił kontakty z poznanymi w tamtym czasie artystami. W roku 1907 został zaproszony do Walter Sickert’s Fitzroy Street Group, gdzie poznał artystów, którzy w 1911 roku założyli ugrupowanie artystyczne Camden Town Group. Jako przedstawiciel francuskiego impresjonizmu i neoimpresjonizmu stał się istotną inspiracją dla członków tego ugrupowania (obok Seurata, Signaca i van Gogha). Około 1910 roku Pissarro poznał malarza i krytyka sztuki, J. B. Mansona, który stał się jego najbliższym przyjacielem i sojusznikiem w tamtym czasie. Manson w 1913 roku napisał artykuł o książkowych ilustracjach Pissarro, a w 1916 roku artykuł na temat jego obrazów. Promował prace Pissarro wśród prywatnych kolekcjonerów i instytucji artystycznych w Wielkiej Brytanii i w Nowym Jorku. W grudniu 1912 roku Manson dołączył do grona pracowników Tate Gallery, a w 1930 roku został jej dyrektorem. Dzięki ich ścisłej przyjaźni, Pissarro miał pewien wpływ na akwizycje Tate w tym czasie. W lipcu 1916 roku otrzymał obywatelstwo brytyjskie[1].
Pierwsza indywidualna wystawa prac Luciena Pissarro miała miejsce w maju 1913 roku w Carfax Gallery. W latach 20. i 30 jego prace były wystawiane powszechnie, niekiedy w połączeniu z pracami jego ojca i córki. Pośmiertne wystawy obrazów i rycin Pissarro zorganizowano w Leicester Galleries w Londynie w 1946 i 1947 roku. Po jego śmierci artysty 10 lipca 1944 wdowa po nim przekazała bogate archiwum rodzinne do Ashmolean Museum w Oksfordzie[1].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Lucien Pissarro był, podobnie jak jego ojciec, głównie pejzażystą w malarstwie, lokującym się na pograniczu impresjonizmu i konsekwentnego neoimpresjonizmu[2]. Namalował ponad 550 pejzaży Anglii i Francji używając palety składającej się z jasnych i czystych kolorów[4]. Choć znajdował się w cieniu sławniejszego ojca, był ważnym łącznikiem pomiędzy francuskim impresjonizmem i neoimpresjonizmem a sztuką angielską[3]. W 1919 roku pomagał w zakładaniu ugrupowania Monarro Group, które popularyzowało impresjonizm w Anglii. Korespondencja pomiędzy Lucienem a ojcem stanowi ważny dokument w historii ruchów impresjonistycznych i neoimpresjonistycznych[5].
Lucien Pissarro głównie znany jest jednak z prac graficznych, jako twórca Eragny Press, odgrywającej ważną rolę w dziejach nowoczesnej ilustracji książkowej i druku artystycznego. Pissarro uprawiał też drzeworyt i linoryt[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g David Fraser Jenkins i Helena Bonett: Lucien Pissarro 1863–1944. www.tate.org.uk. [dostęp 2013-07-19]. (ang.).
- ↑ a b c Juszczak 1985 ↓, s. 209.
- ↑ a b BBC: Lucien Pissarro. www.bbc.co.uk. [dostęp 2013-07-19]. (ang.).
- ↑ History Grafic Design: Lucien Pissarro. www.historygraphicdesign.com. [dostęp 2013-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-10)]. (ang.).
- ↑ Art Directory: Lucien Pissarro. www.lucien-pissarro.com. [dostęp 2013-07-19]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wiesław Juszczak: Postimpresjoniści. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1985. ISBN 83-221-0258-5.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wykaz prac artysty (ang.)
- Strona poświęcona artyście (ang.)
- Wykaz muzeów, w których znajdują się dzieła artysty (ang.)